Bart Nijman: 'Hoeveel klimaatactivisten zullen van de weg gereden worden door chauffeurs die het beu zijn?'

Op 9 september gaan de gaapbrave staatsrebellen van het iktivisme de A12 weer bezetten. Hun happenings worden langzaam groter, hoewel het geen stormloopt voor sit-ins op tot zondige bidmat gemaakt asfalt. Het blijft zelfs voor de meeste klimaatkerkelijken een zinloze zaterdagbesteding.

Ze moeten wel, menen degenen die deelnemen, want zoals een van de activisten zei in de rechtszaak waarin enkelen voor opruiing werden veroordeeld: als wij het niet zijn die de tunnelbak in Den Haag bezetten, zal het over een aantal jaar (!) het water zijn dat de auto’s daar wegspoelt. Dan al, ja?

Voordat het water komt: Hoeveel blokkeervervelio’s zullen van de weg gereden worden door chauffeurs die het al eerder beu zijn? In de afgelopen dagen zag ik video’s uit Engeland, Duitsland en Amerika waarop te zien is hoe de martelaren van de ondergangs-ideologie niet langer gespaard werden door het geduld van mensen die hun openbare weg wilden vervolgen.

Dat ging soms kalm aan in Engeland, bijna met stiff upperlip, toen een wit werkmansbusje kalmpjes maar vastberaden z’n voertuig stoïcijns vooruit liet rollen totdat de levende versperringen van Just Stop Oil dan toch maar opzij stapten. Het ging iets minder vriendelijk in Duitsland, waar twee Klima-Klebers de motorkap van een grijs Peugeootje niet los wilden laten, maar de bestuurder weigerde te stoppen en met het gillende tuig op de motorkap doodleuk een drukke weg op draaide. Hoe het afliep, laat de video niet zien (maar vermoedelijk zonder persoonlijke schade aan de vandalen, anders hadden we wel verontwaardigde headlines gezien).

In Amerika ging het – uiteraard – op nogal overdreven aangezette, tamelijk agressieve wijze toen een forse SUV van de Pyramid Lake Paiute Tribal Police als stormram werd ingezet om een dwars op de weg geparkeerde activisten-aanhanger van de weg te beuken. De withuidige demonstranten werden vervolgens door de Native American reservaat-agenten met getrokken wapen weinig zachtzinnig op hun geliefde asfalt gedrukt en ingerekend. De forse file daarachter – roomblanke progressieven op weg naar Burning Man, enige ironie was hier wel aanwezig – konden zich langzaam oplossen.

De activisten kunnen telkenmale hun vreedzaamheid luidkeels benadrukken, anderen zijn het larmoyante vandalisme jegens het vreedzame verkeer in toenemende mate kotsbeu aan het worden. Langzaam zie je de individuele incidenten richting een escalatie borrelen, waarbij schade aan bezit of verwondingen bij personen zullen ontstaan.

Soms betrap ik mezelf op licht verheugde anticipatie richting dat moment, omdat die nietsnutten een bijzonder vernuftige manier gevonden hebben om bij mij (en heel veel anderen) precies de verkeerde sentimenten te triggeren. Op zulke momenten spreek ik mezelf streng toe, want zodra iemand ‘zie je wel’ roept bij de eerste omvergereden klimaatnarcist, zullen ze victorie kraaien. Om nog maar te zwijgen over hoe zelfvergenoegd ze hun eerste martelaar zullen vieren.