'Woke wraakengelen'

Jarenlang was De Wereld Draait Door de hoogmis van de middelmatigheid. Het schuurde nooit in de reclameblokjes voor boeken, programma’s, toneelstukken en de mensen die ze maakten. Tijdens DWDD stond de wereld juist altijd even stil, als een volmaakt paradijsje waarin lichte kunst toegankelijk is voor proleten, wetenschap in dienst staat van de maakbare wereld en opinies zachtjes worden neergelegd op een bedje van fatsoen en respect, opdat we allemaal rustig slapen kunnen.

Sinds de ‘onthullingen’ over de harde werksfeer bij DWDD blijven de ophefgolven maar beuken tegen Matthijs, het voormalige unieke talent uit een vorig decennium dat alleen nog programma’s maakt in de uithoeken van de late night, voor een handjevol slappe huiskamerplanten die hun fotosynthese uit zijn door het beeldscherm verlichte beeltenis zuigen. Bij woke wraakengelen is het pas genoeg wanneer de geschiedenis tot aan het heden is opgeschoond van alle onzuiverheden die door de dagkoersen van morgen worden gedicteerd.

Voor de paradijselijke middelmatigheid van DWDD moest logischerwijs hard gewerkt worden. Wat veel mensen niet zien, is hoeveel energie het kost om een façade van onoprechtheid op te tuigen, waarbinnen het opportunisme van (individuele) commerciële belangen van mensen als Eus, Claudia de Breij of Leo Lucassen gemaskeerd moet worden als boodschappen van algemeen nut voor het grotere maatschappelijke belang. Claudia verkoopt geen theaterkaartjes, zij is de hogepriester van de kleinkunst. Eus is niet zomaar een televisiekapper met een diversiteitsvinkje die boekjes moet verkopen, hij is een vrijgevochten Neder-Turkse rebel die zich via de literatuur van stigma’s bevrijdde. En Leo Lucassen is meer dan een migratiewetenschapper, hij is een gewetenschapper en die mogen best een beetje liegen met cijfers om van bovenaf te ontkennen wat onwetende burgers met eigen ogen menen te zien, namelijk botsende culturen en gebrekkige integratie.

DWDD wás al middelmatig en daarom in vergetelheid weggezakt (of heb je ooit iemand horen verzuchten dat ze het programma zo missen?) maar toch steekt Matthijs kennelijk nog steeds te hoog boven het maaiveld uit. De revolutie, die geen revolutie was, maar gewoon de geest van Mies Bouwman met een snellere autocue, eet zijn eigen kinderen op. Die geen kinderen zijn, maar berekende, opportunistische volwassenen die hun vette bankrekeningen balanceren met hun vingerwappende moraal.

Matthijs presenteerde jarenlang iets onechts en acteren dat het allemaal naturel en normaal was, kost energie. Veel energie, want de fatsoensindex van de gehele polder werd aan zijn prestaties gekoppeld. Best logisch dat hij, de neuroot, soms achter de schermen zijn masker iets te ver liet zakken. Dat zijn toch al niet heel stevige tempel nu helemaal wordt afgebroken, is vooral een trap na aan hem, na al zijn goede diensten voor het linkse geweten, de maakbare wereld, lichte kunst, populaire wetenschap en die vette bankrekeningen.