‘Mijn moment van glorie komt steeds dichterbij’

De presentator rekent niet meer op een terugkeer bij zijn oude liefde, sinds zijn aanvaring met programmadirecteur Peter van der Vorst. Huisman rekent af met Hilversum: ‘Er zitten tegenwoordig veel te veel mensen op de verkeerde plek. Het is allemaal vriendjespolitiek.’

Hoe typeer je de beginjaren van RTL?

‘Als een tijd van pionieren nadat we in ons eerste jaar (1989 als RTL Veronique, red.) flink waren tegengewerkt door de boekhouders in Luxemburg. We verschenen toen nog op televisie via een uitzendlicentie daar, maar hoewel beide landen dicht bij elkaar liggen, verschilden onze opvattingen enorm. Er heerste een enorme vergadercultuur en als Joop van den Ende riep dat er dozen vol shirts met het RTL-logo erop besteld moesten worden, dan gingen ze daar uitrekenen hoeveel die dingen per stuk moesten kosten. Ze begrepen niet wat de bedoeling was, namelijk: ervoor zorgen dat elke tiener vol trots met dat logo over het strand liep. Van doorpakken hadden ze geen kaas gegeten en Joop riep zelfs eens in een kwade bui: “Als er bij mij kanker wordt geconstateerd, dan komt het door die gasten”, zoveel stress leverde het ’m op. In de jaren 90 nam Joop het volledige heft in handen, werden we omgedoopt van jongerenkanaal tot familiezender en was ineens alles mogelijk. Niets was te gek en goede ideeën werden direct tot uitvoer gebracht. Gouden tijden die inmiddels ook weer zijn verdwenen. Netmanagers laten nu eerst van elk plan eerst een pilot maken, daarna moeten nog tien andere mensen er hun plasje over doen en pas dan wordt er een besluit genomen. Gebrek aan creativiteit in een afschuifcultuur, noem ik dat. Waarom kun je het niet zelf in je hoofd bedenken nadat het is uitgelegd? Er zitten tegenwoordig veel te veel mensen op de verkeerde plek.’

Een kwestie van niets aan het toeval overlaten?

‘Dat deed Joop ook niet, hoor. Hij zat er altijd bovenop en kwam regelmatig even kijken als hij klaar was met werken. Ik herinner me een opname van de Surpriseshow, waarbij een mevrouw uit de opening van de show met pech langs de snelweg stond. Ze was onderweg, maar zou niet op tijd komen. Ondertussen zat de studio al vol met 650 man publiek en stonden er tachtig geluid- en cameramensen klaar om te beginnen. Het programma leek voor de kijker een wirwar van onderdelen die allemaal door elkaar liepen, maar het had altijd een kop en een staart met daartussen enkele vaste blokken, zoals een mid-den-reünie, eind-reünie, studio-itempje, locatiefilmpje en ook een openingsstunt. Omdat die opening op zich liet wachten, stelde ik voor het tweede deel eerst op te nemen, daarna het eerste deel en deze achteraf in de juiste volgorde achter elkaar te monteren. Zo gezegd zo gedaan, maar op dat moment kwam Joop net de studio binnen. Zijn jas al aan en het koffertje in de hand wilde hij, komend uit vergadering 643 van die dag, nog even onze opening meepakken. Toen hij mij echter rustig op de bank zag zitten in plaats van groots op te komen met licht, muziek en spektakel, stormde hij direct de vloer op. ‘Stop, stop!’, brieste hij. ‘Wat is dit, godverdegodver? Is dit verdomme een opening, lui en onderuitgezakt op die bank? Ben je helemaal gek geworden!’ Het stoom kwam uit zijn oren, hij was woedend. Ik schrok me dood en stond helemaal te lellepoten. Met knikkende knieën legde ik hem uit waarom we het schema hadden omgegooid, waarna zijn hij kalmeerde en zei: “Fantastische oplossing! Dames en heren, er was even iets mis met het licht, we gaan weer door.” En weg was hij.’

Deed hij dat bij iedereen?

‘Hij ontzag niemand en liet altijd merken de boel strak in de gaten te houden. In eigen persoon, maar ook zijn vaste chauffeur Wim stuurde hij weleens naar het theater om een klein rondje te lopen. Als de optredende artiest hem dan zag stond iedereen direct weer op scherp. Tien jaar geleden bracht hij een bezoekje aan André van Duin die toen met zijn Nieuwe Revue in het theater stond. Even het einde meepakken en een babbeltje maken, dacht hij. Toen hij echter halverwege de tweede akte de zaal binnenliep en het publiek alweer zag vertrekken, ging hij direct verhaal halen. André bleek een sketchje te hebben overgeslagen en een liedje te hebben ingekort, omdat hij die avond nog naar een verjaardag moest. Ontplofte Joop wederom. Op de snelweg heeft hij André zelfs nog weten in te halen en staande gehouden bij een benzinestation. “Mensen hebben bij de kapper gezeten of een nieuwe jurk gekocht om jou te zien. Ben je helemaal gek geworden,” brulde hij. André is een wereldgozer, maar hier had Joop natuurlijk een punt.’

