Jan Heemskerk over omgaan met ontslag: 'Met zinloos boos worden bereik je niks'

Voor het eerst werd ik ontslagen bij de Kwantum Hallen in Alkmaar, waar ik net een week eerder was ingehuurd als tapijttegelsjouwer, tegelijk met drie schoolvriendjes, 4 gulden per uur en volop perspectief om hogerop te komen als het aan de bedrijfsleider, een synthetische stropdas met vet haar en zweetvlekken zou liggen. Hogerop, dat betrof een droompromotie naar het magazijn, domein van Piet de oudere en Piet de jongere, twee kleerkasten die elkaar elke lunchpauze voor de lol grommend en snuivend te lijf gingen voor een homo-erotisch potje worstelen tussen de hoogpolige tapijtsnippers. En geen plek voor een teer gebouwde intellectueel in spe, die nog maar weinig van de wereld had gezien.

Ik at mijn bammetjes dus liever in een verscholen hoekje in de winkel, wat niet de bedoeling was en me dus duur kwam te staan. Ik werd bij de bedrijfsleider ontboden, die zijn teleurstelling over me uitsprak (‘geen teamplayer’) en me zonder omhaal de deur wees.

Van meet af aan kon ik er al slecht tegen te worden ontslagen. Ik vond het dan ook reuze onrechtvaardig dat ik er als enige werd uitgegooid bij de Kwantum Hallen, en mijn vrienden niet, terwijl zij óók geen reet uitvoerden. Het had geen haar gescheeld of ik had mijn moeder laten bellen om die pisvlek zijn vet te geven, maar uiteindelijk besloot ik toch de eer aan mezelf te houden. Wat trouwens een prima manier is, zo is sindsdien talloze malen gebleken, om zonder zielenschade de vernedering van de afwijzing door te komen. Deze vluchtweg wordt overigens meestal van harte gefaciliteerd door jouw aanstaande ex-werkgever, die jouw afvloeien ook liever wegschrijft onder bezuiniging of frisse wind. De goeden niet te na gesproken, dat spreekt.

Zo ben ik onlangs nog met opgeheven hoofd afgevloeid bij RTL Koffietijd, nadat men mij er per telefoon na zes jaar trouw en zinnig advies had uitgebonjourd. De formule: altijd beleefd en begripvol blijven, ook al ben je stiekem wel een beetje verdrietig en teleurgesteld. Altijd de deur open laten staan, omdat je met veel mensen toch nog verder moet. En nooit, nooit zinloos boos worden, omdat je daar nog nooit één jota mee opschiet.

In dat kader: het domste dat ik ooit heb gedaan, is in een vlaag van geëxalteerde verontwaardiging zelf mijn ontslag indienen – op vrijdagmiddag, met een mooie ontslagbrief, vol ingetogen maar gerechtvaardigde woede – waardoor ik als enige van bijna alle medewerkers van het bedrijf een prachtige afvloeiingsregeling ben misgelopen. Terwijl ik rustig mijn tijd had kunnen uitzitten en wachten tot de man met de reorganisatie kwam.

Ach ja, ik kan dan weer leuke stukjes schrijven.