Liever in de sauna dan op de lange latten

Nog even en de karavaan naar de Dolomieten zet zich weer in beweging, met het halve dorp op weg naar de bergen, de pizza’s langs de piste en natuurlijk de après-ski met horrorshotjes en de moeder van Niki Lauda. Vorig jaar was voor mij persoonlijk geen topseizoen geweest, dat mag wel gezegd, en dit terwijl ik in 2022 nota bene twéé keer ben wezen skiën.

De eerste keer was ‘met de mannen’, het jaarlijks meditatiemoment voor de heren der schepping, die dan gedurende één week aan niets anders hoeven te denken dan skiën, lunchen, skiën, dineren, kaarten, muziek maken, drinken, en herhaal! Dat klinkt leuk en dat was het ook, behalve het skiën, want al op de eerste ochtend, na een halfuurtje beverig mijn balans hervinden op de babypiste, sloeg ik bij de eerste echte hobbel zo ongenadig op mijn smoel, dat ik me de rest van de week niet meer op de piste heb durven wagen. Wat natuurlijk wel een groot deel van de pret en de bedoeling van een skivakantie uitmaakt.

Vanwege mijn armoedige komaf is mijn skicarrière pas laat begonnen, en ik was ook al geen natuurtalent. Ik was wel altijd omringd door talentvolle skiërs, die het volste vertrouwen hadden in mijn vermogen zwarte buckelpistes op hoge snelheid te bedwingen. Het heeft toch nog een tijdje geduurd – en veel dolle paniek en doodsangst – eer ik in de gaten kreeg dat hun inschatting van mijn bekwaamheid op forse overschatting was gebaseerd, en ik op mijn eigen kompas moest vertrouwen, wilde ik levend de weg naar het dalstation terugvinden. Vanaf dat moment pakte ik nog enkel blauwe pistes, al moest ik er een compleet skigebied voor om-glijden.

Enfin. Met de schrik nog in de benen van de Grote Klap tijdens het mannenskiën begaf ik me de eerste dag van de gezinsvakantie op kousenvoetjes op de allereenvoudigste blauwe piste in gans Tirol. En ik moet zeggen: het ging best lekker. Zo lekker zelfs, dat ik mijn vrouw vroeg of zij geen zin had mij die middag te vergezellen op een oefentochtje om wat zelfvertrouwen te tanken, en misschien nog wat tips van haar te krijgen. Lang verhaal kort: in plaats van ‘naar de berg toe sturen’ om te remmen, stoof ik van de berg áf tot ik niet meer harder kon, drie kleuterklasjes op een haar na ontweek en in een explosie van sneeuw, skigerei en ledematen crashte. ‘Wat doe jij nou?’ vroeg mijn vrouw, toen ik mij bijeen had geraapt.

Stoppen met skiën, zei ik. Want ik wil het wel, maar ik kan het niet. Stoppen met skiën. Ja. Het voelde even raar, maar ik werd er wel direct heel rustig van. Doe mij maar de sauna.