/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F03%2FANP-35088989-1.jpg)
Vanavond speelt de revelatie van de Premier League, Jamie Vardy van Leicester City, in het grote Wembley met Engeland tegen het Nederlands Elftal. Een paar weken geleden gingen we op zoek naar de sleutel van het succes van zijn club en polsten de titelkansen bij kenners. (De stand, het aantal goals en andere statistieken zijn bijgewerkt tot de huidige situatie)
Tekst: Danny Koks
Brandhout. Mislukkelingen. Kroegvechters. En toch winnen ze bijna alles. Leicester City is nog steeds de revelatie van de Premier League die alle grote clubs in z’n hemd zet. Nieuwe Revu ging op zoek naar de sleutel van hun succes en polste hun titelkansen bij de kenners.
Waar het in de andere Europese topcompetities de usual suspects zijn die de dienst uitmaken (Barcelona, Bayern München, Juventus, Paris Saint-Germain), speelt in Engeland een verzameling brandhout, mislukkelingen en kroegvechters al het hele seizoen de sterren van de hemel. Leicester City staat met nog zeven wedstrijden te spelen nog steeds bovenaan de Premier League. Vooral dankzij koningskoppel Jamie Vardy en Riyad Mahrez, samen nu al goed voor 36 goals. Terwijl het kapitaalkrachtige Arsenal en Manchester City ’m knijpen, droomt iedereen in Leicester (en elke romantische voetballiefhebber daarbuiten) al van het moment dat de Foxes straks in mei met de beker in de hand door de straten paraderen en het volksfeest pas zal verstommen als elke pub in de stad tot de laatste druppel is leeggedronken.
Handjevol Europese wedstrijden
Behalve het voortbrengen van grote spelers als Gary Lineker en de legendarische keeper Gordon Banks (hij sloot zijn doel zo goed af dat hij ‘The Bank Of England’ werd genoemd) heeft Leicester City bar weinig gepresteerd om trots op te zijn. Ze verloren vier keer een FA Cup-finale en speelden een handjevol Europese wedstrijden, in een tijd dat die nog in zwart-wit werden uitgezonden. Maar de overige 132 jaar dat de club bestaat, stonden vooral in het teken van degraderen, promoveren en weer degraderen.
Vorig seizoen promoveerde de club zowaar naar de Premier League, voor het eerst in tien jaar. De fans zullen zich vooral de wervelende voetbalshow tegen Manchester United herinneren. In hun eigen King Power Stadium keken ze tegen een onmogelijke 1-3 achterstand aan. Vier doelpunten in het laatste half uur zorgden voor een sensationele 5-3 winst. Toch eindigde Leicester City dat seizoen kleurloos als veertiende en vochten ze maandenlang tegen hun bekendste vijand: degradatie.
Dit seizoen ziet de wereld er heel anders uit. Willem Vissers, chef-sport van de Volkskrant, eerder dit jaar: ‘Niemand had verwacht dat ze een serieuze kampioenskandidaat zouden zijn. Eerlijk is eerlijk, dat komt deels ook door het falen van Chelsea en Manchester United, die veel minder punten hebben gepakt dan normaal. Hun voordeel is dat concurrenten Arsenal en Manchester City nog in de Champions League zitten. Misschien blijven de spelers fit genoeg om in hun wedstrijden alles te geven en het net te halen. Eén ding is zeker: als ze dit winnen, zijn ze in Leicester voor eeuwig helden. De supporters zullen weken dronken zijn en de dvd van het kampioenschap aan hun kinderen en kleinkinderen laten zien.’
Lelijke tweedehandsjes
Het succes van Leicester City komt volgens Geert Langendorff, schrijver van het boek Different Cook – Louis van Gaal in Manchester, doordat ze ontberen wat de grote clubs in overvloed hebben: kapitaalkracht. Geld maakt lui, het ontbreken ervan maakt je inventief. Langendorff: ‘Ze hebben geweldige scouts. En die zijn heel goed in het oplappen van spelers die elders zijn mislukt. Van lelijke tweedehandsjes maken ze weer mooie auto’s. Zoals hun keeper Kasper Schmeichel, zoon van de grote Schmeichel. Kwam over van Manchester City, waar hij gebukt ging onder het Jordi Cruijff-syndroom. Hij zat alleen maar bij een grote club omdat zijn vader zo goed was. Bij Leicester bleek hij een topper in de dop te zijn. Hij is nu zelfs Deens international. Ook het spitsenduo Mahrez en Vardy zijn typische voorbeelden van spelers die door de topclubs over het hoofd zijn gezien.’
Het duo kostte Leicester City gezamenlijk anderhalf miljoen pond. Nu zijn ze de man het tienvoudige waard. Vooral Jamie Vardy beleeft met negentien doelpunten een droomseizoen. Hij pakte Ruud van Nistelrooys record af door tegen Manchester United voor de elfde wedstrijd op rij te scoren in de Premier League; de Nederlandse spits lukte dat tien keer en deed dat bovendien verdeeld over twee seizoenen. Chipsfabrikant en oud-shirtsponsor Walkers heeft voor de topspits zelfs een eigen smaak chips op de markt gebracht: Vardy Salted. Een eer die alleen grootheden als Gary Lineker, David Beckham en Michael Owen eerder ten deel vielen. ‘Vardy zal nu loeren op zijn kans op een toptransfer,’ zegt Willem Vissers. ‘Hij is 28 en heeft een unieke kans om alsnog multimiljonair te worden bij Chelsea of Manchester United, na een carrière die voorbestemd leek voor kleine clubjes in de lagere klassen. Misschien speelt hij deze zomer een geweldig EK voor Engeland en is zijn kostje gekocht. Dat zijn de jongensboekverhalen waar het voetbal van leeft.’
