Stephanie Tency: van Miss Nederland naar MissLukt

In de schokkendste scène van Misslukt zien we jou na een mislukte liposuctie staan met alleen een grote, bebloede onderbroek aan. Waarom wil je dat beeld met heel Nederland delen?
‘In 2019 ben ik begonnen om alle ingrepen die ik onderging te documenteren. Dat ben ik gaan doen om te achterhalen waarom ik zoveel aan mezelf laat doen en waar dat vandaan komt. Toen ik van KRO-NCRV groen licht kreeg om een documentaire te maken over dit onderwerp wist ik dat ik álles wilde laten zien, inclusief de keerzijde van het perfecte plaatje dat influencers – inclusief ikzelf – vaak tonen. Er wordt veel gepraat over plastische chirurgie, maar zelden deelt iemand z’n echte verhaal: joh, dit heb ik allemaal laten doen en zo ging dat. Bij mij is er veel misgegaan, met allerlei complicaties en infecties als gevolg, daarom vond ik dat ik de realiteit moest laten zien. Voor de jongere generatie, zodat zij weten: dit zijn de risico’s. Dat moest ik wel op een schokkende manier doen, anders komt de boodschap niet over.’

Jaren geleden zei je in Veronica Magazine: ‘Als mensen mij zien, denken ze vaak dat ik een poppetje ben dat alleen maar met haar uiterlijk bezig is. Maar ik ben juist jongensachtig en level beter met mannen dan met vrouwen.’ Ben je toch meer dat poppetje, altijd bezig met haar uiterlijk, dan je destijds wilde prijsgeven?
‘De afgelopen jaren heb ik veel nagedacht over mezelf en waar mijn onzekerheden vandaan komen. Wat ik tijdens het filmen van de documentaire besefte, is dat ik het jonge meisje in mij, die jongensachtige Steph die ik vroeger was, uit het oog verloren ben. Vanaf het moment dat ik tot Miss Nederland werd uitgeroepen, werd alles bepaald door mijn uiterlijk. Ik werd als model niet geboekt vanwege mijn slimheid of mijn gevatte opmerkingen, maar alleen maar om hoe ik eruitzag. Er zat al een bepaalde onzekerheid in mij en de kritische opmerkingen van opdrachtgevers en negatieve reacties op social media versterkten dat gevoel. Ik raakte ervan overtuigd dat ik dingen aan mezelf móést veranderen om mooi gevonden te worden.’

‘Bij mij is er veel misgegaan, met allerlei complicaties en infecties als gevolg, daarom vond ik dat ik de realiteit moest laten zien’

Je bent opgegroeid in een warm nest in Amstelveen: goede band met je vader en moeder, lieve zussen, een beschermende broer. Waar kwam je onzekerheid vandaan?
‘Ik hield als kind van sporten en was vaak te vinden op de manege tussen de paarden. Dat was mijn passie. Met mijn uiterlijk was ik op die leeftijd nog helemaal niet bezig. Daar werd ik me pas bewust van door opmerkingen van andere kinderen. Ik was een beetje het lelijke eendje van de klas: bril, buitenboordbeugel. Dat zijn de ideale ingrediënten om iemand mee te pesten. Ik werd regelmatig paardenbek genoemd of iets anders vervelends. Daardoor ontstond bij mij al vroeg een gevoel van onzekerheid en was ik de hele tijd op zoek naar bevestiging van buitenaf. Van mensen in het algemeen, maar vooral van mannen: vindt hij mij leuk, vindt hij mij goed genoeg. Daar deed ik alles voor, dus ik was de hele tijd bezig met er perfect uitzien, succesvol zijn en dat etaleren op sociale media. Kijk eens, hoe geweldig mijn leven is!’

Je zou denken dat een titel als Miss Nederland de ultieme bevestiging is dat je er echt wel mag wezen.
‘Nee, juist niet. In die wereld werd er nog meer gelet op wat er allemaal niet goed aan me was. Als ik de foto’s van een shoot binnenkreeg, dan was mijn lichaam vaak helemaal bewerkt. Met langere en dunnere benen, bijvoorbeeld. Daardoor dacht ik: oké, jij hebt mij geboekt voor deze klus, maar blijkbaar ben ik niet goed genoeg. Tijdens Miss Nederland had ik al een benenobsessie ontwikkeld, omdat die van mij er anders uitzagen dan die van de andere meiden. Ik heb lange tijd op hoog niveau geschaatst en paardgereden, dus mijn benen waren best gespierd en goed ontwikkeld. Daar schaamde ik me voor, want zij hadden allemaal dunne stokjes. Dat is de aanleiding geweest om uiteindelijk liposuctie aan m’n benen te laten doen, domweg omdat ik dacht: dan krijg ik wel de modellenbenen die andere modellen ook hebben.’

