‘Mijn gezonde verstand zegt dat ik gestoord ben als ik het risico zou nemen’

Ik kan niet eens behoorlijk skiën, maar dat dondert niet. Want dit is hét jaarlijks uitje ‘met de mannen’, tijd voor obscure kaart- en dobbelspellen, halfdronken diepe gesprekken over het middelbare leven, allemaal vanwege veel te veel bier, borrelnoten en harde worst. Skiën is bijzaak, voor mij tenminste.

Als de zwarte-piste-ploeg bij het krieken van de dag al staat te schuimbekken op de kammen van de Matterhorn, of zoiets, klim ik eens rustig uit mijn kot voor koffie & eieren met spek, en een fijn potje poepen in alle rust en kalmte. Dan de skispullen aan, en de lift nemen naar een walhalla van lichtblauwe pistes, waar ik een paar keer elegant vanaf zwier, net op tijd beneden kom om aan te schuiven bij de vrienden en een vette lunch. En zo verder door de middag, de après-ski en eventueel een stijldansje met een slordige Duitse gescheiden vrouw van een jaar of 43.

Klinkt dat gezellig of wat?

En of. Dus was het een harde klap dat de pret vorig jaar niet kon doorgaan vanwege de corona des doods. En hoopten we met heel ons hart dat we dit jaar – gevaccineerd en wel – weer veilig naar de sneeuw konden reizen. Gelukkig leek het, toen onze reisleiding met vroegboeking een weelderige Alpenvilla (met eigen kok) voor ons ritselde, nog maar een kwestie van tijd voor het laatste virus uit Europa zou zijn verdreven.

Maar het liep anders. Omikron. En de vraag is: gaan of niet?

Ik geef toe: ik ben in dubio. Mijn gezonde verstand zegt dat ik gestoord ben als ik het risico op een nieuwe besmetting zou nemen, nu blijkt dat hele vliegtuigen vol positivo’s terugkeren uit de skigebieden. Andere stemmen wijzen er op dat ik toch pas nog een boosterprik heb gehaald, en die hele omikron sowieso gewoon een griepje is om Big Farma te spekken, het volk te onderdrukken en de horeca kapot te maken. Wéér anderen menen dat er toch geen ontkomen aan is, besmetting!

Naarmate de datum van vertrek naderbij kruipt, wordt de beslissing er niet gemakkelijker op. Van een vooruitgeschoven post van vier man, komen er drie positief terug, die allemaal ‘een dagje rillerig zijn geweest’. Een ander wordt aangestoken door zijn dochter en kan dus sowieso niet mee.

Het is een klerezooi en ik weet het niet. Ik ben natuurlijk in principe wel meestal de pechvogel die tegen een volbloedcorona aanloopt. Of misschien juist de sukkel die een keileuk uitje mist. Wie het weet mag het zeggen. Ik denk dat ik ga. Of toch niet. Misschien is mijn PCR positief. Dat is eigenlijk nog wel het beste. Want aan jullie heb ik ook niks.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.