‘Tot voor kort had ik de oudste profclub van België hoog zitten’

Voetbal blijft de mooiste sport op aard, maar je schaamt je soms dood voor wat er zich in de periferie afspeelt. Zo’n Fifa die de komende loting voor de WK-eindronde misbruikt om gastland Qatar in het zonnetje te zetten. Een uniek toernooi wordt het, volgens Infantino en z’n kliek, en het heeft inderdaad wat unieks om een WK af te werken in een land waar verachtelijke zaken als slavernij, uitbuiting en discriminatie aan de orde van de dag zijn.

Of neem de Russische voetbalbond die zich doodleuk kandidaat stelt om een EK te organiseren in een land dat het verdient om eeuwig te worden verbannen van de sportvelden. De gewone Rus kan er niets aan doen, hoor ik steeds om me heen zeggen, maar ze houden met z’n allen wel een dictatuur in stand waarin een potentaat al 22 jaar met harde hand regeert. Toen ik laatst de beelden zag uit het Luzhniki-stadion, waar 80.000 man Poetin hartstochtelijk zat toe te juichen, schaamde ik me met terugwerkende kracht dat ik er in 2007 een wedstrijd heb georganiseerd.

Of neem Antony, dat verwende prinsenkindje van Ajax die komende zondag bij de Oscaruitreiking hoge ogen zal gooien in de categorie mannelijke bijrol, met de nadruk op rol. Zijn gedrag in de slotfase van de Klassieker was al ergerlijk – en uitstekend beloond met een tweede gele kaart – toen hij later in de catacomben verscheen met een uit het Ajax-museum geleende kruk om z’n kneuzigheid verder te accentueren, kon ik enkel meewarig glimlachen. Hoe sneu kun je zijn?

Of neem de presentatie van Marc Overmars bij Royal Antwerp FC. Tot voor kort had ik de oudste profclub van België, met z’n fiere stamnummer 1, hoog zitten. De paar keer dat ik er kwam, vergaapte ik me aan de Bosuil, dat historische stadion, bijgenaamd de Hel van Deurne, waar in vroeger tijden 38 edities van de Derby der Lage Landen werden uitgevochten. De monumentale houten hoofdtribune met z’n authentieke loges is een hommage aan lang vervlogen tijden. De befaamde duikkopbal van Beb Bakhuys vond er plaats, alsmede de sierlijke krul die Johan Cruijff er op 26 maart 1977 produceerde. Volgens toenmalig doelman Jean-Marie Pfaff de mooiste goal die hij ooit om de oren kreeg.

Deze plek wordt nu bezoedeld door de aanstelling van een man, naar wie nog steeds een onderzoek loopt wegens overschrijdend seksueel gedrag, maar die desondanks repte over een nieuw begin. Hij slaat naar eigen zeggen de pagina om, een maagdelijke witte bladzijde in zijn fotoalbum staart hem tegemoet. Zes weken nadat hij met de staart tussen de benen – om over een ander lichaamsdeel maar te zwijgen – de Arena via de achterdeur heeft verlaten, begint Overmars fris en fruitig aan een nieuwe klus. Alsof er niets voorgevallen is, hooguit een bedrijfsongelukje. Kan gebeuren, niet meer doen. En doorrrr.

Het moreel verval van de voetbalsport is onstuitbaar. Op naar de volgende uitwas.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.