Wat was de eerste ingreep die je liet doen?
Denkt diep na: ‘Oef, dat is lastig. Dat was m’n borstvergroting. Ik was Miss Noord-Holland en in de running voor Miss Universe Nederland. Op internet ging ik naar plaatjes kijken van Miss Universe en toen zag ik een partij mooie vrouwen in bikini. Ik dacht: als ik met deze vrouwen moet gaan concurreren, dan wordt het niets. In die tijd werd er heel makkelijk gepraat over borstvergrotingen. Vriendinnen zeiden: “Ik ga morgen even mijn borsten doen,” alsof ze even een broodje bij de slager gingen halen. Dus ik dacht daardoor ook: dat doe ik wel even, maar ik was helemaal niet bezig met het feit dat je misschien wel complicaties kon krijgen. Ik kreeg een infectie aan mijn linkerborst en heb twee weken met drains moeten lopen, omdat ik veel wondvocht verloor. Vijf jaar lang heb ik niet op mijn zij kunnen slapen, omdat de implantaten niet goed waren geplaatst. In 2016 heb ik ze laten vervangen, waarna het een tijdje beter ging. Maar als ik toen had geweten wat een borstvergroting allemaal teweeg kon brengen, en dat je erna misschien wel nog vaker onder het mes moet, dan had ik die stap nooit gezet.’

Is de zegen van je knappe uiterlijk achteraf een vloek gebleken?
‘Het is inderdaad een vloek geweest. Ik was altijd bezig met hoe ik eruitzag en daardoor nooit met mijn binnenkant. Als ik foto’s van mezelf terugzie van vier jaar geleden met een hoofd met superveel fillers en in mijn mond zo’n hele rits met facings, dan denk ik: jezus Steph, waar was je mee bézig? Maar je ziet het zelf op een gegeven moment niet meer hè. Een vriendin maakte er weleens grapjes over: ‘Als Steph binnenkomt, dan zie je eerst haar lippen en dan pas de rest.’ Ik zag dat op dat moment niet in de spiegel, maar nu denk ik: verdomd, ze had gelijk. Het is niet dat ik nu helemaal geen volle lippen meer heb, er zit nog steeds filler in. Maar vergeleken met een paar jaar geleden is het een contrast van dag en nacht. Die verbouwde, onzekere vrouw zonder inhoud wil ik niet meer zijn, dus de laatste jaren ben ik meer bezig geweest met mijn binnenkant dan met mijn buitenkant. Ik wil niet meer bezig zijn met het verbeteren van m’n uiterlijk, maar met de verbetering van mijn innerlijk. Dat is wat echt belangrijk is. Wie ben ik als persoon? En waar sta ik voor?’

Hoe pak je de verbetering van je innerlijk aan?
‘Ik heb drastische maatregelen moeten nemen, vergelijkbaar met iemand die afkickt van een drugsverslaving. Als jij als drugsverslaafde blijft rondhangen in een omgeving waarin iedereen drugs gebruikt, dan is het heel moeilijk om af te kicken. Plastische chirurgie vind ik ook een verslaving, want je wilt meer en meer en meer. Om af te kicken heb ik afscheid moeten nemen van een wereld die niet meer bij me past. Ik ben intensieve therapie gaan volgen in het afgelopen jaar, ook om uit een depressie te komen.

Weinig mensen weten dit, maar behalve presentatiewerk heb ik een eigen productiebedrijf waarmee ik formats – waaronder bijvoorbeeld Het Spaanse Leven, Hart van Goud en Roadtrip Curaçao – bedenk en uitvoer voor commerciële televisie. Dat is keihard werken en vorig jaar kreeg ik een burn-out. Ik heb EMDR gedaan, ben op retraite geweest, heb heel veel boeken gelezen over mentale gezondheid en ben m’n levensstijl enorm gaan aanpassen. Als ik op Instagram nog steeds alleen maar bloedknappe vrouwen zou volgen, zoals eerder het geval was, dan zou ik binnen vijf minuten weer onzeker worden en een afspraak inplannen bij de botoxdokter: joh, doe maar een paar spuitjes. Ik heb dat soort content verruild voor pagina’s met mental health, waardoor ik mezelf beetje bij beetje weer op probeer te bouwen. Soms ga ik ook even helemaal offline van social media. Dat vind ik heerlijk, even weg van die blabla chocoladevla-bullshit, zoals ik het weleens noem. Ik word wakker, ik mediteer, ik doe aan mindfulness, ik ga sporten, ik schrijf veel. Het is niet dat ik er al helemaal ben, absoluut niet. Maar ik zit op de goede weg.’

