/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F03%2FNaamloos-51.jpg)
De politieke kopstukken van DENK, Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk, zijn regelmatig een bron van spot en hoon. Nadat ze de PvdA met veel bombarie verlieten – er was onenigheid over de partijkoers – hield niemand rekening met een serieuze wederopstanding van het tweetal, dat veelvuldig de aandacht trok met kolderieke statements en verzoeken in het parlement.
Vooral Selçuk Öztürk worstelt met zijn publieke optredens, omdat hij de Nederlandse taal niet goed spreekt en zo nu en dan veel te emotioneel op treitercampagnes reageert. Tunahan Kuzu daarentegen kraamt weliswaar een hoop onnavolgbare wartaal uit, maar hij heeft wel de retorische kwaliteiten en het fingerspitzengevoel om zich regelmatig in debatten te profileren, ondanks het minieme formaat van zijn politieke beweging. Al met al bleven de heren zichtbaar in het medialandschap, temeer omdat ze de oude en nieuwe media handig bespelen.
DENK leek aanvankelijk kansloos voor een zetel in het parlement, maar de toenemende polarisatie in de samenleving zou de heren weleens een of meerdere plekken in de Tweede Kamer kunnen opleveren. Een meevaller is de toetreding van Farid Azarkan tot het gezelschap, een man die als voorzitter van het Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders (SMN) ook heeft aangetoond dat hij goed de aandacht naar zich toe kan trekken. Hij zal ongetwijfeld ervoor zorgen dat veel jonge Marokkaanse Nederlanders eveneens voor DENK zullen kiezen, waarmee de verzuiling in politieke zin weer helemaal is teruggekeerd.
Sterker nog, in de wekelijkse peiling van Maurice de Hond kwam naar voren dat de partij die streeft naar ‘verdraagzaamheid en gelijkwaardigheid’ momenteel kans maakt op een plekje in de Tweede Kamer. Daar zijn we dan mooi klaar mee. DENK stoelt op conservatieve religieuze opvattingen die eerder prima in de PvdA pasten, maar door de rechtsere koers van de sociaaldemocraten steeds meer in verdrukking raakten. Het is daarom niet zo raar dat de zogenaamde dissidenten besloten om een eigen beweging op te richten, met een focus op migrantenkinderen die zich in het huidige politiek klimaat niet gehoord voelen – laat staan vertegenwoordigd.
De mannen hebben een niche ontdekt. Er is een grote stroming jongeren in onze samenleving die ziet dat rechtsextremisten hun terrein uitbreiden en daardoor een bedreiging vormen. Dat DENK zelf ook radicale ideeën heeft, de indruk wekt dat het nationalistische clubs uit Turkije ondersteunt en bovendien religie prominent promoot, vormt allang geen bezwaar meer in de hedendaagse toestand van onze seculiere maatschappij. De zogenaamde middenpartijen hebben door hun laffe en angstvallige houding de rode loper uitgerold voor alle extremen in het land. Eerder voorzag de PVV de onderbuik van onze samenleving al van een electorale uitvalbasis, nu is er met DENK ook een toevluchtsoord voor migrantenkinderen die liever de afkomst van hun grootouders vieren dan volledig te kiezen voor het Nederlanderschap.
Assimilatie en integratie: het zijn goedbedoelde maar ondoordachte termen uit een politiek verleden. De realiteit is dat een grote groep jongeren met buitenlandse roots dagelijks wordt gestigmatiseerd door politici en opiniemakers. Van verzoening is allang geen sprake meer. Nederland is verdeeld in eilanden. Het is aan de gewiekste leiders om deze situatie om te zetten in politiek gewin. En ondertussen zullen types als Pechtold, Asscher en Klaver pleiten voor rust, maar met gezond verstand win je allang geen oorlogen meer.
Özcan Akyol