'Führer Gideon ziet een coup al gloren' 

Eerst een mislukte op het Capitool, nu een verijdelde op de Reichstag. De couppoging is in rechts-extremistische hoek helemaal terug van weggeweest. In Nederland hoeven we er vooralsnog geen te verwachten, want de tot geweld bereide fascisten zijn met te weinig, slecht georganiseerd, ongetraind en amper tot niet bewapend.

Maar je weet dat ze over zo’n staatsgreep fantaseren. Sommigen zelfs hardop. In interviews en – waarom ook niet – de Tweede Kamer. Blaastestweigeraar Gideon van Meijeren is er zo een. Kan niet anders dan dat ie dagdroomt van wat de Reichsbürger niet wisten klaar te spelen. Ik zie hem zo zitten in z’n werkkamer op het Binnenhof. Hij staart wat uit het raam. Stel je toch eens voor. Dat daar mensen aan kwamen lopen. Honderden, nee, duizenden. Met schietgeweren en banieren waarop geschreven stond: ‘DOOD AAN DE DEMOCRATIE, LEVE FÜHRER GIDEON!’ ‘Dat zou wat zijn,’ piept hij in zichzelf.

Van Meijeren zou die geweren natuurlijk zelf aan die dappere strijders gegeven hebben. Hoewel ie geen rijbewijs meer had, was ie in een dag en een nacht met een lege vrachtwagen naar Rusland gereden. Hannover, Berlijn, Poznan, Bialystok, Minsk, Moskou. Aan één stuk door. Een dollemansrit. Enkel stoppen om te tanken. Pissen deed hij in een lege Freeway-colafles (die zou later, na de staatsgreep, in een museum tentoongesteld worden). Meerdere keren zat de lizard-people-politie ’m op de hielen, maar hij wist ze steeds weer af te schudden! Ja, telkens was hij ze te slim af, want mán, wat was hij slim!

Bij het Kremlin aangekomen gooide hij de vrachtwagen schuin op de stoep. Meteen begonnen agenten van de Russische geheime dienst AK-74’s in te laden. ‘Gooi ’m maar helemaal vol,’ zei Van Meijeren in vloeiend Russisch, ‘wip ik effe snel naar binnen om Vladimir gedag te zeggen.’ Nou, en Poetin vond dat dus hartstikke fijn, hè, dat Gideon een bezoekje kwam afleggen. De Russische dictator begreep dat de FvD’er weinig tijd had, want die moest natuurlijk weer linea recta met al dat wapentuig terug naar zijn onder democratie gebukt gaande vaderland. Maar Gideon had toch ook weer niet zoveel haast dat hij niet even uitgebreid Poetins met grijze krulhaartjes begroeide, niet al te grondig gewassen, ietwat lubberende ouwe-mannen-aars kon tongzoenen.

Onderweg terug, de verrukkelijke bafsmaak nog in z’n bakkes, grijpt hij de handmicrofoon van z’n bakkie: ‘Breakie, breakie! Complotmarmot aan Uil-van-Minerva-nest! Ik kom eraan! Maak de troepen klaar! Samen zullen wij Nederland bevrijden van het kiesrecht en wat al niet meer! Hoezee!’

Maar ja, hij weet, dat als het er ooit écht op aankomt, dat Thierry dan natuurlijk met de vrachtwagen mag en dan is Baudet de grote held. Misschien eerst eens een coup binnen de partij plegen? Gideon dagdroomt nog even verder...