'Stemmen is zinloos'

Al een aantal maanden ligt op mijn bureau een brief van de burgemeester van Den Haag, waarin staat dat ik mezelf kan registreren als Nederlandse kiezer in het buitenland. Je moet ervoor naar een website, enkele persoonlijke gegevens invullen, de boel printen en ondertekenen, inscannen en dat alles voorzien van een kopie van je paspoort opsturen naar een (mail-)adres in de Hofstad. Kleine moeite voor je democratisch recht, toch?

Hmm. Mijn printer is nog niet aangesloten en het papier is op, dus ik heb het klusje al een paar keer opzijgelegd. Maar ligt dat eigenlijk wel aan de printer? Het is meer dat ik gewoonweg geen zin in heb om de moeite nog te nemen. Het voelt als een nutteloze daad en niet alleen omdat ik vier landen verderop ben gaan wonen. De afgelopen verkiezingen in Nederland voelden ook al steeds meer als stupide zelfbedrog. Beetje jezelf voor de gek houden met zo’n rood potloodje in de hand, om democratische verantwoordelijkheid te nemen in een land waar überhaupt geen serieuze verantwoording meer wordt afgelegd.

Mark Rutte bepaalt zelf welke besluiten hij wel of niet archiveert, alsof de persoon zwaarder weegt dan het ambt dat hij vervult en waar een heldere en bindende archiefwet voor geldt. De Belastingdienst kon jarenlang gezinnen en kinderen kapot maken en niemand lijkt haast te hebben met het rechten van dat ongekende onrecht, anders dan af en toe te herhalen hoe ongekend dat onrecht was, met een verwijzing naar een rapport dat al bijna twee jaar ligt te verstoffen terwijl vijftien, zestienhonderd ten onrechte uit huis geplaatste kinderen nog altijd niet herenigd zijn met hun ouders.

Het is op de totale schaal der dingen volstrekt irrelevant dat het voor mij persoonlijk niet te verkroppen is dat de burgerslopers van Rutte III na hun toeslagenmisdaden doodleuk Rutte IV zijn gaan vormen. Mijn verbolgenheid is een druppel op de democratische plaat en die ene stem minder verandert precies niets, maar de aanleiding is een electorale olievlek die zich steeds verder uitbreidt. Aan de hand van de historisch lage rapportcijfers voor het kabinet betreurde Willem-Alexander in zijn Prinsjesdagtoneelstukje het afkalvende vertrouwen, maar politici hebben dat geheel vanwege hun verbeten gebrek aan bestuurlijke verantwoordelijkheid aan zichzelf te danken.

In Nederland kiezen een miljoen mensen voor een stem op de PVV, ook al weten ze heus wel dat die van alle bestuurlijke verantwoordelijkheid worden uitgesloten. Het blijft derhalve een proteststem, met de moed der democratische wanhoop. Anderen radicaliseren harder en stemmen op de identitaire, complotterige waanzin van BIJ1 of FvD. En ik kan het dus niet eens meer opbrengen om een stekker in de printer te steken en voel daar godverdomme zelfs opluchting bij.