'The Crown als opfriscursus'

Ik heb het laatste seizoen van The Crown uit. Ik geef niks om het Britse koningshuis en ik moet bij de introductie van zo’n beetje ieder nieuw personage de serie stopzetten om op Wikipedia op te zoeken wie hij of zij nou ook alweer is of was, maar ik hou wel van fantastisch goed geschreven, gespeeld en gefilmd drama, en wat dat betreft is ook dit seizoen weer douze points, hoor.

Het wel en wee van de daadwerkelijke Britse royals kan me dan misschien niet zoveel schelen, maar de historische context, die The Crown riant bij de fictie uitserveert, interesseert me des te meer. Je moet natuurlijk de feiten van de fabel weten te scheiden, maar mijn geheugen is weer opgefrist wat betreft de conservatieve prime minister John Major, de eerste democratisch gekozen leider van Rusland, Boris Jeltsin, de moord op de Romanovs, de ‘Handover of Hong Kong’, de monsterzege van New Labour bij de verkiezingen van 1997 onder Tony Blair...

Hetzelfde had ik met de Nederlandse dramaserie Het jaar van Fortuyn. Voor het eerst kreeg ik een helder beeld van de chaotische opkomst en ondergang van Pim. Natuurlijk, ook hier moet je er met je koppie bij blijven, want wat zijn de feiten en wat hebben de scriptschrijvers uit de duim gezogen om het verhaal een beetje op te leuken? Kan je om 100 procent zeker te zijn niet beter een gortdroog wetenschappelijk artikel over het onderwerp lezen? Vast, maar het drama is the spoon of sugar that helps the medicine go down, en je wil je toch ook een beetje vermaken, niet?

Naast de opfriscursus recente geschiedenis die deze twee series me hebben gegeven, hebben ze me ook figuren doen herwaarderen. Zo was Lady Di in mijn herinnering een halve heilige, een martelares, een candle in the wind, verneukt door vreemdganger Charles en vermoord door de paparazzi. Blijkt dat het nogal een prinses op de erwt was, een verschrikkelijke zeur, die iedereen overal de schuld van gaf en nooit eens de hand in eigen boezem stak.

Ad Melkert steeg juist flink in mijn aanzien. Van een oersaaie, verongelijkte, charismaloze druiloor naar een man met hart voor de sociaal-democratische zaak, principes en vooral: humor. Dat laatste kan natuurlijk zijn omdat Ramsey Nasr hem zo te gek droogkloterig komisch speelt. En bij Diana zou m’n negatieve herwaardering ingegeven kunnen zijn omdat de makers van The Crown nare seksisten zijn. Zit je toch met het probleem van de fictie.

En nu hoop ik dus dat we, over een x-aantal jaar, van een hoogwaardige dramaserie over de kabinetten-Rutte I t/m IV zullen kunnen genieten. Aflevering na aflevering zien hoe en waarom de sociale voorzieningen werden gesloopt. Hoe en waarom crisis op crisis de boel verder werd verprutst. En zou Mark heel anders neergezet worden dan ik hem mij kan herinneren? Dat hij dan opeens een integere, empathische en visierijke kerel blijkt te zijn geweest, die slechts zijn tijd niet meehad? Nee, ik denk dat dat de feiten te veel geweld aan zou doen.