Alles wat Winston de laatste jaren heeft aangepakt, van The Wall tot Circus Gerschtanowitz, is mislukt omdat hij het grote werk overduidelijk niet aankan. Houd dan gewoon je mond

Voor het geld hoeft hij het niet meer te doen...

‘Hij is miljardair, maar zo begaan met zijn producties dat hij inderdaad niets aan het toeval wil overlaten. Bakken in de zon op je eigen jacht of een tweede huis in het buitenland is leuk, maar een leven lang nietsdoen houdt geen mens vol. Er zijn zat mensen die de kalender aftellen tot de dag dat ze niet meer naar dat kutkantoor hoeven, maar bij creatieve beroepen ligt dat toch anders. Youp van ’t Hek die na zijn hartinfarct toch het podium weer beklom, ik begrijp dat wel. Ook ik kan geen afscheid nemen van hetgeen ik het liefst doe, alleen wordt mij dat op de een of andere manier kwalijk genomen. Iemand als Winston Gerschtanowitz zei eens dat ik alleen nog maar kan zeuren, maar wat is er mis met het volgen van je passie? Ambitie is in Nederland een vies woord. Bovendien is alles wat Winston de laatste jaren heeft aangepakt, van The Wall tot Circus Gerschtanowitz, mislukt omdat hij het grote werk overduidelijk niet aankan. Houd dan gewoon je mond. Ik reageer nu op zijn uitspraak, maar voel verder niet de behoefte mensen te beledigen. André van Duin heeft nog nooit iets naars over mij gezegd in de media. Ron Brandsteder en in het verleden ook Jos Brink idem dito. Jos sloeg altijd een kruisje op mijn voorhoofd en zei dat hij van me hield. Natuurlijk was hij ook eerlijk, maar dan persoonlijk en niet via de media.’

Zou je in deze tijd een jonge tv-maker willen zijn?

‘Absoluut niet. Wel om vrouwen te kunnen versieren, want over onenightstands wordt tegenwoordig niet zo moeilijk meer gedaan en ze zijn ook nog eens veel makkelijker te regelen. Mijn vrouw Lia en ik waren een half jaar samen en nog steeds hadden we niets gedaan. Ik bleef maar op de versiertoer. Wat betreft tv maken ligt het anders. Er gelden nu andere regels die mij niet goed passen. Toen ik een paar jaar geleden terugkeerde met de Supriseshow op SBS6, was ik niet de presentator maar assistent van Do. Waar ik vroeger alles zelf deed, stonden er dit keer continu drie man aan haar te plukken om te helpen met alle teksten. Om 16.00 uur ging ze al naar de schmink, om er met enorme hakken en nog grotere oorbellen weer uit te komen. De hardwerkende vader die zijn kind nog een keer wil zien, maar geen vliegticket kan betalen moet dan bij haar zijn verhaal gaan doen. Het schept zo’n afstand. Of wat te denken van de fotosessie ter promotie van de show. Een stel geile Playboy-benen, bungelend uit een auto van 1,7 miljoen. Het had helemaal niets meer met het originele format te maken. Achteraf had ik mijn medewerking nooit moeten verlenen, maar uit een soort geiligheid ben ik destijds toch overstag gegaan. Ook Lia was snel afgeknapt. Vroeger was ze er elke show bij, maar nu mocht ze niet eens in het hoekje bij de monitor zitten. Ze is nooit meer langsgekomen.’

Je bent ooit begonnen bij de publieke omroep, overgestapt naar RTL, om uiteindelijk weer terug te keren op het oude nest. Welk van die twee trekt je meer?

‘Uiteindelijk ben ik meer een man van de commerciële televisie. In onze beginjaren kregen we nog weleens kritiek dat we poen pakten via reclame-inkomsten, maar bij de NPO smijten ze voornamelijk geld over de balk met onnodige reisprogramma’s. Waar persoon A honderden kansen krijgt, gaan ze met persoon B niet eens in gesprek. Het heeft allemaal te maken met vriendjespolitiek, dat merk ik nu Remco van Westerloo ad-hoc bij NPO1 aan de slag is gegaan. Met hem valt prima te praten, van zijn voorganger kreeg ik niet eens antwoord op mijn mail.’

Dat is bij de commerciëlen niet anders. Voormalig RTL-directeur Erland Galjaard was min of meer klaar met Carlo Boszhard, Peter van der Vorst helpt hem nu juist weer terug in het zadel.

