Bart Nijman: 'Het zal me jeuken of die regenboogtranszwartesekse-vlaggen het straatbeeld (ont)sieren'

We moeten het hebben over zingeving. Ik raakte op mijn favoriete dorpsplein Twitter.com in ‘gesprek’ met wat zeepkistkapelaantjes van de neo-conservatieve orde. Je weet wel, het type jongemannen dat een keurige predikant van zelfhulp-psychologie als Jordan Peterson zo’n slechte naam geeft. Ze waren boos op me. Ze verweten me lafheid om een gaybrapad in Utrecht te veroordelen. De potten- en potenpotpourri op het Vredenburg krijgt namelijk een update, om ook de transkleurtjes, de BLM-bruine streep en dat paars-op-gele rondje toe te voegen. Die laatste moest ik opzoeken; het staat voor ‘intersekse’. Dat moest ik ook opzoeken, maar heeft in weerwil van initiële vermoedens niets met seks in internationale treinen te maken.

Enfin, ik vroeg me af of niet alleen de woest-felle kleuren, maar ook de verwarrende diagonalen en cirkels niet een potentieel riskante optische illusie op het wegdek schilderen, waar op het zeer drukke kruispunt voor bussen, taxi’s, fietsers en wandelaars weleens ongelukken van zouden kunnen komen. De voornoemde kapelaantjes uit de Forumkerk (en de begraafplaats voor vrije geesten die daar omheen ligt) vonden dat dus een laffe vraag, omdat ik eigenlijk bedoelde te zeggen dat ik het symbool niet in de publieke ruimte wil.

Maar dat wilde ik helemaal niet zeggen. Het zal me jeuken of die regenboogtranszwartesekse-vlaggen het straatbeeld (ont)sieren. Zolang ze in hun inclusieve enthousiasme naar felgekleurde overdrijving maar geen ongelukken veroorzaken. En dat snapten die Deus Vakkenvullers met een bijvak christelijke filosofie en een twijfel om zich misschien toch eens te laten dopen to own the libs maar matig.

Plotseling werd ik uitgemaakt voor ‘liberaal’, terwijl ik me potdomme in de veronderstelling waande dat zulks een gezonde levenshouding is. Helaas: een scheutje ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt’ gemengd met ‘leven en laten leven’ blijkt in hun neo-conservatieve contreien een gifmengsel waarin een gebrek aan zingeving zich vertaalt naar een leven zonder richting, waarvan ik postuum de wraak nog wel zal voelen, bezwoeren zij. Let wel, mijn publieke aanklagers van de proto-pastorale zaak waren stuk voor stuk twintigers, met profielfoto’s van christelijke symbolen en twitterbio’s vol gewichtige Latijnse termen of zwaarmoedige citaten van Russische literators.

Terwijl ik hun verwensingen voorbij zag schuiven en vanaf m’n werkplek op mijn Portugese veranda een beetje de draak stak met hun antiperistaltische kruistocht, overdacht ik mijn ‘hedonistische’ en ‘nihilistische’ zuchten naar een vrij leven. Voor mijn van god verloste grunge-generatie was verveling een vorm van zingeving, en daarmee was je alleen jezelf tot last. Het vertaalde zich als vanzelf tot een liberale levenshouding.

Zingeving als zoektocht kan louterend zijn, maar niet door die van anderen af te nemen. De kapelaantjes, met hun niet-doorleefde conservatieve gewichtigheid, moeten eerst maar eens ontdekken waar ze zélf zin in hebben.