‘Ik zou kunnen huilen van jaloezie’

Het zou me een lief ding waard zijn als ik handig was geweest. En dan niet huis-tuin-en-keukenhandig, maar professioneel handig, met een klusbusje gereedschap en ijzerwaren aan de wand, een kruiwagen en crisiskratten voor spoedgevallen, alsmede een persluchtinstallatie omdat een persluchtinstallatie zo fucking cool is dat ik wel zou kunnen huilen van jaloezie, dat ik er niet ééntje heb.

Het lot beschikte anders. Je kunt me gerust een schilderijtje laten ophangen, ik kan een band plakken, vul in een ommezien het verwarmingswater bij en weet hoe de hotelschakeling werkt. Ik heb zelfs in een vlaag van overmoed en geldgebrek zelf een gipsplaten plafond ingetimmerd en in een vlaag van inspiratie een steigerhouten barbecuemeubel ontworpen. Maar het blijft rommelen in de marge. Gepriegel en gekloot waarmee je in elk geval totaal geen indruk maakt op echte vaklieden, die je dan ook standaard met onverholen minachting aankijken als je – ‘op afschot’ – probeert uit te leggen wat er loos is met de afvoer van het toiletfonteintje.

Behalve Thijs. Thijs is onze vaste scheepsmonteur voor motoronderhoud, maar daarmee doen we hem tegelijk al schromelijk tekort. Van oorsprong elektricien heeft hij zich opgewerkt tot alleskunner met schepen en (klassieke) motorfietsen, weet hij zich als slangenmens in alle krochten van de bilge te wringen en zal hij nooit rusten voor de klus is geklaard. Thijs doet nooit neerbuigend tegen mij. Sterker nog: hij legt al jaren met engelengeduld aan me uit waar ik de oliepeilstok van de motor én die van de keerkoppeling kan vinden, mocht ik olie willen peilen.

Zo heeft hij me vanmorgen nog één keer voorgedaan hoe ik schroefasvet kan bijvullen met een speciaal voor dit doel geprepareerde pollepel. Ik heb bewonderend en belangstellend geluisterd naar de korte cursus ‘waterdicht-kitten-tussen dek-en-gangboord’, die hij mij geheel belangeloos voordroeg. En keek toe hoe hij in drie minuten deed wat mij maar niet wil lukken: de V-snaar zo stevig strak draaien dat hij niet meer slipt en daarbij een gruwelijk geluid maakt. Dat je op je zenuwen werkt.

Mijn bijdrage aan de feestvreugde was naar de winkel rijden om een – ‘het ligt al voor je klaar’– half duims koppelstuk-naar-13-mm-slang op te halen voor de nieuwe pomp. Ik was er best zenuwachtig over, maar het verliep vlekkeloos en de professionals keken me aan of ik de gewoonste zaak in de winkel was. Ik moest denken aan mijn hoogbejaarde tante Nel, die door mijn vader ooit eens naar de verfwinkel werd gestuurd om een nieuwe fles afbijtgeil te gaan halen.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.