‘Met de veranderingen die hij doorvoert is hij podverdorie goed bezig. Oude succesnummers terughalen en een groot talent als Carlo koesteren en nieuwe kansen geven. Zo’n jongen moet je toch niet laten lopen? Hij zit notabene bij RTL, dus pak hem met zestien handen tegelijk terug. Ik vind het te waarderen dat hij dat ook doet. Carlo zei binnen afzienbare tijd van het scherm te willen verdwijnen maar daarmee was hij zichzelf natuurlijk alleen maar aan het indekken. Je praat naar je portemonnee en er is niemand die over zichzelf zal zeggen dat hij of zij is uitgerangeerd. Dat zit niet in de mens. Gelukkig is dat bij hem ook niet het geval, maar er zijn in het verleden presentatoren hard gevallen door niet eerlijk te zijn. Jack Spijkerman koos als linkse Vararakker voor de zak geld van Talpa maar beweerde dat het hem om de creatieve uitdaging te doen was. Daar is hij toen genadeloos op afgerekend. Voor Matthijs van Nieuwkerk ligt hetzelfde gevaar op de loer. Mocht hij volgend jaar overstappen naar RTL, dan adviseer ik hem gewoon eerlijk te zijn over de salarissprong die hij daarmee wil maken. Doet hij dat niet, dan kotst de kijker hem uit en is hij binnen drie jaar van het scherm verdwenen.’

Mis je RTL?

‘Ze bestaan nu dertig jaar en ik had het leuk gevonden nog steeds onderdeel van die club te zijn geweest. Samen met enkele anderen was ik toch een van de pilaren die de boel heeft helpen opbouwen. Bij hoge kijkcijfers stonden we op de tafels te dansen en als de zender een nieuw logo kreeg, vonden ze het belangrijk dat ik het ook mooi vond. Het was een soort familie, dus dan verwacht je niet er op een gegeven moment uit te moeten. Voor mij kwam dat moment in 2002 toen er afscheid werd genomen van de Soundmixshow en Idols the next big thing werd. In 1997 had ik mijn laatste contract voor vijf jaar getekend en zei ik al: het zal mij benieuwen wie er van de leiding nog zit als de termijn erop zit. En wat denk je? Helemaal niemand. Ik was de enige die zijn contract netjes had uitgediend had dolgraag weer een nieuwe verbintenis getekend.

Zover is het helaas nooit gekomen. Op dat moment verscheen ook het boekje Zappen Met Mezelf van Jan Vriend, vol met leuke anekdotes uit mijn carrière. Met zo’n 35.000 stuks verkocht het prima, maar door de ongelukkige timing zag men het als mijn afscheidsboekje. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Om die reden heb ik bijvoorbeeld deelname aan Beter Laat Dan Nooit geweigerd. Ik ben nog te jong om terug te blikken op mijn leven. Bovendien was ik vanwege een zware armblessure ook fysiek niet in staat.’

Moet Peter van der Vorst je bellen?

‘Het zou leuk zijn, maar dat gaat niet gebeuren. Als Carlo nu directeur was geweest, dan presenteerde ik aanstaande zaterdag op primetime een programma, maar Peter mag mij niet. Dat voel ik sinds ik een aanvaring met hem gehad over zijn programma Gepest. Voor de EO bedacht ik al veel eerder het vergelijkbare Pestkoppen, maar de pilot die ik voor hen maakte belandde op de plank. Het wereldje is klein en Peters programma vertoont veel gelijkenissen met mijn idee, maar ik acht de kans groot dat hij ook zoiets bedacht zou kunnen hebben. Daar lag het dus niet aan, maar de kwestie is altijd tussen ons in blijven staan. Zo ben ik wel vaker tegen programma’s aangelopen die ik en mijn zakenpartner Wim Groeneveld al veel eerder bedacht hadden, zoals De Nieuwe Rembrandt of shows die ook uit de koker van John de Mol komen. Tegen hem strijden doe ik echter niet, want dat win je toch nooit. Toch denk ik dat mijn moment van glorie steeds dichterbij komt, omdat we klaarblijkelijk met onze ideeën steeds heel dichtbij bestaande programma’s aan zitten. Onlangs had ik weer een gesprek met Johns rechterhand Geertje Hoek en ik hoop dat daar nu eindelijk eens iets uitkomt. Veel te vaak heb ik het meegemaakt dat ik met mensen van, bijvoorbeeld, SBS om de tafel zit en ik te horen krijg dat de cirkel eindelijk rond is. “Dit is echt iets voor jou, Henny. Een programma dichtbij de mensen. We zien het helemaal voor ons,” zeggen ze dan. Tot ik een tweede gesprek voer met de man erboven, in dit geval zenderbaas René Oosterman, en hij doodleuk aan me vraagt: “Wie zie je voor je om dat te gaan presenteren?” Op zo’n moment wordt ik echt gek. Hallo, dacht ik, je spreekt nu met ’m.’

