Pernille la Lau: ‘Ik probeer minder naar het uiterlijk te kijken’

Als gezicht van Koffietijd moet je altijd maar blij en geïnteresseerd overkomen. Is dat weleens een opgave?

‘Er komen vaak mensen langs die iets willen vertellen over een nieuw programma of project. Natuurlijk denk ik soms: hoe gaan we dit onderwerp goed belichten? Maar dan zeg ik tegen mezelf: dit wordt een interessant gesprek, zolang ik me maar openstel. Ik ben de dienende factor om het verhaal zo mooi mogelijk te brengen. Waarom is hij of zij hiermee bezig, hoezo zit deze persoon juist op die plek? Soms valt dat mooi samen, zoals een tijdje terug bij de directeur van het Aidsfonds, die zelf hiv heeft. Hij kon daar zo goed over vertellen. Dan voel je er veel meer bij dan wanneer het alleen een verkoopverhaal is.’

Koffietijd staat in de boeken als niets-aan-de-hand-programma met geouwehoer over ditjes en datjes. Stoort dat beeld je?

‘In mijn studiejaren stond ik op met Hans van Willigenburg en Mireille Bekooij. Koffietijd gaf me een warm gevoel om rustig te kunnen studeren. Het was rustig, gezellig, kabbelend. Tegenwoordig zijn we een heel ander programma dan toen. We zijn nog steeds gericht op vrouwen, absoluut, maar de inhoud varieert van Mark Rutte naar Jan Smit en alles wat daar tussenin zit: politiek, schrijvers, goede doelen, psychologen. Ik hou van die variëteit.’

Je deed je eerste radio-interview toen je 12 jaar was. Was je vastberaden daar je vak van te maken?

‘Toen ik mijn eerste radio-interview mocht doen, was ik meteen verslaafd aan het medium. Ik wilde heel graag verder in dit vak en alles leren. Het zit ook een beetje in mijn genen, denk ik. Mijn vader was bankdirecteur, eentje die de menselijke maat hanteerde. Hij zat aan de kant van de kredietverleningen, dus hij ging bij ondernemers langs om te kijken welk gevoel hij bij ze kreeg, en of hij het risico durfde te nemen. Maar hij moest voor een dochteronderneming van de bank ook krediet innen als er niet werd betaald. Ook die mensen zocht hij op, om te vragen wat er aan de hand was en te zoeken naar oplossingen. Dat vond ik heel mooi aan hem, die interesse in mensen. Bij mijn moeder zag ik dat ook, zij was logopediste op een school voor moeilijk lerende kinderen en bedacht allerlei trucjes om ze toch aan het praten te krijgen, zelfs als ze doof waren. Het gesprek aangaan, je verdiepen in ieder mens, waar ook vandaan. Dat is iets wat ik van huis uit heb meegekregen en waar ik mijn ouders heel dankbaar voor ben. Mijn vader heeft alzheimer, maar ik kan tot op de dag van vandaag goed met ze praten. Het zijn mensen die voor alles en iedereen openstaan.’

Op televisie kom je behoorlijk zelfverzekerd en ambitieus over. Heb je dat ook van je ouders?

‘Als ik ergens enthousiast over ben, dan spring ik erin, ook als ik niet weet hoe het uitpakt. Ik heb meerdere keren in m’n leven dingen gedaan die volledig nieuw voor me waren. Zo ben ik op mijn 19de, in een tijd waarin er nog geen internet of mobiele telefonie was, naar Japan gegaan om een business op te starten. Dat idee ontstond tijdens een backpackreis in Thailand, waar ik allemaal Israëliërs ontmoette die zeiden: “Wij hebben goed werk met spulletjes verkopen in Japan, moet je ook doen.” Ik had net mijn propedeuse internationaal marketingmanagement op zak en was van plan om snel door mijn studie te gaan, zodat ik klaar was. Maar ik ben ook altijd gek geweest op reizen en mensen ontmoeten, dus ik dacht: misschien is dit wel een mooie kans. Ik ben vanuit Thailand een paar weken thuis geweest om een tussenjaar te regelen van m’n studie en mijn ouders uit te leggen wat ik ging doen. Van mijn oma kreeg ik een retourticket naar Japan en daar ging ik vanuit een camper olieverfschilderijen verkopen op traditionele Japanse markten.’

