‘Voetbalpubliek kan bikkelhard zijn’

Het zal nu zes jaar geleden zijn dat we met een vriendengroep neerstreken in Exeter, Zuid-Engeland. Reizen ging destijds iets soepeler dan tegenwoordig, zeker naar Groot-Brittannië, en op de naam van ons tijdelijke onderkomen na – hotel Telstar – liep alles op rolletjes. We goten ongenadig veel bier langs onze dorstige huigen in Exeter, stiefelden rond in het door ons vanwege Fawlty Towers bewonderde Torquay en melden ons op zaterdag aan de poorten van St James Park, waar het hoogtepunt van onze trip werd geserveerd: een match tussen Exeter City en aartsrivaal Plymouth Argyle in League Two, het laagste profniveau van Engeland.

Bijna alles klopte aan deze derby. Het stadionnetje kreunde onder het gewicht van ruim 7000 fans, er scheen zowaar een waterig zonnetje, het voetbal was van een niveau die je mag verwachten van net niet kreupele voetballers en het scoreverloop kwam rechtstreeks uit het jongensboek van Ollie Watkins. Deze aanvaller, inmiddels al international namens Aston Villa, poetste in de slotfase hoogstpersoonlijk de achterstand weg die gaandeweg de tweede helft was ontstaan. Zijn winnende treffer in de 92ste minuut was bovendien van een op dit niveau zelden vertoonde schoonheid: na drie man gepasseerd te hebben, mikte hij de bal van respectabele afstand precies in de kruising, buiten bereik van de graaiende vingers van Argyle-keeper Luke McCormick. ‘Een van de mooiste goals uit de Devon-derby-historie,’ schreef de plaatselijke krant een dag later en wij waren er getuige van. Sterker, we stonden vlak achter het doel waar deze beauty in verdween. Even wildvreemde als -enthousiaste supporters tilden ons op en lieten ons pas weer los toen alle spelers van de thuisclub na hun vijfde ereronde eindelijk de kleedkamer opzochten. Met rode koontjes reden we terug naar ons hotel, dit was voetbal zoals het ooit bedoeld was.

Viel er dan helemaal geen wanklank te bespeuren? Jawel, en vrij heftige ook. Als de keeper van Plymouth Argyle in het spel werd betrokken, begonnen de fans van de thuisclub zich te roeren. Eén woord stond centraal in de scheldkanonnades, alleen konden we lange tijd niet opmaken welk. Een fan van de thuisclub gaf tekst en uitleg. Keeper Luke McCormick was in 2008 na een feestje dronken achter het stuur gekropen en had een ongeluk veroorzaakt, waarbij twee broertjes om het leven waren gekomen. Na drie jaar in de gevangenis te hebben gezeten, bood Plymouth Argyle hem een nieuwe kans. Dat het vijandige publiek hem niet al te vergevingsgezind bejegende, bleek ook deze middag weer, het ‘murderer, murderer’ bleef maar schallen, zelfs acht jaar na dato. Voetbalpubliek kan bikkelhard zijn.

Toen ik las dat Rai Vloet, in november direct betrokken bij een auto-ongeluk waarbij een 4-jarig jongetje om het leven kwam, zich weer op het trainingsveld van Heracles had gemeld, schoot de naam van de Argyle-keeper weer even door m’n hoofd. Voor Vloet is het te hopen dat het publiek nog even wegblijft uit de stadions.