Nooit meer een sneeuwvakantie voor columnist Jan Heemskerk

Nu ik permanent ben gestopt met skiën, heb ik de keuze tussen twee mogelijkheden: met het gezin naar de sneeuw gaan, of thuisblijven. Om de transitie niet al te bruusk te laten verlopen, koos ik voor de eerste optie. Dat was een mislukt besluit. Al krap een kwartier van huis werd ons door Google download niet via de A1 naar het oosten te rijden, maar via de A27, de A12, de A50 en nog een hele reeks andere snelwegen. Dit omdat er nogal veel vakantieverkeer op stap was gegaan, en dat best eens wat vertraging zou kunnen voorkomen.

Klopte. Jammer alleen dat er op de zuidelijke route ook precies zo’n knoert van een file stond. Vier uur na vertrek waren we nog steeds in Nederland. Nu laten we ons van Heemskerk niet snel uit het veld slaan, maar zelfs mijn zoon, die voor het eerst met zijn nieuwe rijbewijs op de Autobahn mocht, wilde toch na een uurtje of vier durch-keutelen wel even stoppen voor een Maccie. Toen wij na gedane burger en 40 minuten terugkwamen bij de auto, bleek deze niet te zijn opgeladen. Met wat hulp van de hulplijn kregen we alsnog de boel aangezwengeld, en konden we eindelijk vertrekken – nog een uur later.

Mijn vrouw had het stuur overgenomen en al snel begon het lelijk te sneeuwen. Ook was het inmiddels gemeen donker en we hadden nog vier uur gaans voordat we ons hotelletje zouden bereiken. We dachten aanvankelijk zo om een uur of middernacht aan te komen, maar dat werd uiteindelijk half drie, dit vanwege de sneeuw, die ongenadig begon te dwarrelen. Doordat wij de hele avond de receptie op de hoogte bleven houden van onze voortgang, lag er een toegangscode voor ons klaar, waarmee we zelf bij het hotel konden inbreken. Om half drie. In de nacht.

We zijn zelfs blij dat we een kamer met een gegarandeerde laadpaal hadden besteld, jammer alleen dat een of andere zielige Porsche Youngtimer voor had gezet. En we hadden de afgelopen nacht er alle stroom al zo'n beetje uitgereden. Geen punt: we zijn met de laatste kW's zelfs naar de enige snellaadpaal in hartje Ulm gereden, een uurtje ontbijten en we waren weer good to go!

De rest van de weg was twee-richting-filerijden over een drukke pas. Met illegaal parallelwegsluipen en nog twee keer een defecte lader. We kwamen uiteindelijk een uur later aan dan onze buurtjes, die een volle nacht later waren vertrokken van huis. Mijn vrouw zei: ik doe dit nooit meer! Ik: 'Vriendelijk, en wat je gelijk hebt.'