Piraterij op je party: naar Defqon met de Nederlandse Jack Sparrow

‘No way!’ Een knappe blondine uit Schotland bekijkt het gezicht van Jacob Kuipers zoals een kunsthistoricus zou kijken naar een werk van Rembrandt. ‘Fuck off! Ik word gek! Ben jij dat echt? Ben jij fucking Jack Sparrow? Oh my god, this can’t be!’ Het vriendje van de Schotse ontsteekt in een slappe lach. Met zijn wijsvinger prikt hij in de rechterwang van Kuipers, om toch even zeker te weten dat ook hij niet droomt. Kuipers blijft stoïcijns in zijn rol. Met één opgetrokken wenkbrauw, precies zoals de Disney-piraat in de films, kijkt hij zijn toeschouwers indringend in de ogen. Het meisje schrikt zich rot. ‘Jezus, jij bent het echt! Dat kan niet anders! Wow, ik kan het niet geloven! Wat doe jij hier in Nederland?’

Tientallen feestgangers hebben zich inmiddels om het tafereel heen verzameld, druk filmend en fotograferend met hun telefoons. Even later grijpt ook een jonge brunette in gele sportoutfit met beide handen het hoofd van Kuipers stevig vast. Met een hopeloos verliefde blik tuurt zij diep in de ogen van haar droompiraat. ‘O Jack, ik heb zo lang van jou gedroomd. Wil je met mij trouwen? Ik zal jou dolgelukkig maken. Wij kunnen samen wegvaren op jouw boot. Laat mij jouw schatkist zijn! O Jack, jij mag altijd in mij graven!’

Drie uur eerder. Een rode Honda Jazz arriveert op het parkeerterrein van Defqon.1. Kleurrijke festivalgangers – shirtloze sportschooltypes met drakentatoeages, jonge meiden in leren hotpants, vrijgezellenclubjes in matchende outfits – begeven zich massaal richting hoofdingang. Een enkeling wijst de langsrijdende Honda na. ‘Ik zou toch zweren dat ik net Jack Sparrow zag langsrijden,’ zegt een meisje met glitters in haar gezicht tegen haar vriendinnen.

Als de auto tot stilstand komt, werpt de bestuurder nog een laatste blik in zijn achteruitkijkspiegel en frummelt nog wat aan zijn dikke, bruine dreadlocks. De deur zwaait open. Daar staat hij dan. In volle glorie. Captain Jack Sparrow. Of nou ja, de op een na beste imitator van Captain Jack Sparrow. ‘Er loopt er nog een rond in Italië, die lijkt misschien wel nóg meer op Jack dan ik,’ erkent de dubbelganger direct.

Modale veertiger

Aan het woord is Jacob Kuipers, een anonieme sterveling uit Venlo. Over de man achter de wonderlijke verschijning uit de Pirates of The Caribbeanfranchise valt weinig interessants te melden. Deze doorsnee veertiger werkt in de logistiek, woont modaal in Venlo en maakt graag lange wandelingen. Maar niet vandaag. Vandaag is hij de schrik van iedere stuurman. Het populairste filmpersonage ter wereld. En waarschijnlijk de meest vermoeide piraat van het moment. Deze lookalike heeft namelijk geen oog dicht gedaan, vannacht. ‘Op een podium staan voor 60.000 man? Nee, zoiets groots als vandaag heb ik nog nooit gedaan. Voordat ik vanochtend in de auto stapte, heb ik mijn outfit vijf keer nagelopen. Alles moet vandaag kloppen. Echt jongen, ik sta stijf van de spanning. Een biertje zou er op zich wel ingaan nu.’

