‘Het was tijd voor deadlinedag’

Het kopje thee was gezet, de kachel opgestookt en alle informatiekanalen stonden wijd open. Het was tijd voor D-Day. Nee, geen terugblik op 1944, het was deadlinedag. Aan het eind van de avond sloot de transfermarkt, als een gestage modderstroom spoelde er gemiddeld om de minuut weer een speler aan die van club veranderde.

Op de laatste dag van de transferwindow maakt zich altijd een soort van paniek meester van de verschillende beleidsbepalers. De weken ervoor wikken en wegen ze zorgvuldig terwijl de bankrekening uitvoerig wordt uitgeplozen of een nieuwe aankoop wel zo verstandig is, op die laatste dag is bijna alles geoorloofd en wordt de zuinige blik ingeruild voor een wellustige. Kopen die spits en snel! Huren die bebaarde voorstopper! Maar hij heeft een half jaar niet gespeeld en het is een Griek. Maakt niet uit, inlijven!

De pr-afdeling van Fortuna Sittard had er zowaar een rebus uitgegooid om de laatste ‘aanwinst’ voor te stellen. Een klokkentoren in Londen met een kruis door het woord Big werd gevolgd door een afbeelding van een schep. Charlison Benschop inderdaad, een van de vele spijtoptanten die weer terugkwamen in die fijne vertrouwde kneuterige eredivisie zonder al die vermoeiende trainingskampen. Joshua Brenet, Mohamed Ihattaren, Philippe Sandler, Jorrit Hendrix (met haar!), Evert Linthorst die (hoe verrassend) last had om te aarden in de Verenigde Arabische Emiraten, Justin Hoogma; vroeg of laat komen ze allemaal weerom.

In Engeland vond een transfer met een hoge gunfactor plaats. Glunderend en met de duim omhoog had Donny van de Beek zijn Manchester United-shirt ingeruild voor een exemplaar van Everton. Na anderhalf jaar werkzaam te zijn geweest in een zitvleeskwekerij stond hij eindelijk weer eens rechtop. Zijn lach zal een uur later wel veranderd zijn in een grimas toen Everton nóg een middenvelder aan de selectie toevoegde en niet de minste: Dele Alli kwam voor een kleine 50 miljoen euro over van Tottenham Hotspur.

Maar toen moest de mooiste transfer nog komen. Dat moet als volgt zijn gegaan. Nick Hengelman wordt in de loop van de middag op het kantoor ontboden van de ongetwijfeld ruim besnorde technisch directeur van OFK Pirin Blagoëvgrad. U weet wel, of zeer waarschijnlijk ook niet, die club uit Bulgarije.

‘Go Ahead, you.’

‘Ja, ik ga zeker vooruit. Dank voor het compliment.’

‘No you, Go Ahead.’

Opeens valt het kwartje bij Nick Hengelman. Hij mag terug naar eigen land, weg van de linksdraaiende yoghurtjes. Zijn positie in het veld? Hengelman is keeper, maar dat spreekt voor zich. Lekker vissen bij Go Ahead.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.