Bart Nijman: 'De grootste kers op de vertrektaart is Sigrid Kaag'

Zoooo, de kurk die Mark Rutte heet is eindelijk uit de kaasstolp en prompt borrelt al het schimmelende residu achter hem aan naar buiten. Na Rutte wisten Wopke Hoekstra en Pieter Heerma (wie?) al heel snel dat ze de pleiterik moesten maken, Hugo de Jonge zal ons verblijden met zijn vertrek, Gert-Jan Segers ging al voor het koortje de kerk uit en de grootste kers op de vertrektaart is natuurlijk Sigrid Kaag.

Nog één keer mocht ze met alle égards in de krant, in een “interview”, uitgeschreven met daarin 74 keer het woord ‘ik’, door een vrouw die eerder al een boek vol fanproza over Sieg afleverde. Ze verlaat de Nederlandse politiek zoals ze binnen kwam: bedacht, gescript en geregisseerd.

De polariserende postergirl van het consultancypopulisme bestempelt in haar vertrekgesprek nog één keer alle kritiek als ‘vrouwenhaat’ (iets wat je een Caroline van der Plas, Dilan Yesilgöz of Annabel Nanninga nog nooit hebt horen doen) en trekt de allerlaatste troef uit haar ineengezegen retorische kaartenhuis: Ze wil het ‘haar gezin niet nog eens aan doen’, al die negativiteit die ze moet incasseren.

(Ik mijd hier het woord ‘bedreigingen’, D66 heeft té veel lopen koketteren met die term om nog enige relatieve meetbaarheid te kunnen toetsen. Stomme tweets zijn niet de echte wereld en Max de Geesteszieke Fakkeldrager zit wekelijks bij debatten op de publieke tribune - hoe laag ligt de lat voor ‘bedreigingen’ tegenwoordig? Of misschien moeten we dat gewoon aan Geert Wilders vragen, niet aan de vrouw die keer op keer Jan Publiek schoffeerde door zijn zorgen over EU, migratie en energierekening tot ruis op háár politieke lijn te reduceren.)

Rutte leefde als premier de volwassen versie van zijn manische jeugdfantasie. Hij vermorzelde toeslagenouders en negeerde de gasgroningers om zijn eigen gave baan te kunnen leven, als bedrijfsleider van de BV Nederland. Vicepremier Kaag was het geforceerde construct van een consultancyfarm waar de consument maar geen koophonger van wilde krijgen. Nu hun beider vertrek aanstaande is, kan de grote najaarsschoonmaak beginnen. Eindelijk de ramen open, laat die frisse lucht maar binnen stromen.

Kranten en commentaren beklagen zich over de Haagse leegloop in het kielzog van Rutte en Kaag, over wat het zou zeggen over “het klimaat” waarin politici werken, of over hoe de democratie risico loopt nu de politieke top er de brui aan geeft, maar ik juich: uitstekende opruiming, eindelijk en wat duurde dit lang. Rutte IV had er nooit mogen komen, na Rutte III was de koek op en ongeacht of het de zorgvuldig gegroomde Dilan Yesilgöz, de geacteerd onbevangen Caroline van der Plas of toch strakke schoolmeester Pieter Omtzigt wordt: niks is zo verfrissend voor een democratie als tijdige leiderschapswissels. Deze opschudding was vér over tijd.