Ik klopte bij Joop van den Ende aan voor een stage van vijf maanden, maar hij bood me meteen een driejarig contract aan. Ik was compleet flabbergasted

Je eerste eigen imperium.

‘Ik communiceerde met handen en voeten, want niemand verstond me, maar dat ging wonderwel goed. Drie maanden later verliep mijn Japanse visum en ging ik met mijn verdiende centjes naar Thailand om een zakenpak te laten maken en restpartijen keramiek in te kopen bij fabrieken. Die verkocht ik daarna in Tokio, wat ook weer goed geld opleverde. Toen ik na een jaar terugkwam, had ik zo veel van de wereld gezien en zo veel interessante mensen ontmoet. Dat geeft een bepaald vertrouwen, wat je blijkbaar weer overdraagt op anderen, want twee jaar later mocht ik op mijn 21ste de Nationale Postcode Loterij presenteren. Ik had nog nooit zoiets gedaan en dat was ook helemaal niet mijn bedoeling, ik klopte bij Joop van den Ende aan voor een stage van vijf maanden, maar hij bood me meteen een driejarig contract aan: “Je gaat die loterij presenteren en over twee weken sta je er.” Ik was compleet flabbergasted en dacht eerst: hij maakt een fout, hij heeft het verkeerde nummer gedraaid. Maar dat was niet zo. Ik ben wederom gesprongen en daar stond ik, in een grote studio, met tweeduizend man publiek. Ik moest alles nog leren, maar ook dat pakte goed uit.’

Het klinkt alsof het je allemaal is komen aanwaaien. Klopt dat?

‘Ik kreeg een kans omdat ik al eerder screentests had gedaan. Kennelijk was dat blijven hangen bij Joop van den Ende. Maar het is niet zomaar hupsakee vanzelf gegaan. Ik heb me moeten waarmaken, want je moet ook nog invulling geven aan een kans. In het begin ging dat gepaard met veel knikkende knieën, maar het is goed afgelopen, zeg ik dan maar (lacht).’

Een van de belangrijkere beslissingen in je carrière was je overstap van SBS6 naar RTL4 in 2009. Wat hoopte je bij RTL te vinden dat bij SBS niet voorhanden was?

‘Toen ik bij SBS begon, werkte ik achter de schermen bij Het Nieuws, later SBS Nieuws. Ik maakte reportages, ging op pad, deed interviews. Later ging ik het programma ook zelf presenteren, wat voor mij een perfecte combinatie was. Toen SBS Nieuws stopte, werd ik gevraagd om Hart van Nederland te presenteren. Een mooi aanbod, want ik vind het een supermooie nieuwsformule die zo ijzersterk is dat je er niet aan moet gaan sleutelen. Het is gewoon goed, af. Ik werk graag op de achtergrond aan het hele creatieproces mee, wat in het geval van Hart van Nederland al klaar was, vandaar dat ik openstond voor een andere uitdaging. Die kwam vrij snel, in de vorm van een belletje van Teleac, of ik een journalistiek middagprogramma wilde maken? Dat heb ik een half jaar met veel plezier gedaan en toen kwam RTL met 4 In het land, Editie NL en nog weer later Koffietijd, wat ik nu alweer elf jaar presenteer.’

Inmiddels zwaait John de Mol de scepter bij SBS. Wat vind je van de koerswijzigingen die hij heeft doorgevoerd?

‘Daar kan ik niets over zeggen, want ik weet niet wat hij heeft veranderd.’

Onderdeel van het nieuwe beleid was een verjonging, waardoor tv-collega’s als Selma van Dijk en Gallyon van Vessem het veld moesten ruimen. Vrees jij voor dat moment?

‘Je weet in het leven nooit wanneer je het veld moet ruimen. In de coronatijd zijn er bedrijven omgevallen waarvan ik dacht dat ze nog heel lang zouden blijven bestaan. De stekker is uit allerlei tijdschriften getrokken. Er kan altijd iets gebeuren, daar moet je realistisch over zijn. Vrienden zeiden vroeger vaak tegen mij: “Dat jij kan leven met die onzekerheid van het tv- bestaan.” Maar een vast contract biedt ook geen zekerheid. Ik denk dat het goed is om als mens te opereren als eigen ondernemer, ook als je in loondienst bent. Als je goed meedenkt met je bedrijf en nieuwe kansen op tijd ziet, dan kun je met je team veel mooie dingen creëren. Dat is iets wat je zelf moet doen.’

