‘Door al dat dieptrieste lijden van m’n medemens kan ik niet van het zonnetje genieten’

Ik heb het weer eens. Dat ik het nieuws niet kan lijen. Fris en fruitig stap ik uit m’n bedje. Kam m’n haartjes, poets m’n tandjes. Kopje koffie. Buiten schijnt het zonnetje, de vogeltjes fluiten iets van Bach of Brahms of weet ik veel. Verstand van klassieke muziek heb ik nooit gehad, maar het is in ieder geval erg mooi. Wat verderop in de wei zie ik de koeien van de buurman tevreden staan grazen. Er klinkt geen onvertogen loei. Zullen wel 3-Beter Leven-sterrenkoeien zijn. Helemaal in de verte, aan de einder, tuft een trekkertje met een ploegje of ander stuk landbouwtuig erachter. Vast en zeker de grond gereed aan het maken voor de maïs die erop komt te staan. Al met al begint de dag idyllisch als een plaat van Rien Poortvliet.

Maar dan klap ik mijn laptop open. Twee klikken op de trackpad en het scherm kotst een eindeloze stroom vergoten bloed, stikstof, CO2, honger, armoede, ongelijkheid, kwaadaardig liegende politici en de meest recente ontwikkelingen in het liefdesleven van Lil’ Kleine over me heen. Door de Russen verbrande lichamen van Oekraïense mannen, vrouwen, kinderen. Het Amerikaanse Hooggerechtshof dat hoogstwaarschijnlijk het federale recht op abortus gaat afschaffen. Louisiana, waar ze vrouwen die een spiraaltje gebruiken willen vervolgen voor moord. Asielzoekers die in Ter Apel buiten op het grasveld moeten slapen omdat de opvang vol is. 1675 uit huis geplaatste kinderen van toeslagenschandaalouders. Vandaag Inside terug op tv, mét zelfverklaard verkrachter Johan Derksen.

Meestal kan ik het wel van me af laten glijden, maar nu is m’n hele ochtend erdoor verziekt. Vandaag blijft de ellende kleven. Noem het een aanval van empathie, maar door al dat dieptrieste lijden van m’n medemens kan ik hier niet in het zonnetje zitten genieten van m’n koffie en de vogels en het uitzicht alsof er niets aan de hand is.

Ik had natuurlijk zo snel mogelijk m’n laptop dicht moeten klappen. Wat me doet denken aan die ene keer in het Oude Tramhuis in Rotterdam. Nu een shoarmazaak, maar vroeger een nachtkroeg. Daar zat ik eens om een uur of zes ’s morgens tussen de rest van het uitschot aan het zoveelste laatste biertje. Het was zomer, de zon kwam op en buiten in de eerste stralen van het ochtendgloren gingen er twee met elkaar op de vuist. De barvrouw, type niet mee fucken, kwam achter de tapkast vandaan. Die gaat ze op hun sodemieter geven, dacht ik. Maar nee, ze deed de gordijnen dicht, onttrok het dronkemansgeweld aan ons zicht en iedereen dronk rustig verder.

Maar in nuchtere staat lukt me dat niet. Dus kunnen we misschien met z’n allen ophouden met moorden, doodslaan, mishandelen, martelen, verkrachten, aanranden, uitbuiten, stelen, discrimineren op grond van wat dan ook, vervuilen en rechts stemmen? Dan kan iedereen – niet in de laatste plaats ikzelf – fijn van z’n dag genieten, ja? Alvast bedankt.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.