Waarom Jerry Hormone afgelopen week moeite had om doordeweeks niet te drinken

Ik drink al een tijdje niet meer doordeweeks. Dat gaat me verbazingwekkend gemakkelijk af. Toch zijn er van die dagen dat een welhaast onbedwingbare behoefte tot comazuipen over mij komt. M’n hersens gillen om de verdovende mokerslag van de fles: ‘Marineer me in wodka, jenever, die goedkope aftershave die je voor je verjaardag van tante Agaath hebt gekregen, anything, als ik dit maar niet bij vol bewustzijn hoef te doorstaan!’

Afgelopen woensdag was zo’n dag. De Provinciale Statenverkiezingen. Het zag er al niet goed uit voor het weldenkende (lees: links-progressieve) deel van Nederland, maar toch de tv maar aangezet. Een mens mag hopen, niet?

Val ik meteen in bij een segmentje vox pop. De ‘gewone man’ (m/v/x) krijgt op straat een microfoon onder de snufferd geduwd. Nog voor de eerste doorsneefiguur z’n mond heeft opengedaan, heb ik een gortdroge waffel. M’n tong van leer, de scheuren die in m’n verhemelte springen... Dorst!

Ik pak een alcoholvrij biertje uit de koelkast, maar mijn brein laat zich niet foppen. De eerste exitpolls. Monsterzege na monsterzege voor de voormalig chef-redactrice van Pig Business en Pluimveeweb. Het woord ‘proteststem’ valt regelmatig. Nederland vindt alles shit en stemt dus voor meer schijt. Of in ieder geval niet minder.

Ondertussen vraag ik me af of whisky snuiven (het ene uiteinde van een rietje in de fles, het andere in een neusgat en ophalen maar) valsspelen zou zijn. Injecteren sowieso niet, maar ik heb hier zo’n spuit niet liggen.

Uitslagen druppelen binnen. Staafdiagrammen, procentpunten, zetels. Och, was Herman de Schermman er nog maar. Die zou met z’n ironische toon m’n zware gemoed misschien nog wat kunnen sussen. ‘Deze one-issuepartij die het besturen van dit land de komende vier jaar schier onmogelijk gaat maken, haalt vijftien zetels in de Eerste Kamer, maar hé, over honderd jaar zijn we allemaal dood, dus waar maken we ons druk over?’

Met bevende handen spoel ik alles wat ik aan drank in huis heb door het afvoerputje. Ze kunnen Nederland onder een plakkaat beestenkak smeren, maar m’n voornemen doordeweeks niet te drinken zullen ze me niet laten breken!

Ik schiet in een psychotische staat van ontkenning. Ik verlies blijkbaar liever m’n verstand dan dat ik de realiteit accepteer voor wat ie is. M’n ogen sperren zich wijd open, knallen zowat uit m’n kop, m’n mond trekt als een malle en ik raaskal in het luchtledige: ‘O jongens, wat geweldig! Ik ben on-ge-lo-fe-lijk enthousiast! Wat de uitslag van deze verkiezingen laat zien, is dat waar wij mee bezig zijn met z’n allen, een project is van de lange adem! Gefelicitaties!’

Dan verschijnt Thierry Baudet, die van twaalf naar twee zetels in de Eerste Kamer gaat, op het beeldscherm van mijn televisie. Ten overstaan van een schraal gevuld zaaltje steekt hij stuiptrekkend een overwinningsspeech af. En het laatste wat ik denk voor ik geestelijk volledig instort, is: hé, die is ook gestopt met drinken doordeweeks.