‘Donetsk is de anus van de wereld’

Als voetbalreporter kom je nog eens ergens. Of het nou het Moskouse Rode Plein, de cel van Nelson Mandela op Robben-eiland, het Zeppelin-veld in Nürnberg waar Hitler z’n gehoor toeschreeuwde, het balkon in Boekarest waar de Roemeense dictator Ceausescu zijn laatste toespraak hield, of het geboortehuis van Stan Laurel in Ulverston is; als geschiedenisfan zorgde ik er altijd voor dat de trips niet beperkt bleven tot een potje voetbal of schrijven alleen. Er moest ook wat gezien worden.

Doorgaans loop je dan in de voetsporen van de historie, nooit heb je het gevoel dat je je op een plek bevindt waar ooit nog eens geschiedenis zal worden geschreven. Toch moet ik dezer dagen sterk terugdenken aan een paar dagen in het voorjaar van 2005. De laatste restjes ijs lagen nog in de straten van Donetsk, toen ik daar op 9 maart neerstreek in het kielzog van AZ. De Alkmaarders waren onder leiding van Co Adriaanse bezig met een puike Europese campagne. Onder meer PAOK Saloniki, Auxerre, Glasgow Rangers en Alemannia Aachen waren al bedwongen, nu wachtte het sterke Shakhtar Donetsk in de achtste finale van de UEFA Cup.

Die trip naar Oost-Oekraïne ging niet zonder slag of stoot voorbij. Met name de avond voor de wedstrijd ging het aardig los in een discotheek met de destijds nog vrij onschuldige naam Virus. Op een dieet van wodka en Krimsekt (de plaatselijke champagne) werd het al snel buitengewoon gezellig, zeker toen de voor de wedstrijd (maar niet voor het nachtleven), geschorste Barry van Galen ook een kijkje kwam nemen. Toen we bij het ochtendgloren weer buiten stonden, was iedereen de naam van het hotel vergeten. In een volgeladen koekblik reden we op de tast terug naar het centrum, waar we langs een hotel of tien reden voor we er één herkenden.

Op de dag van de wedstrijd stiefelden we door het centrum, waar niet al te veel te beleven viel. Een langgerekte miljoenenstad, geflankeerd door veertig kolenmijnen en gevuld met weinig niet-triestmakende gebouwen. En uiteraard ontbreekt het Lenin-standbeeld niet. Je had niet het gevoel dat Donetsk snel z’n entree zou maken in de vakantiefolders. Grauw, vies, onooglijk, en dit alles geparfumeerd met die vreselijke bruinkoollucht.

Om drie redenen gingen we de volgende ochtend toch in opperbeste stemming het vliegtuig weer in. a) AZ had verrassend met 3-1 gewonnen. b) Van onze overgebleven grivna’s hadden we in de vroege ochtend op het vliegveld vele flessen Krimsekt gekocht en die ter plekke soldaat gemaakt en c) we mochten de anus van de wereld weer verlaten. Ik wens Rusland er veel plezier mee.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.