'Een paar miljoen, peanuts'

Beste fractievoorzitter Richard Moti van de PvdA in Rotterdam,

Lang was arbeiderspartij PvdA de grootste partij van Rotterdam. Na de opkomst van Pim Fortuyn volgden nog enkele spannende verkiezingen met een tweestrijd tussen Leefbaar Rotterdam en de PvdA, maar inmiddels is de PvdA in Rotterdam een klein partijtje: vier zetels. Minder dan GroenLinks, evenveel als DENK.

Je zou denken: een kwijnend bestaan in uitgerekend deze stad is een reden om extra kritisch te zijn op de werving van je lokale politici. Maar nee: Narsingh Balwantsingh kwam gewoon op de lijst, en door veel voorkeurstemmen (de man is een prominent in de Hindoestaanse gemeenschap; een BH’er) in de gemeenteraad. Maar Balwantsingh bleek voor miljoenen aan panden te hebben, 23 in totaal, en in minstens een ervan leefden de huurders in een beschimmeld huis dat stonk en lekte. Er was al tientallen jaren geen enkel onderhoud gepleegd. Balwantsingh zei dat niet te weten, omdat hij de verhuur had uitbesteed aan een externe beheerder. En de gemeenteraad wist niet van zijn huizen, want die had hij niet gemeld, terwijl dat verplicht is voor een gemeenteraadslid.

Samengevat: een vertegenwoordiger van de partij die de verkiezingen inging met de zin ‘De PvdA Rotterdam staat voor een woonbeleid dat werkt voor de Rotterdammers en niet voor beleggers en huisjesmelkers’ schuift een huisjesmelker de gemeenteraad in. Hilarisch detail: de man was eerst woordvoerder Bouwen, Wonen en Buitenruimte, maar werd daar na enkele vergaderingen al afgehaald omdat hij volgens zijn partij ‘niet lekker in het onderwerp’ zat. En een Litouws gezin niet lekker in zijn schimmelpand.

Je zou denken: als die man zelf zich niet al kapot schaamt, dan toch zeker zijn partij.

Maar nee. De man zelf is nu uit de raad gestapt om ‘meer grip te krijgen’ op zijn 23 panden. Toen het Algemeen Dagblad hem confronteerde met de ellende van het Litouws gezin in zijn pand, waarvan een maatschappelijk werker opmerkte dat hij het ‘zo erg nog nooit’ had gezien, zei hij dat hij er niets van wist: ‘Ik kom niet op al die plekken.’ Dat klinkt niet als veel ‘grip’, nee. Maar, en dat moet een enorm opluchting zijn geweest voor het gezin: ‘Ik vind het heel vervelend’. De PvdA Rotterdam-variant van ‘I feel your pain’.

Zo’n man geef je een rotschop je partij uit, onder het maken van de diepst mogelijk excuses voor deze kapitale inschattingsfout. Toch? Nee. Jouw reactie was: ‘We moeten ook niet doen of hij een Van Haga of prins Bernhard is: een paar miljoen, dat is in het vastgoed peanuts.’

Richard Moti over Jeroen Rietbergen: ‘We moeten ook niet doen of hij een Dutroux is.’ Richard Moti over Lil’ Kleine: ‘We moeten ook niet doen of hij een Jeffrey Dahmer is.’ Richard Moti over Matthijs van Nieuwkerk: ‘We moeten ook niet doen of hij een Poetin is.’

Je hebt wel begrip voor de ‘ophef’, zei je.

Daarom is hij weg. Vanwege de ophef. Niet omdat jij vindt dat zulke mensen niet in je partij thuishoren. Zo’n partijleider verdient een partij met de grootte van peanuts.