‘De tikkende bidmatbommen van het heilige boek’

34 jaar na De Duivelsverzen heeft de religieuze terdoodveroordeling Salman Rushdie alsnog ingehaald. De islam is een geduldig beest. Politieke correctheid, daarentegen, is een opgewonden koekoeksklok die steevast onmiddellijk de gong luidt wanneer een gelovige moslim tot bloedvergieten overgaat, om iedere en elke islamcriticus meteen het eigen nest uit te beieren.

De lokale politiediensten van de plek des onheils in het meest westelijke puntje van de staat New York haastten zich zonder enig gedegen onderzoek te zeggen dat dader Hadi Matar alleen handelde, waarop Beatrice de Graaf, de nationale wichelroede die ons altijd kundig moet wegleiden van verdenkingen jegens het woestijngeloof, op Radio 1 de befaamde ‘lone wolf’-tarotkaart kon trekken over de 24-jarige Libanees uit New Jersey. Met deze retoriek kun je van een huurmoordenaar ook een eenzame actor maken. Enkele dagen later werd in andere (buitenlandse) media vermeld dat Matar in 2018 binnen enkele weken van een ‘normale, vriendelijke jongen’ transformeerde tot radicale moslim na een bezoek aan zijn vader in Libanon. Helemaal uit zichzelf, zeker?

Linkse mainstreamjourno’s in Nederland probeerden aan de hand van een ‘analyse’ in The New Yorker om de islamitische fatwa tegen Rushdie om te buigen in een politiek gemotiveerde handigheid van ayatollah Khomeini, die eind jaren tachtig enkel zijn eigen positie zou hebben willen handhaven tijdens turbulente tijden in zijn regio. Dat hij daarvoor de gehele islamitische wereld opzweepte tegen één schrijver vanwege diens literaire depictie van de ongenaakbaar geachte profeet Mohammed, wordt gemakshalve weggemoffeld. Maar als de aanslag op Rushdie een politiek motief had, is De Duivelsverzen dan eigenlijk een politiek pamflet?

Verwarrend, want voormalige verzetskrant Trouw vloog de aanslag op het leven van de schrijver juist precies vanaf de andere kant aan. Niet politiek, maar literair. Rushdie zou ‘de grenzen van fantasie, spot en satire hebben overschreden’ in zijn schrijfwerk. Wie wanneer aan Trouw het mandaat gegeven heeft om die grenzen te trekken en te bewaken, is mij echter ontgaan.

De reacties van de policors, die zo poepbang zijn voor ‘het westerse populisme’ dat ze bereid zijn bruingetint bloedvergieten van uitheemse korankruisvaarders te verbloemen, is bijna koddig te noemen – ware het niet dat hun bezeten krampachtigheid met zoveel koppensnellen, bloedvergieten en vrijheidsverstikking gepaard gaat. De fatwa’s van het fatsoen zijn nog beklemmender dan het besef waar de tikkende bidmatbommen van het heilige boek steeds toe in staat blijken. De diepgewortelde islamitische angst voor gewetensvrijheid heeft dankzij politieke correctheid ook ons eigen nest bevuild.

In de week na Rushdie onthoofdde een Franse Marokkaan zijn eigen vader, onder uitroep van welbekende Allah Akbar-kreten. Wellicht had papa zijn tajine aangebrand. Slapende cellen worden ooit wakker. Hoeveel van hen liggen al buiten op het gras van het overvolle azc Ter Apel?

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.