Het nieuwe bullshit-narratief van de wappies

Het hoofdredactionele verzoek of ik wil terugblikken op 2022. ‘Ja, maar daar word ik klinisch depressief van!’ ‘Niks te maren, tikken jij!’ Gezellig borrelnotenbakje citalopram erbij en aan de slag dan maar.

Laat ik eerlijk zijn: 2022 begon niet onaardig. Corona bleek wonderwel op z’n retour. Had ik niet verwacht. Het gefaalhaas van de overheid in combinatie met de onbereidwilligheid van een volk om elkander niet de godganse dag voluit in de bek te hoesten en/of een gratis prikkie te halen, had, als je in oorzaak-gevolg gelooft, moeten resulteren in de volledige zelfvernietiging van de homo-erectuspopulatie op Nederlandse bodem. Dat viel dus uiteindelijk mee en hoera, wij waren verlost van de maatregelen, maar bovenal, zo veronderstelde ik althans, van de narcistische, kwaadaardige totaalidioten die op tv- en computerscherm in polonaise aan ons voorbij hosten en geen strobreed in de weg werden gelegd bij het lallen van hun samenzweringsonzin, want kijkcijfers en clicks.

Er was hoop, godverdomme! Hoop op een ietsiepietsie minder waanzinnige samenleving! Hoop op een tikkeltje minder hersenverwekende kul! Hoop op een half dozijn minder mediageile beroepsleugenaars!

Voorzichtig krabbelden wij, weldenkende mensen, op uit een – daar waren we tot voor kort nog heilig van overtuigd – uitzichtloze situatie van een ons eindeloos omringende malicieuze domheid. En zie: daar stonden wij, fier overeind, het hoofd geheven. Ja, de niet-debiele mens zou weer de norm zijn! Gewaardeerd worden voor zijn niet-debiliteit! Zinnige dingen zeggen aan talkshow-tafels! Geïnterviewd worden omdat hij/zij/die daadwerkelijk verstand heeft van, of misschien zelfs wel gestudeerd heeft op, het ter discussie staande onderwerp!

Maar dan: 24 februari. Rusland valt Oekraïne binnen. Een vuistslag in de zich net ontspannen, niet op zo’n vuistslag verdachte maagstreek. Misschien is een onverwachte trap in de ballen een betere vergelijking. Want je denkt: jezus, wat kut. Maar de pijn valt gek genoeg mee. Het is immers best ver weg. En we veroordelen Poetins oorlogszucht met z’n allen, toch? Allemaal, onverdeeld, eensgezind?

En toen zwol de pijn aan. De fascistische wappen die met de teloorgang van het coronavirus even zonder onderwerp leken te zitten, klampten zich gretig vast aan een nieuw bullshit-narratief: Rusland is een te gek gaaf vredelievend land dat door de Europese Unie en de Verenigde Staten als een rat in het nauw is gedreven en zodoende een soevereine staat wel naar de hals móét vliegen. De weldenkende mens klapte dubbel. Ondraaglijke pijnscheuten schichtten door het gehele lijf. De lariepolonaise werd weer ingezet. Precies dezelfde narcistische, kwaadaardige totaalidioten grepen elkaar bij de schouders. Kwam Rutte IV nog met wat niet afdoende kortetermijnoplossingen op de proppen en we waren weer terug bij af. Stikstofcrisisje er nog bovenop, just to be sure.

Het kleine beetje hoop van begin dit jaar is eind 2022 volledig verdampt, m’n borrelnotenbakje antidepressiva is leeg, en ik zie er nu al verschrikkelijk tegenop dat ik over een jaar hoogstwaarschijnlijk moet terugblikken op 2023.