‘Liever strijdend ten onder dan apathisch, zoals tegen de Tsjechen’

Niet om m’n gelijk te halen, maar vooral om het geheugen even op te frissen, las ik m’n column over de aanstelling van Frank de Boer als bondscoach, vorig jaar september, er nog even op na. ‘Als dat maar goed gaat,’ luidden m’n laatste woorden, waarbij ik Oranje omschreef als ‘hersteloord voor een gebutste trainersziel’. Want ja, De Boer leek me nou niet de aangewezen persoon om de herstelwerkzaamheden die Ronald Koeman in gang had gezet rond het elftal, verder te perfectioneren. De trainer, vroegtijdig via de achterdeur weggestuurd in Italië, Engeland en de VS, had het nog veel te druk met zichzelf om al een stempel te kunnen drukken op een elftal. Dat moest wel verkeerd aflopen, maar liever krijg je natuurlijk geen gelijk.

Tijdens de poulefase van dit EK leek er iets van een revival te ontstaan, maar te weinig mensen beseften dat onze tegenstand bestond uit een (dixit Van Hanegem) verzameling koekenbakkers. In het eerste de beste serieuze treffen met Tsjechië bleek dat deze spelers lichtjaren verwijderd zijn – ook qua instelling, karakter en beleving – van echte pure profs met een gezonde dosis eergevoel. Daar is meer voor nodig dan een beetje mee murmelen met het Wilhelmus.

Tuurlijk, ze kunnen best redelijk voetballen, maar het blijven dienstbare spelers die bij topploegen kunnen functioneren zolang ze maar niet denken dat het publiek specifiek naar hen komt kijken. Frenkie de Jong is een leuke spring-in-het-veld die in de geest van Wiel Coerver kapt en draait dat het een lieve lust is, maar echt opschieten doet het allemaal niet. Stefan de Vrij heeft een begeleidingsteam van een mannetje of elf en speelt een leuk mopje piano, maar liever heb je toch dat hij een vijandelijke spits onschadelijk maakt. En Memphis, tja, die Memphis. Zit zelf aan het zwembad op 2 meter afstand van een flesje water, maar roept liever zijn witte slaafje, pardon personal assistant erbij om hem dat watertje aan te reiken.

Met dit soort spelers win je nooit wat, zeker niet als je er een coach bijzet die het elftal laat overhellen met verdedigers, die, zoals een pupil je al kan vertellen, lang niet zo goed kunnen voetballen als aanvallers. 5-3-2 is ook een vrijbrief naar de tegenstander, zo van: we zijn niet zo zeker van onze zaak, we zijn te kloppen. Onze gevaarlijkste aanvallers zijn de wingbacks (brrr). Leuk voor Diesel Dumfries dat hij uit kan groeien tot beste international, maar dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

Kortom: we moeten terug naar de basis. Naar hoe Nederland van een klein land in omvang naar een groot land in voetbal is geworden. Nooit je roots verloochenen, liever strijdend ten onder dan lethargisch en apathisch, zoals tegen de Tsjechen. Trots zijn op je afkomst, in de geest van Cruijff, Van Hanegem, Gullit & Van Basten. Oldskool aanvallen en vermaken, wat is daar mis mee? Met welke bondscoach? Misschien is het tijd voor het laatste kunstje van Louis, mits hij het 5-3-2-systeem niet weer uit de mottenballen haalt. In combinatie met een goede veldtrainer, type Ricardo Moniz, die de spelers ook op technisch gebied nog wat bij kan brengen. Nou ja, en misschien kan Frank de Boer nog achteraan aansluiten als vrijetrappenspecialist, want ook de spelhervattingen zijn om te huilen.