Het is veruit de grootste dag uit zijn carrière. De mainstage van een gigantisch festival, voor 60.000 uitzinnige toeschouwers. Over een uur of drie is het zover. ‘The Power Hour noemen ze dat uurtje,’ vertelt Kuipers met de nodige zenuwen. ‘Een knotsgek uurtje waarin belachelijk veel gekkigheid wordt gepropt. Drie keer moet ik straks het podium oprennen, theatraal een kanon aansteken, dansen. Eigenlijk gewoon een beetje gek doen dus.’ Toch wil hij zijn act zeker niet bagatelliseren. ‘Onderweg in de auto heb ik een hele choreografie uitgestippeld. Zodra het liedje van De Kleine Zeemeermin begint, moet ik het podium oprennen. Ik weet ongeveer waar ik naartoe moet, welke moves ik ga doen. En natuurlijk wanneer ik weer moet opdonderen.’

Zoals gezegd maakt de feestpiraat straks deel uit van een heel leger van freaks, 220 om precies te zijn. Met hun lollige acts, gekke dansjes en gigantische opblaasdolfijnen zullen zij het feestgedruis nog verder moeten opzwepen. The Power Hour –de naam zegt het al – is waarschijnlijk het meest intense, drukste en chaotische uurtje in de gehele entertainmentindustrie. Wereldwijd. In het middelpunt van een toch al hysterische vierdaagse worden de beats per minute, de snelheid van afwisselende acts en het algehele adrenalineniveau tot een daverend kookpunt gebracht. ‘Het wordt echt een gekkenhuis. Ik hoop dat ik het overleef.’ Het lachje na die uitspraak klinkt verre van oprecht.

Kuipers’ comfortzone ligt dan ook niet bij hardstyle, grote podia en tienduizenden toeschouwers. ‘Jack Sparrow ben ik voornamelijk op bruiloften, vrijgezellenfeestjes, bedrijfsfeestjes en kinderpartijtjes,’ vertelt hij, al wandelend naar de ingang. ‘En zelf bezoek ik graag Fantasy Fairs en Comicons, ook als Jack natuurlijk.’

We lopen middenin de onophoudelijke stroom festivalgangers, die hun ogen nu al niet kunnen afhouden van de excentrieke piraat. Kuipers wordt luidkeels toegejuicht en op zijn schouders geklopt. Elke anderhalve meter is er een vriendelijk – en soms opdringerig – verzoek voor een selfie. Hij is pas drie minuten bezig, maar Kuipers heeft zich al volledig in zijn rol gestort. ‘Het knopje moet wel altijd even om,’ fluistert hij mij tussen twee selfies in. ‘Vanaf het moment dat ik dit pakje aandoe, moet ik in mijn rol blijven. En dat gaat vandaag lang duren.’

Alweer de volgende selfie. Kuipers herpakt zich en schreeuwt het uit. ‘A picture?! Aaaaye!! Savvie!!!’ Jack Sparrow nadoen is voor Kuipers al jaren een lucratieve business. Voornamelijk op bruiloften en kinderpartijtjes dus. ‘Dan verschijn ik als Jack Sparrow voor een half uurtje, een paar uur of een hele dag. Ligt eraan wat de klant wil. Op bruiloften doe ik dan bijvoorbeeld een korte toesprak over de bruidegom. En flirt ik een beetje met de bruid.’

Twee à drie keer per maand verandert Kuipers zichzelf in het Disney-fenomeen. Zijn tarief doet niet veel onder voor een half uurtje met de echte Johnny Depp, bij wijze van spreken. ‘Iets met een eentje en drie nullen,’ vertelt Kuipers, die zijn pretoogjes daarbij niet kan onderdrukken. ‘Best leuk verdienen om even in de rol van feestpiraat te kruipen, ja.’

Benieuwd naar de rest van het verhaal? Je leest 't op Blendle of in de nieuwste Revu. In het artikel vertelt Kuipers meer over zijn 'tweede baan' die hij in 2014 begon tijdens carnaval. Nog zonder weergaloze piratenouftit, maar slechts een bandana om zijn hoofd en een kapotte kralenketting van mama. ‘Echt niks bijzonders. Maar iedereen stapte die dag op mij af om te zeggen: “Wow, jij bent precies Jack Sparrow.” Geinig, dacht ik. Maar ik was vooral blij om eindelijk eens een excuus te hebben om een baardje te laten groeien.’