Ik word wakker, ik mediteer, ik doe aan mindfulness, ik ga sporten, ik schrijf veel. Het is niet dat ik er al helemaal ben, absoluut niet. Maar ik zit op de goede weg’

Hoeveel van jouw lijf is echt en hoeveel van de plastisch chirurg?
‘Ik heb inmiddels al een half jaar niks gedaan, behalve het wisselen van mijn implantaten. Na de borstoperatie in 2016 ontstond er op een gegeven moment toch weer een branderig, pijnlijk gevoel. Ik wist: zo kan het niet verder. Het liefst had ik ze er helemaal uit laten halen, want dan ben je er in één keer vanaf. Fajah Lourens heeft dat een paar jaar terug laten doen en ik had het idee dat zij een beetje hetzelfde leven heeft geleid als ik: veel succes, toxic relaties, altijd maar mooi willen zijn. Mijn gedachte was: als iemand me gaat begrijpen, dan is zij het.

Ik ben met haar gaan praten in de hoop dat een persoonlijk gesprek voor mij de druppel zou zijn om te denken: ik ga het doen, ik ga de implantaten eruit halen. Maar ik merkte dat we toch op een heel ander level zaten: Fajah is al over de 40, heeft kinderen en is zelfs al oma. Ik ben 33, heb geen man en geen kinderen, wat er op zich allemaal niet toedoet, maar ik voelde heel sterk: ik ben nog niet waar zij is. Ik kan veel dingen loslaten, waardoor ik bijvoorbeeld geen nieuwe fillers meer heb laten inspuiten, maar mijn borsten staan bij mij toch voor een stukje vrouwelijkheid waar ik nog geen afscheid van kan nemen. Ik was echt boos en teleurgesteld in mezelf dat ik de stap nog niet durfde te zetten, ook omdat ik het goede voorbeeld wil laten zien. Maar ik dacht ook: wees niet zo streng voor jezelf Steph, je komt al van heel ver. Daarom heb ik mijn implantaten gewisseld in plaats van ze eruit te laten halen.’

Heeft niemand in je omgeving ooit gezegd: Steph, doe normaal, je bent goed zoals je bent?
‘Zeker wel, mijn moeder, mijn zussen, mijn schoonzus. Maar als je zoveel aan jezelf laat doen, dan komt dat ergens vandaan: een pestverleden, überhaupt onzekerheid, sociale media, maar toch ook wel je partner. Ik heb van jongs af aan relaties gehad met een bepaald type mannen die zich aangetrokken voelden door mijn uiterlijk. Over het algemeen waren dat oudere, vaak welgestelde mannen die graag een paradepaardje naast zich wilden hebben. Dat zorgt voor een bepaald verwachtingspatroon waarvan ik dacht dat ik eraan moest voldoen. Op een gegeven moment heeft mijn moeder een hele discussie gehad met mijn toenmalige partner omdat zij vond dat ik m’n implantaten eruit moest laten halen, maar hij zei: ‘Ja maar Steph, je moet wel dikke tieten hebben. Ik heb om me heen heel vaak gezien dat vrouwen in een relatie zaten waarbij de man haar helemaal naar beneden haalde: je bent te dik, je krijgt rimpels. Dat je denkt: dit hoort niet, dit is ongezond. Maar je zit zo verstrikt in de bubbel dat je dat zelf niet meer ziet en het allemaal maar accepteert.’

Wat voor bubbel is dat?
‘Als je naar de serie The Real Housewives of Amsterdam kijkt, dan zie je het wereldje waarin ik zat. Amsterdam-Zuid, de bubbel van vrouwen vol botox en fillers en mannen in dikke Bentleys en Ferrari’s waarin alles draait om succes, geld, macht en zo lang mogelijk jong blijven. Gewoon één grote fake show. Hetzelfde zag ik in het televisielandschap, waarin ik werkte als model en assistent van Rad van Fortuin. En daarnaast had ik toen al mijn eigen bedrijf. Mensen hebben vaak een vertekend beeld van mij. Ze denken dat het onmogelijk is dat een knappe vrouw ook succesvol kan zijn. Dat bestaat in hun ogen eigenlijk niet. Maar ik heb altijd mijn eigen boontjes gedopt en ben nooit afhankelijk geweest van een man. Iedereen moet lekker zelf weten hoe je je leven indeelt. Als jij een sugardaddy wilt, doe je ding. Maar ik heb nooit willen leunen op een man. Ik heb zelf goed geld verdiend, dus dat ik een Rolex om mijn arm kan doen en in een Porsche kan rijden, heb ik aan mezelf te danken.’

