’Jezelf een maagzweer te bingen aan een overdosis oorlogsbeelden’

Weer een nieuw woord geleerd: doomscrolling. ‘The act of spending an excessive amount of screen time devoted to the absorption of negative news.’ Of in veel minder mooi Nederlands: het overmatig volgen van negatief nieuws. Dag en nacht zitten vastgeplakt aan CNN om de oorlog in Oekraïne ‘live’ te volgen, of pas nog de covidpandemie op zijn moordlustige trip rond de wereld in de gaten te houden. Volgens mijn vrouw scroll ik namelijk ook doom. En steeds vaker en erger. Met name mijn nieuwe voorliefde voor Goedemorgen Nederland baart haar grote zorgen.

Ik heb de term er even bij gezocht en dat doomscrolling schijn je dus te doen omdat je dan onderbewust het gevoel hebt dat je toch iets van controle op de situatie kunt uitoefenen. In plaats van nutteloos aan de zijlijn te staan. Maar zo werkt het niet, natuurlijk. Je kunt je drie keer blind staren op het scherm, maar het zal Poetin er niet van weerhouden nog een Oekraïense stad met de grond gelijk te maken. Het zou mooi zijn als het zo werkte, maar dat doet het natuurlijk niet. In werkelijkheid raak je na enige tijd overweldigd door die onophoudelijke overdosis ellende en is de kans groot dat je er psychisch een opdonder van krijgt. Zegt mijn vrouw. Vandaar dat ze er over begint.

Ze heeft waarschijnlijk gelijk. Nu we een paar weken in de oorlog zijn gevorderd, raak ik meer en meer avers tegen het nieuws van het front. Voel ik de stress letterlijk bonzen in mijn hoofd als ik langer dan tien minuten naar platgebombardeerde burgers en weggevaagde steden moet kijken. Brokkelt mijn weerstand tegen alle ellende stukje bij beetje af, tot ik eigenlijk, eindelijk, de televisie uit wil doen. Maar ja. Niet kijken voelt aan als verraad aan iedereen die het echt moeilijk heeft. En koketteren met je luxeprobleempjes terwijl twee miljoen mensen onschuldig op drift zijn, is ook tamelijk onsmakelijk.

Toch maar 24/7 blijven kijken dan? Beter van niet. Enig rondzoeken levert twee nuttige alternatieven op: kijk op vaste tijden om op de hoogte te blijven en vermijd verder de media. Je weet dan wat er gaande is en blijft betrokken, terwijl je toch voldoende afstand neemt en voorkomt dat je stoppen doorslaan. Want daar schieten die mensen in Oekraïne ook toch verder niets mee op.

En twee: probeer op een andere manier te helpen. Desnoods door nog een keer een gepast bedrag te storten op giro 555, spullen doneren via Vluchtelingenwerk, of natuurlijk, vermits je daar geestelijk en logeerkamertechnisch op bent ingericht, een Oekraïens gezin te huisvesten. Volgens mensen die het weten, is dat een betere manier om je betrokkenheid te tonen of schuldgevoel te temperen, dan jezelf een maagzweer te bingen aan een overdosis oorlogsbeelden.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.