Toch maar even die vraag: welke presentatoren, buiten jezelf, vind je talentvol?

‘Gek genoeg toch Peter van der Vorst. Hij is een soort jonge Ivo Niehe, iets wat hij altijd al wilde zijn, alleen heeft hij de pech dat zijn programma Van der Vorst Ziet Sterren niet aansluit op de inhoud. Een soapie ergens driehoog achter op de Egelantiersgracht noem ik geen ster. Beau van Erven Dorens is ook een topper omdat hij buiten de lijntjes durft te kleuren. Iets wat ik ook altijd probeer te doen. De lach of het randje in een gesprek opzoeken. Bij Wilfred Genee op Radio Veronica vertel ik schuine moppen, vinden de luisteraars prachtig. Mensen moeten je onthouden en daarom tover je steeds weer iets nieuws uit de hoge hoed. Ik wil geen eenheidsworst zijn. Geen vlees noch vis. Altijd weer met iets verrassends komen.’

Loop je jezelf daarin soms voorbij?Begin dit jaar zat je in DWDD om te praten over een programma-item dat nog niet goed doordacht was.

‘Dat is ook exact wat ik de redactie vertelde toen ze me belden. Het plan was om personen die door Johan Derksen beledigd waren op te zoeken met een bloemetje, maar concrete voorbeelden hadden we nog niet. Matthijs en zijn medewerkers wilden me echter koste wat kost in de uitzending hebben en drongen erop aan toch aan tafel te verschijnen. Uiteindelijk ben ik overstag gegaan, om vervolgens op live-tv van Matthijs het verwijt te krijgen dat er nog niks was. Een beetje mosterd na de maaltijd, want dat wist ik zelf natuurlijk ook wel. Geen aardige actie, zo ken ik hem helemaal niet.’

Een uitnodiging omdat je Henny Huisman bent?

‘Misschien, al levert dat in het dagelijkse leven ook genoeg leuke situaties op. Ik bezoek elk jaar de Amsterdamse Gay Pride en dan is het op elke hoek: “Henny, fotootje!” Met de komst van mobieltjes is een selfie natuurlijk zo gemaakt. Het lukt me niet daar altijd op in te gaan, want voor je het weet word je een kroeg in getrokken en sta je met een biertje in de hand de hele dag foto’s te maken. Ik was daar met mijn familie en wilde hen natuurlijk niet uit het oog verliezen. Het komt echter voort uit de vrijheid en blijheid die op zo’n dag de boventoon voert. Jongens en meiden kunnen daar zonder problemen hand in hand lopen of elkaar een kus geven en dat maakt mensen vrolijk. Ik mag daar graag tussen lopen.’

Mocht Matthijs van Nieuwkerk volgend jaar overstappen naar RTL, dan adviseer ik hem gewoon eerlijk te zijn over de salarissprong die hij daarmee wil maken

Je presenteert je met enige regelmaat als homovader. Waarom?

‘Ik kan iedereen gerust stellen, of misschien wel teleurstellen, ik ben 100 procent hetero. Zorgen maak ik me echter om het Nederland dat helemaal niet meer zo tolerant is als we denken. Vroeger sprak je er niet over en waren homo’s van de “klets-klets”, tegenwoordig is het meer open, maar neemt het geweld op straat ook toe. Immigranten zijn daar voor een groot deel schuldig aan. Zij doen en denken vaak toch nog zoals wij tientallen jaren geleden deden. Gebruiken uit culturen elders worden meegenomen naar hier en afgekeurd volgens hun normen en waarden. Dat kan natuurlijk niet. Tijdens vakanties op Bonaire, wat nu officieel een Nederlandse gemeente is, merk ik ook dat men graag de lusten maar niet de lasten heeft, oftewel verandering in denken. Zit er een gat in de weg, dan mag Nederland dat komen dichten. Willen twee mannen met elkaar trouwen, dan kan dat ineens niet. Ook voor andere minderheidsgroepen, zoals Joden, spring ik graag in de bres. Deze mensen zijn vaak creatief, daarom had Adolf Hitler ook zo’n hekel aan hen. Hij was kunstenaar, althans dat wilde hij zijn, maar werd toch van de academie gegooid omdat hij geen talent had. Zijn leven is daarna natuurlijk totaal ontspoord. Dat je zoveel mensen kunt vermoorden omdat je daadwerkelijk denkt dat ze minder zijn dan jij, daar kan ik met m’n hoofd niet bij. Ik zou die imbeciel ter plekke doodschieten als hij nu tegenover me zat. Maar hij heeft het destijds gelukkig zelf al gedaan.’