Ben je als mens verantwoordelijk voor je eigen levensgeluk?

‘Tot op zekere hoogte wel, denk ik. Door veel te ervaren, door dingen te doen en mee te maken, ontdek je dat je vaak meer kunt dan je dacht.’

In 2000 verliet je de vader van je zoon Bjørn en dochter Nuala. Was dat een moeilijke beslissing?

‘Als je met iemand samen bent en een gezin creëert, dan is het je intentie om bij elkaar te blijven. Maar het gaat niet altijd zoals je denkt. Als ik vroeger alleenstaande moeders of vaders zag, dan dacht ik: hoe doen ze dat? Het leek me best pittig, maar daar hebben we weer een levensles, want het ging prima. En eigenlijk was het heel leuk, omdat je je kinderen als je er in je eentje voorstaat op een andere manier leert kennen. Je kunt niet denken: mijn partner neemt het wel van me over, dus je moet zelf veel meer oplossingen verzinnen. Dat is soms lastig, maar geeft ook veel voldoening.’

Heb je nu een partner?

‘Het gaat heel goed, haha. Love in progress, schrijf dat maar op.’

Krijg je veel aandacht van het mannelijk geslacht?

‘Ja, dat wel.’

Geniet je daarvan?

‘Soms is dat leuk.’

Waar moet een man aan voldoen wil hij jouw interesse wekken?
‘Het gaat niet om wat die man in huis moet hebben, maar om wat ik zelf uit een relatie wil halen. Ik weet van mezelf op wat voor soort man ik val, qua look and feel, om het zo maar te zeggen. Dat heeft me leuke mannen gebracht, maar niet iemand die mijn levenspartner kan worden. Ik probeer nu minder te kijken naar het uiterlijk en meer naar het innerlijk. Past deze man bij mij? Ik vind het belangrijk dat iemand stevig in z’n schoenen staat, dat hij back-up aan mij kan geven. Hij moet staan voor wie hij is en wat hij doet.’

Ben je veel bezig met hoe je overkomt?

‘Helemaal niet. Er wordt vaak gevraagd: ‘Ben je jezelf ?’ Maar wat is dat nou, jezelf zijn? Ik praat met mijn moeder anders dan met mijn kinderen. Op mijn werk zijn er een aantal werkregels die we met elkaar hebben, dus dan ben ik anders dan met vriendinnen. En zo geldt dat voor zo veel situaties.’

Je bent behalve tv-presentator ook, zoals op je LinkedIn te lezen valt, facilitator transformationprocess for personal & business leadership through life values. Ahum, wat is dat?

‘Als er een ijsberg in het water ligt, dan zie je alleen het topje, verder alleen maar water. Dat is ook wat mensen op de werkvloer van elkaar zien: de bovenste laag, ons gedrag en de manier waarop we met anderen omgaan. Maar wat drijft dat gedrag, wat zit er onder dat ijsbergje? Dat zijn allemaal lagen, die bestaan uit onder meer emoties, gedachten, vooroordelen, gevoelens drijfveren, levenswaarden. Als ik familie belangrijk vind als levenswaarde, dan zal er een probleem ontstaan als ik tegen mijn baas zeg dat mijn moeder een hartaanval heeft gehad en hij reageert met: “Prima als je naar haar toegaat, maar dan kun je meteen wegblijven.“ Misschien blijf ik, omdat ik mijn werk financieel nodig heb, maar ik zal me er niet meer op mijn plek voelen. Mijn gedrag zal zich aanpassen, terwijl ik me in mijn levenswaarde gesteund had gevoeld als mijn baas had gezegd: “Tuurlijk, ga naar je moeder, ik zie je morgen terug.” In zo’n geval zou ik me een dag later extra inzetten, als dank voor het begrip dat ik heb gekregen. Dat probeer ik aan mensen uit te leggen, waarbij het er uiteindelijk om gaat dat je leert op welke manier jij in verbinding staat met je levenswaarden. Ben je eerlijk tegenover je levenswaarden? Verloochen je jezelf door bepaalde dingen te doen of juist niet te doen? Dat laat zien hoe jij je door het leven heen beweegt en hoe je dat misschien kunt aanpassen en verbeteren.’

Heb je het nodig om naast je tv-werk ook nog ondernemer te zijn?