Gaan de zaken nog steeds crescendo?
‘Ik ben er heel open over dat het een tijdje iets minder ging met m’n bedrijf. Daarmee wil ik niet zeggen dat het slecht gaat, want ik kan mezelf gewoon onderhouden. Maar het geld klotst niet meer tegen de plinten, om het zo maar te zeggen. Dat is soms ook even goed, want je verandert toch een beetje als je ineens heel veel geld gaat verdienen. Geld is macht, dus je krijgt heel erg schijt aan anderen. Laat ik het zo zeggen: ik werd er geen leuker mens van. Soms moet je keihard op je bek gaan om weer met beide benen op de grond te staan en te beseffen wie je bent. Ik ga niet liegen, want ik hou nog steeds van mooie spullen. Als je er hard voor werkt, dan is een mooie designtas voor mij nog steeds de kers op de taart, maar het is voor mij niet meer het belangrijkste. Mentale gezondheid staat nu bovenaan. Waar word ik gelukkig van, wat is mijn passie? Ik ga mijn dromen achterna en één daarvan was het delen van mijn verhaal in een documentaire.’

Er zullen ook mensen zijn die zeggen: die meid wil gewoon aandacht. Wat is je reactie daarop?
‘Ik weet zeker dat er veel mensen positief op Misslukt zullen reageren: wat goed dat ze dit doet en jonge meisjes en vrouwen awareness en een boodschap geeft. Maar er zullen ook altijd negatieve mensen zijn, tuurlijk. In therapie heb ik geleerd om dichtbij mezelf te blijven en het me niet aan te trekken. Ik word wel vaker bekritiseerd, ook online. Dat mag, mensen mogen hun mening geven. Ik ga als reactie daarop echt niet gelijk weer iets aan mezelf laten doen. Je wordt ook ouder en wijzer, althans, dat zeggen ze dan. Op een gegeven moment kun je het verouderingsproces niet meer tegenhouden. Als ik nu al zo kritisch met mijn uiterlijk bezig ben, hoe ga ik me dan voelen als ik 60 of 70 ben? Dat is wel iets waar ik over nadenk en mee bezig ben. De Steph van vroeger vond het heel indrukwekkend als mensen commentaar op haar hadden. Daar kon ze verdrietig van worden. Nog steeds vind ik het niet leuk als mensen me bekritiseren, maar ik word er nu verdrietiger van als iemand iets zegt over mij als persoon, over mijn karakter, dan wanneer iemand iets zegt over mijn uiterlijk.’

‘Je kan van iets ogenschijnlijks simpels als botox blind raken als er verkeerd wordt geprikt. Dat is echt gevaarlijk, dus ik denk dan: hallo, waar is de overheid?’

Mis je het wereldje waar je bent uitgestapt nooit?
‘Soms wel. Ik heb in een soort gekke achtbaan gezeten, een attractie die maar bleef doorgaan. De adrenaline die dat geeft, is ontzettend verslavend. Maar ik merk ook dat ik er geen behoefte meer aan heb. Een tijdje terug ben ik nog naar de Masters of LXRY gegaan, een evenement voor allemaal rijke mensen. Voorheen zat ik dan vooraf helemaal te stressen: wie kom ik daar tegen, hoe zorg ik ervoor dat ik er zo goed mogelijk uitzie. Nu dacht ik: ik moet er even heen, maar ik heb helemaal geen zin in al die poeha en dat geschreeuw en kijk mij nou. Het matcht niet meer met de persoon die ik aan het worden ben.

Ik breng in plaats daarvan heel veel tijd door met mijn familie. De band met mijn moeder was altijd al hecht, maar is door de docu nog sterker geworden. Dat komt omdat ik ook eindelijk haar kant van het verhaal heb aangehoord en hoe het voor haar was om een dochter te hebben die zoveel aan zichzelf liet doen. Elke dag gaan we ergens wandelen of samen eten. Mijn moeder is mijn spiegel. Zij is waar ik uit ben gekomen. Door zo intensief met haar in contact te staan, vind ik mezelf weer een beetje terug. Daarnaast spreek ik veel af met mijn zussen en mijn schoonzus. Zij zijn mijn beste vriendinnen. Ik schaam me een beetje om het te zeggen, maar ik doe het toch: ik heb verder geen vrienden. Daar ben ik niet trots op, maar ik weet ook dat het hoort bij de zoektocht naar mezelf. Het kost tijd om te aarden in de nieuwe wereld waarin ik ben gesprongen. Als ik daar op een gegeven moment mezelf in kan zijn en terug ben gegaan naar wie ik ben, dan trek ik vanzelf mensen aan die bij mij passen.’

