‘De emancipatie van de man’

Omdat we ook maar gewoon mannen zijn, en de tijd toch moet worden verdreven, stonden we in de achtertuin van het feestje te praten over de achterband van de crossfiets van Bob. En over de voorband, want die is dus niet hetzelfde. De achterband heeft namelijk een viervoudig lengteprofiel dat is ontworpen om een optimaal voorwaarts wattage aan het aardoppervlak af te geven. Terwijl de voorband juist is voorzien van een schuindwarsprofiel dat ook onder helling en beestachtige schokken voorkomt dat je wiel onder je uitschuift en je lelijk op je smoel gaat. Dat weet een kind, behalve Bob. Bob beweerde dat de banden van zijn fiets eerst precies hetzelfde waren. En dat hij pas deze ochtend eigenhandig een andere, speciale, achterband op zijn rijwiel had gemonteerd. We lieten het er verder bij en gingen even kijken, want Bob had de fiets meegenomen. Hij stond er mooi bij, en inderdaad, verschillende banden.

Toen was het wel weer even mooi geweest met de fiets van Bob. Martijn had namelijk net de motor van een van zijn vijftig jaar oude Alfa’s laten reviseren – zuigers, cilinderkop, nokkenassen, kleppen, carburateurs –, en zou daarmee later in de week een rondje Zandvoort gaan doen met zijn oudste zoon, die net zijn rijbewijs had gehaald. Dat beloofde een mooi vader-zoon-moment te worden. De Alfa had er op de rollenbank 39 pk en 20 verse Newtonmeter bijgekregen en klonk weer als een gorgelende jachtluipaard. En ik kon getuigen, want ik had ’m een week eerder al gehoord. Dat was bij de inauguratie van Martijns nieuwe Kamado, die door onze plaatselijke barbecuekoning Marcel werd ingewijd met diverse pronkstukken van het rund.

Zelf had ik niet veel nieuws. Ja, de wasmachine was stuk gegaan. Printplaat. Mogelijk niet meer leverbaar. Sowieso duur. Dus hadden we toch maar een nieuwe gekocht. Energielabel C. Dat was het equivalent van A+ vroeger, wisten jullie dat? Ze wisten het niet. Martijn had onlangs wel een Miele met Twin Dose gekocht. Die doseerde automatisch wasmiddel en wasverzachter. Weer een zorg minder. En we mochten trouwens ook nooit meer dan twee kilo overhemden tegelijk in de wasmachine laden. Ook niet als er volgens de handleiding acht kilo was in mocht. Daar kwamen namelijk al die kreukels in je mooie spulletjes vandaan. Als je niet uitkeek, stond je je elke keer een ongeluk te strijken.

‘Hebben jullie het nou nog over de was?’ liep er iemand langs naar de bar. Geschrokken en beschaamd vielen we stil. Wasmachines. Er was die middag onverwacht veel vooruitgang geboekt met de emancipatie van de man.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.