‘Ja. Ik geef ook presentatie- en mediatraining en zakelijke presentaties. Dat doe ik omdat ik mezelf wil blijven ontwikkelen. Voor mij is dat een belangrijke bron van levensvreugde.’

‘Ik weet op wat voor soort man ik val, qua look and feel, om het zo maar te zeggen. Dat heeft me leuke mannen gebracht, maar niet iemand die mijn levenspartner kan worden

Wat doe je als je wilt ontspannen?

‘Dan ga ik de natuur in. Gewoon op een stoel zitten, lekker onder de bladeren van de vijgenboom. Ik vind het heerlijk om te sporten: zeilen, mountainbiken, wandelen. En koken, als het slecht weer is, dan ben ik een koker. Heerlijk, bedenken wat ik ga maken, ingrediënten inkopen, rommelen in de keuken.’

Begeef je je buiten werktijd ook vaak in de kringen van bekend Nederland?

‘Ik vind het enig om van tijd tot tijd een rode loper te doen. Dan komt mijn lieve vriend Addy van den Krommenacker naar me toe met de mooiste creaties en mag ik iets van hem aantrekken. Dat vind ik geweldig, maar de rode loper betreden en al die camera’s zien, dat vind ik nog wel een ding. Ik doe het, omdat het bij mijn werk hoort, maar het is lastig.’

Wat vind je van het fenomeen bekende Nederlander?

‘Ik zie mezelf niet als bekende Nederlander, maar als inspirerende Nederlander. Voor mij persoonlijk maakt het ook niet uit wie er voor me staat, maar ik merk dat mensen door wat ik doe soms toch even schrikken als ik voor ze sta. Dat ze denken: oh, jij bent het, van Koffietijd! Soms is dat enig hoor, laatst was ik in de sportschool en vroeg een vrouw heel enthousiast of ze een foto van me mocht maken. Daar kun je geen nee tegen zeggen, dat is puur aardigheid. Maar er zullen ook mensen zijn die een pesthekel aan me hebben. Dan hangt het van jezelf af hoe jij daarmee omgaat. Als ik mensen coach, dan zeg ik altijd: je moet in het midden gaan zitten. Er is altijd de derde weg, die tussen de dualiteit doorgaat, namelijk: kijk eens naar het waarom? Je hebt de these, je hebt de antithese en je hebt de synthese. Dat vind ik het interessante aan het leven, ook bij Koffietijd. Wat betekent het dat jij dit vindt, waarom is dit belangrijk voor je, wat raakt je eraan? Haal de dualiteit weg en ga op zoek naar de verbinding. Waar wil je naartoe?’

Waar ga jij naartoe?

‘Dat weet ik niet en daar ben ik heel blij om. Ik wil meemaken, ervaren, ontmoeten en openstaan, zodat ik wijs oud kan worden. Als er een eindpunt was, dan zou dat jammer zijn. Ik zie het als een levensreis met als belangrijkste vraag: waar kan ik bijdragen? Wat is mijn taak binnen het geheel? En hoe kunnen we dat geheel samen optillen? Een nieuw niveau halen, dat hebben we met Koffietijd ook gedaan. Ja, we stralen gezelligheid uit en verwelkomen je, maar we zijn ook een tintelend, fris programma dat inspireert en uitnodigt tot verdieping. Uit de reacties van onze trouwe kijkers blijkt dat dit aanslaat, want het zijn allemaal mensen die bezig zijn met hun eigen ontwikkeling. Daar herken ik mezelf in, want zo ben ik ook.’

NIEUWE REVU ONTMOET PERNILLE LA LAU

Waar?

We videobellen met Pernille, wegens de zoveelste corona-opleving. Ze zit tijdens het gesprek in haar kantoor, in haar woning nabij Amsterdam. Tussendoor loopt haar zoon even binnen, die met zijn vrienden heeft afgesproken en vriendelijk gedag zwaait.

Nog iets genuttigd?

Louter voeding voor de ziel.

Verder nog iets?

Een kwartier na het gesprek mailt Pernille dat ze, terwijl ze op haar terras aan het genieten is en haar meditatieplek voor zo meteen voorbereidt, bedacht dat ze iets niet had gedeeld. Namelijk dat ze regelmatig mediteert om de balans te bewaren of hervinden. En ja, dat doet haar goed.