Luuk Koelman: 'Mark Rutte gaat nog een paar maanden de blije debiel acteren'

Het raam van het Torentje staat open. Voor het eerst in dertien jaar waait het eindelijk eens door. De hitte hangt stil boven de daken van het Binnenhof. In zijn lederen fauteuil op wieltjes, achter het eikenhouten bureau, staart Mark naar het schermpje van zijn Nokia. Hij is sms’jes aan het wissen. ‘Bedankt voor de dolkstoot,’ staat er slechts. Het is een berichtje aan Kaag, direct nadat hij zijn vertrek uit de politiek had aangekondigd. Meer woorden wenste hij er niet aan vuil te maken, aan haar telefoontje over de ‘mogelijke steun van D66’ vóór de motie van wantrouwen tegen hem. Lekkere coalitiepartner ben je dan. Bleek later dat ze hem gewoon mee de afgrond in wilde trekken.

Dus kon hij niet anders dan de handdoek in de ring gooien, zijn vertrek uit de politiek aankondigen. Want een aangenomen motie van wantrouwen tegen een demissionair premier, dat zou een regelrechte blamage zijn geweest.

En toen? Toen begon het slijmen. Want zo gaat dat in de politiek. Pas als je kaltgestellt bent, komen de lovende woorden. Waar hij een dag eerder nog moest ophoepelen omdat hij de boel verkwanselde en enkel voor zijn eigenbelang ging, daar was hij nu, in retrospectief, opeens een ‘krachtig leider’ en een ‘rots in de branding’. Wilders spande de kroon. Dertien jaar lang noemde hij Mark ‘de grootste naoorlogse ramp die dit land is overkomen’. En nu bedankte hij hem voor zijn ‘tomeloze inzet’ voor Nederland. Geert, de man die gedoemd is om tot aan zijn pensioen zinnetjes uit De Telegraaf over te tikken in zijn Word-sjabloon voor Kamervragen. Het is zo absurd dat Mark het niet kan helpen; hij gooit zijn hoofd in de nek en lacht luid en langdurig. Het geschater golft via het open raam over de Hofvijver.

Zo, dat lucht op. Mark vouwt zijn handen achter zijn hoofd en leunt achterover. Alsof hij tot aan de verkiezingen ook maar íéts gaat doen. Mooi niet. Hartelijk lachen, dát gaat hij doen. Altijd beleefd en welwillend. ‘Hé! Hallo! Mieters! Gaaf!’ Joviaal eenieder op de schouders slaan, van elke verdwaalde VVD-kiezer tot Zelensky aan toe. Nog een paar maanden de blije debiel acteren. En intussen elk dossier vooruitschuiven, de toekomst in. Succes ermee! Deze jongen gaat mooi richting de EU. Hij heeft Ursula von der Leyen al een sms gestuurd. Haar functie komt volgend jaar vrij. Heerlijk. Mark leunt nog verder achterover. De hitte van de dag zorgt voor een aangename loomheid.

Plots is het zijn achterwerk dat beweegt. Hij voelt hoe zijn billen traag over de zitting van zijn fauteuil naar voren glijden, verder en verder. Dan is zijn rug aan de beurt. Wervel voor wervel, rib voor rib. De fauteuil ratelt en botst tegen de muur achter hem. Marks billen ploffen op het pluche vloerkleed. Nog net ziet hij hoe het eikenhouten bureaublad als een reusachtige zonsverduistering tussen hem en het plafond doorglijdt. Een hazenslaapje onder zijn bureau. Hij is eraan toe, voor het eerst in dertien jaar. Ja, ze zullen hem nog gaan missen, die honderdvijftig prutsers. Maar hij hen niet.