Boeddhistische monniken
En dat voor een speler die op zijn zestiende werd weggestuurd door zijn geliefde club Sheffield Wednesday omdat hij te klein was. Nauwelijks een maand later kreeg hij een groeispurt en schoot twintig centimeter de lucht in. Vier jaar later leek hij zijn kansen op een profcarrière definitief te hebben vergooid. Hij ging in een pub op de vuist met twee gasten die een vriend van hem belachelijk maakten omdat hij een gehoorapparaat droeg. Een half jaar lang speelde hij de wedstrijden voor zijn toenmalige club, Stocksbridge Park Steels, met een elektronische enkelband om. Als de uitwedstrijden te ver weg waren, moest hij na een uur worden gewisseld, anders zou hij de regels van zijn huisarrest overtreden. Hij kreeg in die tijd dertig pond per week van zijn club, niets meer dan een leuke aanvulling op het salaris dat hij verdiende in de kunststoffabriek waar hij langzaam zijn rug in de vernieling aan het werken was. Tot hij vier jaar geleden bij het nietige Fleetwood Twon werd gescout door Leicester City, in een tijd waarin de club het fundament voor zijn huidige succes legde. Leicester was toen al twee jaar eigendom van Vichai Raksriaksorn, een Thaise zakenman die zijn miljoenen had verdiend met een keten van duty free-shops. Hij bracht iets unieks naar de industriestad: boeddhistische monniken. De Thaise miljardair is bijgelovig en dus sloffen er nogal wat in oranje gewaden gehulde monniken door de catacomben van het King Power Stadium. Voor het begin van elke thuiswedstrijd zegenen ze de bal in.
Het werkte nog ook. Na een paar seizoenen dwong de club onder leiding van trainer Nigel Pearson eindelijk die felbegeerde promotie af. Toch dreigde het afgelopen zomer weer mis te gaan. Eerst was er dat akkefietje met Pearson, die een journalist van The Sun na afloop van een wedstrijd uitmaakte voor struisvogel.
Nigels zoon James maakte het vervolgens alleen maar erger. Tijdens een promotietour door Thailand hielden hij en nog twee spelers in een hotelkamer in Bangkok een orgie met drie Thaise meisjes. Uiteraard filmden ze alles met hun mobieltjes, om te kunnen delen met hun vrienden thuis. Roddelkrant Sunday Mirror kreeg de video in handen en dat betekende het eind van vader en zoon Pearson bij de club.
Saaie gentleman
‘Ranieri? Really?’ Met die tweet verwelkomde Leicester City’s godenzoon Gary Lineker afgelopen zomer het nieuws dat de club deze saaie gentleman had aangetrokken als nieuwe oefenmeester. En daar viel wat voor te zeggen. Tuurlijk, met clubs als Chelsea, Valencia, Juventus, Napoli, Inter en Atletico Madrid op zijn palmares heeft de 65-jarige Italiaan een bak aan ervaring. Maar in zijn prijzenkast is schraalhans keukenmeester (in de jaren negentig won hij de beker met Fiorentina en Valencia, waar hij in 2004 ook de UEFA Cup mee pakte). En de Griekse voetbalbond had hem zojuist de laan uitgestuurd na vijf dramatische EK-kwalificatiewedstrijden waarin de Grieken welgeteld één puntje pakten. Bij Ranieri is het altijd net niet.
Toch deed de Italiaan iets bijzonders, zegt Geert Langendorff. ‘Ik vond het op voorhand ook een rare keuze. Maar hij was slim genoeg om de complete technische staf van zijn voorganger Nigel Pearson intact te laten. Alle scouts bleven. Net als het begeleidingsteam, die meesters zijn in het fit houden van de selectie. Ze gaan zelfs zo ver dat ze kijken naar de invloed van bepaalde grassoorten op de fysieke belasting van hun spelers. Die reizen een paar dagen voor de wedstrijd naar het stadion om te kijken hoe de ondergrond daar is en wat voor impact dat heeft op je spieren. Daar passen ze hun trainingen op aan.’ En fitte spelers zullen volgens Langendorff het verschil maken tussen het wel of niet binnenslepen van het landskampioenschap. ‘Als Vardy of Mahrez uitvallen, hebben ze echt een probleem. Arsenal, City en ook Tottenham kunnen blessures veel makkelijker opvangen. Realistisch gezien mag Leicester City dolblij zijn als ze in de top vier eindigen.’
Maar een mens mag dromen. Al was het maar om Gary Lineker zijn belofte te zien inlossen. Mocht zijn oude club de titel pakken, zo twitterde hij, dan zal hij de eerstvolgende uitzending van Match Of The Day presenteren in zijn onderbroek.