'Stella Bergsma is net zo feministisch als Maxim Hartman in een minirok'

Stella Bergsma is een dikke schrijfster die niet kan schrijven. Ze is ook zangeres. Ze kan niet zingen. Ze is ook actrice en regisseuse. Ze kan niet acteren en regisseren. Ze is ook columniste. Ze kan geen columns schrijven. Ze is ook feministe. Ze is net zo feministisch als Maxim Hartman in een minirok. Ze ziet er ook uit als Maxim Hartman in een minirok, al heeft ze ietwat forsere tieten dan Hartman, maar veel scheelt het niet, wat aan Hartman kan liggen.

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. Illustratie: Steve Nestorovski. —

Bergsma werd geboren op 23 augutstus 1970 in Amsterdam, als dochter van Sjoerd Bergsma, een installateur van toetsenborden bij mensen die maar een halve computer hadden gekocht, en Toos Bergsma-Van der Buunewiel, die als kapster het haar ging afscheren bij vrouwen die op Humberto Tan wilden lijken.

De Bergsma’s waren een asociaal gezin, die de buren pestten door met z’n allen luid te braken, door naakt in de tuin te schijten en door het imiteren van de muziek van André Rieu met behulp van een bezemsteel, drie koekenpannen, een fles olijfolie en een in de buurtwinkel gejatte rol zilverpapier.

Bergsma werd frontvrouw van een paar bands die gerust zonder frontvrouw konden, en een van die bands is EinsteinBarbie, dat het soort muziek maakt dat bij de luisteraar hetzelfde gevoel oproept als de tandarts die niet in je kies boort, maar in je oogbal.

Bergsma treedt ook op als performende dichteres. Haar gedichten houden het midden tussen algehele verkrachting van vorm en inhoud, het uitbrallen van ingeslikte dissonanten, en bij het performen van deze rotzooi probeert ze zoveel mogelijk haar kut te laten zien aan het publiek, onder het motto: ook een lelijke kut kan een publiek de stuipen op het lijf jagen.

Een bundel van haar heeft als titel Cupcakes en het is de beroerdste dichtbundel sinds die van een vrouw uit Spijkenisse die maar een kwart van het alfabet uit haar hoofd kende. Bergsma had de ongelooflijke pretentie om poëzie van Charles Bukowski te vertalen. Als er één man in de geschiedenis het recht heeft om jaren na z’n overlijden uit het graf te ontsnappen om z’n vertaalster op haar gore smoel te slaan, dan is het Charles Bukowski wel.

En toen dacht Bergsma: alles wat ik tot nu toe gedaan heb was slechts de prelude tot m’n chef d’oeuvre: een heuse roman genaamd Pussy Album. Velen onder ons hebben ontelbare romans gelezen, waaronder ontelbare romans die zo afgrijselijk zijn dat ze je in brand steekt, in snippers doorspoelt door het vuilste toilet dat je kunt vinden, of cadeau geeft aan je ergste vijand. Nou, Pussy Album is nog duizend keer afgrijselijker dan die romans. Het boek heeft maar één echte fan, en dat is Maxim Hartman in een minirok. Die goeie ouwe Hartman vindt het de meest feministische roman aller tijden, en zoals we weten heeft uitgerekend hij er enorm veel verstand van.