‘Ik voel me met de dag onveiliger over de manier waarop dit land wordt wanbestuurd’

Het is terug. De grauwe, sonore grondtoon in mijn hoofd. Een soort gelaten leegte op een ongelijk fundament van permanente frustratie. Machinaal beweeg ik door alle dagelijkse taken en hoewel ik constant bezig ben, voelt het alsof er niets uit mijn handen komt. Na iedere schep verplaatst zand draai ik terug om naar een berg die alleen maar hoger lijkt te worden.

Gesprekken van een uur geleden kan ik al niet meer terughalen, soms vergeet ik wat iemand zegt terwijl ik met ze praat. Een gevoel van beloning voor bewezen diensten kan ik me niet herinneren, voldoening voor behaalde resultaten voel ik niet en tevredenheid kan niet bestaan zonder ontspanning. Er is geen meetbaar verschil meer tussen het al maanden durende permanente grijs van de luchten en het volume van mijn humeur. Sonoor sleept de tijd zich voort. Er gebeurt niets en toch voelt alles gejaagd.

‘Niet eerder in deze pandemie werd er een dusdanig maatschappelijk ongenoegen waargenomen dan momenteel het geval is,’ lees ik in een twaalf pagina’s tellend document van de NCTV over de coronamaatregelen. De overheid ziet het heus wel, de eenzaamheid en de verveling en het gebrek aan uitzicht, maar maakt zich desalniettemin te weinig zorgen over de burger en veel te veel over het in stand houden van maatregelen die niet meer uit te leggen zijn. Stupide sluitingstijden, coronapassen, 2G-plannen.

De pandemie is voorbij, maar de politici zijn doodsbang voor het loslaten van hun grip op de samenleving. Corona is een geruststellend gereedschap voor crowd control want de NCTV signaleert niet alleen maatregelmoeheid, maar ook diep gedaald politiek vertrouwen vanwege het toeslagenschandaal, de woningmarkt, inflatie, de niet-bestaande ‘nieuwe bestuurscultuur’ en het trage formatieproces dat uiteindelijk tot hetzelfde begin leidde als waar de vorige formatie eindigde.

Waar de gezondheidssituatie de maatregelen niet meer rechtvaardigt, wordt rechtvaardiging geforceerd. Steeds meer mensen voelen dat het begint te wringen, zo het al niet wringt. Een polletje op GeenStijl zegt dat 80 procent zich volkomen veilig zou voelen als alle regels nu worden losgelaten.

Zelf begin ik me met de dag onveiliger te voelen over de manier waarop dit land momenteel wordt wanbestuurd. Maak ik mezelf maar wat wijs, komt het door de mentale flatline, is het puur projectie om een schuldige te kunnen vinden voor mijn gesteldheid, die ik als deplorabel ervaar?

Iedereen is zijn eigen doelgroep tegenwoordig, n=1 een representatief onderzoek, uitkomst ikke eerst en alle andere doelgroepen moeten achteraan aansluiten. Het egoïsme onder de oppervlakte komt steeds vaker openlijk naar buiten. Het is alsof je met de vertraging van beschonken beneveling een vuistslag op je af ziet komen. De klap voel je pas veel later.

Wakker blijven. Wakker blijven. De zon gaat echt weer schijnen.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.