Stel dat de docu een succes wordt en je krijgt weer allerlei televisie-aanbiedingen, ben jij dan sterk genoeg om die af te slaan?
‘Ik heb van KRO-NCRV de kans gekregen om deze documentaire te maken, omdat het actueel is en maatschappelijke thema’s aankaart, zoals onzekerheid, schaamte en streven naar perfectie. Ik wil de dialoog openen, mensen helpen, dat is mijn belangrijkste doel. Maar als er nog andere dingen uitkomen, dan is het niet zo dat ik dat meteen afkets. Ik zie dat ook als twee gescheiden werelden: aan de ene kant heb ik de bubbel waaruit ik kom, aan de andere kant m’n werk. Stel dat ik word gevraagd voor Expeditie Robinson, dan wil ik daar best aan meedoen. Maar in plaats van daarna naar allerlei premières en feestjes met BN’ers te gaan, zou ik nu teruggaan naar mijn moeder om lekker haar zelfgebakken taart te eten. Om maar wat te noemen hè. Ik ben eigenlijk niet zo met de toekomst bezig. Wat er op mijn pad komt, komt op mijn pad. Mijn focus ligt nu op het uitbrengen van de documentaire. Dat is mijn levenswerk geworden, omdat ik er al vijf jaar intensief mee bezig ben. Het klinkt misschien groot, maar het is mijn missie geworden om mijn boodschap te delen met de wereld. Ik hoop dat ik heel veel jonge meiden kan helpen en inspireren met mijn verhaal, zodat ze gaan nadenken waarom ze eigenlijk een cosmetische ingreep willen en in hoeverre dat te maken heeft met hun eigen onzekerheid.’

Pleit jij voor een ban op alle vormen van cosmetische chirurgie?
‘Je kunt nooit alles tegenhouden, maar ik vind wel dat bepaalde dingen anders moeten. Sowieso moet de leeftijdsgrens voor cosmetische chirurgie omhoog. Je kunt nu al vanaf je 18e iets laten doen. Dan ben je nog helemaal niet ontwikkeld. Schroef dat op naar 23, ook omdat een meisje van 18 nog helemaal niet genoeg geld heeft om al die ingrepen te betalen. Ze gaat dus niet naar een gerenommeerde kliniek, maar naar een beunhaas. Omdat er zo makkelijk wordt gedaan over ingrepen, denken veel meiden dat er niets mis kan gaan. Maar je kan van iets ogenschijnlijks simpels als botox blind raken als er verkeerd wordt geprikt. Dat is echt gevaarlijk, dus ik denk dan: hallo, waar is de overheid? Moet er niet meer toezicht worden gehouden op cosmetische chirurgie? Ik hoop echt dat er door mijn documentaire meer bewustwording komt over waar we met z’n allen mee bezig zijn, ook de influencers met veel volgers die laten zien dat zij dit soort ingrepen doen. Als ik maar één meisje kan helpen met mijn documentaire, dan is mijn missie al geslaagd.’

Wat moet er gebeuren om ervoor te zorgen dat jij weer helemaal blij kunt zijn met jezelf?
‘Dat is een proces van vallen en opstaan. Je kunt niet van de ene op de andere dag volledig van jezelf houden. Ik ben dat aan het leren. Het gaat om die kleine stapjes zetten voor jezelf. Ik word wakker en kijk in de spiegel en zeg: ik ben het waard, ik ben goed genoeg. Ik heb ook een soort mantra dat ik de hele dag door uitspreek: “It all begins and ends in your mind, what you give power to, gets power over you.” Als ik de hele dag tegen mezelf zeg: “Ik ben lelijk, dit is niet goed, dat is niet goed,” dan krijg ik automatisch het gevoel dat ik moet veranderen. Ik ben nu in een fase gekomen waarin ik leer om lief voor mezelf te zijn. Weet je, ik heb littekens en deuken in mijn benen van liposuctie, want die operatie is ook niet goed afgelopen. Heel lang heb ik getwijfeld om misschien een hersteloperatie te doen, maar ik denk nu: accepteer het gewoon. Ik heb de beslissing genomen om dit te laten doen, het is misgegaan en ik moet daarmee dealen. Nog een keer een operatie, dat zie ik niet meer zitten. Ik heb me voorgenomen om niet meer in mezelf te laten snijden. Dat wil ik mezelf gewoon niet meer aandoen. Als je mentaal de knop in je hoofd kan omzetten, dan gaat alles makkelijker. Daar geloof ik heilig in.’