/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F04%2FSchermafbeelding-2016-04-01-om-12.18.37.jpg)
DENK heet de nieuwe politieke partij van de PvdA-dissidenten Kuzu en Öztürk. Marcel van Roosmalen woonde de opening van het partijkantoor bij. ‘Geniet u van deze prachtige, historische dag.’
Tekst: Marcel van Roosmalen
Aan de Schiekade te Rotterdam werd het partijkantoor geopend van DENK, de nieuwe politieke partij van de PvdA-dissidenten Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk. Fotograaf Martijn van de Griendt en ik waren ruim voor het begin van het officiële gedeelte al aanwezig, hetgeen tot onrust onder de ‘denkers’ leidde. Een jongen met een kaal hoofd en een brilletje die zich voorstelde als ‘de speechschrijver van Kuzu’ adviseerde buiten in de regen te wachten. ‘Als u straks opnieuw binnenkomt, hangen alle ballonnen.’ Zijn achternaam hield hij liever geheim.
Kuzu en Öztürk kwamen binnen, ze hadden beide een turquoise – de partijkleur – stropdas om de nek. Öztürk ging turquoise ballonnen opblazen, Kuzu kwam een handje geven. ‘Zo,’ zei hij, terwijl hij zijn stropdas rechttrok, ‘en wat vindt u van ons partijkantoor?’ Het was een groot gebouw, veel groter dan je zou verwachten. Kuzu: ‘Wij hebben al 1386 leden, wij zijn de snelst groeiende partij van Nederland. Wij hebben ook een jongerenafdeling, ‘oppositie’, dat is de snelst groeiende jongerenafdeling van alle politieke partijen.’ Op de achtergrond worstelde Öztürk met twee vrijwilligers met een enorm turquoise doek. ‘Ik vond turquoise gewoon een hartstikke mooie kleur blauw, ik vind het een prettige kleur om naar te kijken’, zei Kuzu over de keuze voor turquoise als partijkleur. Dat turquoise sinds Erdogan er president was ook de nationale kleur was van Turkije had daar niets mee te maken. ‘Dat zijn uw woorden.’
Hij informeerde of het een groot artikel in Nieuwe Revu ging worden. Hij had er een paar dagen eerder maar liefst duizend facebookvolgers bij gekregen doordat hij in de Tweede Kamer op onconventionele wijze een minuut stilte had proberen af te dwingen voor de terroristische aanslag in Ankara. Hij zei: ‘U moet goed beseffen dat dit voor Nederland een historische dag is.’
Plakkaat
Hij ging voor naar een ruimte achter het podium waar een enorm plakkaat op een behangtafel lag. ‘Kent u het Plakkaat van Verlatinghe, ondertekend op 22 juli 1581?’ Hij keek me streng aan. ‘Dat hoort iedere Nederlander te weten, vaderlandse geschiedenis. Met collega Öztürk heb ik namens DENK een ‘Plakkaat van Verbinding’ opgesteld.’ Hij hoopte dat alle aanwezigen het later die dag zouden tekenen. Een man met een pokdalig gezicht sprak hem aan, het was een documentairemaker van KRO-NCRV. Kuzu: ‘Ik word straks gezenderd. Alles wat ik zeg zal worden opgenomen. Ze gaan een film over ons maken, een film die in heel Nederland zal worden uitgezonden.’
Ook dat werd een historisch document dat zou eindigen op de uitslagenavond na de Tweede Kamer verkiezingen in 2017. Hij was niet bang dat hij daar slecht uit zou komen. ‘Ik ken mijn klassiekers, ik heb de documentaires Emile Roemer, tussen pieken en dalen en De Wouter-tapes gezien. Zoiets gaat het niet worden, de documentairemakers behandelen ons als gelijken.’ De documentairemaker achter hem keek naar het plafond. Kuzu sprak over Wouter Bos en Emile Roemer als zijn gelijken, alsof hij ook een politiek leider was van een partij die in de peilingen op meer dan een zetel stond.
Op vragen over peilingen gaven ze bij DENK allemaal hetzelfde antwoord: ‘Wij kijken niet naar peilingen, wij kijken naar de toekomst.’ Net als op vragen over integratie: ‘Wij streven niet naar integratie, maar naar acceptatie.’ Kuzu tikte met een nagel op zijn turquoise stropdas. ‘Wij gaan ons met onze vernieuwende politiek hardmaken voor de mensen die nog geen stem hebben, voor de mensen naar wie nog niet geluisterd wordt. Bijvoorbeeld voor Mohammed die geen stageplaats kan krijgen, of voor Esma die steeds opnieuw moet uitleggen dat ze geen bom onder haar hoofddoek heeft verstopt.’
De geluidsman van de documentairemaker plakte een zender onder zijn turquoise stropdas. Met de woorden dat alles wat hij die middag nog ging zeggen eventueel later zou kunnen worden uitgezonden nam hij afscheid. ‘Geniet u van deze prachtige, historische dag.’
Turquoise servetjes
De ballonnen waren opgeblazen, broodjes werden op turquoise servetjes gelegd en de meeste vrijwilligers hadden een spreekverbod. Ze verwezen naar de persvoorlichter of naar de persbijeenkomst. ‘Als het is uitgelegd, zijn er geen vragen meer.’ In het glazen hok naast de entree stond Selçuk Öztürk, naast een kartonnen versie van zichzelf, de wijkagent te woord die poolshoogte kwam nemen. Een half uur later begon het.
Hoogtepunt was de officiële opening van het gebouw, waarvoor we allemaal over een turquoise loper naar buiten moesten. Iedereen kreeg een turquoise schaar, waarmee ze allemaal tegelijkertijd een turquoise lint doorknipten. Öztürk zei dat we het lintje moesten bewaren zodat we nog vaak terug zouden denken aan deze, voor Nederland historische dag waarop ‘verrechtsing, verruwing en verharding van de samenleving een halt wordt toegeroepen.’ Er waren mensen die dat deden. Na een filmpje – een rondleiding met een drone door het partijgebouw. Öztürk: ‘Kijk, daar nemen we belangrijke beslissingen’ – kondigde Öztürk aan dat zijn vriend Kuzu lijsttrekker zou worden bij de verkiezingen, zelf bleef hij voorzitter van DENK.
Hij gaf een bosje bloemen aan Kuzu. Kuzu omhelsde Öztürk. Öztürk zei dat Kuzu geen vragen over Turkije beantwoordde. Kuzu: ‘Wij zijn een Nederlandse politieke partij, ik hoop dat iedereen dat accepteert.’ Öztürk vond vragen over Turkije ‘typisch Telegraaf-journalistiek’. De ‘denkers’ in de zaal klapten, zoals ze voor alles klapten wat er werd gezegd. Na afloop vroeg Öztürk wat de indrukken waren. Zelf had hij het een geweldige bijeenkomst gevonden en hij kon zich zo voorstellen dat het ook op anderen zo was overgekomen. Het was dan ook flauw en ‘typisch Telegraaf’ om zijn stemming te bederven met de opmerking dat het grote zwijgen over Turkije niet erg sterk overkwam. In dat geval wilde hij deze reportage voor publicatie lezen. ‘Als Nederlander heb ik dat recht. In ieder geval de citaten.’ Hij werd gerustgesteld met de mededeling dat hij niets bijzonders had gezegd. ‘Dat zijn uw woorden.’