‘Mijn interesse in de dappere strijd van de Oekraïners is eigenlijk helemaal voorbij’

Om me heen en – eerlijk is eerlijk – bij mijzelf bemerk ik enige Oekraïne-moeheid. Die hele ellende is natuurlijk ook alweer honderdzoveel dagen aan de gang en onze aandachtsspanne staat afgesteld op slechts de lengte van een TikTok-filmpje. Eigenlijk best knap van ons dus dat het nog zo lang geduurd heeft voor we mentaal afhaakten.

Ja, de oorlog is nog steeds dagelijks in het nieuws, maar het is toch vooral meer van hetzelfde, en dat spreekt maar weinig tot de verbeelding.

Aanvankelijk zat er een opwindende vaart in: ‘Woah, de Russen zijn Oekraïne binnengevallen! Poetin is echt helemaal gek geworden nu! Maar de Oekraïners zijn niet voor de poes! Pow! Bif! Bam! Sok! Blap! Ze meppen Poetins troepen zo terug naar Moedertje Rusland! O nee, daar komen ze weer! Hup, Oekraïne, hup!’

Nu lijkt de boel vastgelopen. In steden waarvan we niet eerder hadden gehoord, wordt meter voor meter om straten gevochten waar we nooit doorheen liepen en hoogstwaarschijnlijk ook nooit doorheen zullen lopen.

Zelensky z’n kop hebben we nu ook wel gezien en dat gebedel om EU- en Navo-lidmaatschap en wapens, wapens, wapens begint zo onderhand behoorlijk irritant te worden. Hij heeft groot gelijk, natuurlijk – wie zou in zijn plaats niet hetzelfde doen? –, maar niemand luistert voor z’n plezier naar een overslaande plaat.

Toen ik een filmpje zag van een optreden van Bono met z’n jezuscomplex en The Edge met z’n mutsje in een metrostation in Kiev, was mijn interesse in de dappere strijd voor de democratie van de Oekraïners eigenlijk helemaal voorbij.

De focus verplaatst zich naar de gevolgen dichter bij huis. Het hemd is nu eenmaal nader dan de rok. Dat Ter Apel het niet meer bol kan werken, bijvoorbeeld. Want hoewel we veel meer van witte dan van zwarte, bruine en gele vluchtelingen houden, blijken we toch niet genoeg bedden voor ze te kunnen regelen en moeten ze op stoelen slapen.

En nog veel erger, want nog veel dichterbij, namelijk in de eigen portemonnee: het ongekend dure gas, de recordprijzen aan de pomp, de tas boodschappen waarvoor je bij de Lidl opeens niet 40, maar 50 euro aftikt.

Meer dan een miljoen Nederlandse huishoudens gaan financieel in de problemen komen. Bittere armoe voor één op de acht inwoners van een van de rijkste landen ter wereld. Kille huizen, koud douchen, rijen bij de Voedselbank, kinderen in tot op de draad versleten kleren, de ziekmakende stress van niet te overziene schulden.

Maar zodra dat een dag of honderd gaande is, zullen de overige zeven miljoen huishoudens die het allemaal wel kunnen lijen ook daar – stiekem, als niemand kijkt – de schouders over ophalen. Niet heel sympathiek, maar zo gaan die dingen. Het leed van een ander went nou eenmaal snel.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.