Gangsters die schrijven zijn dé nieuwste rage in Amerika

De Amerikaanse gevangene Kwame Teague was 21 toen hij in 1994 werd gearresteerd wegens verdenking van een dubbele moord. Een jury verklaarde hem in november 1995 schuldig. Hij kreeg twee keer levenslang voor het doodschieten van een man en vrouw met voorbedachten rade, twee keer veertien jaar voor ontvoering en twee keer twaalf jaar voor gewapende overval. Kwame Teague ging schrijven achter de tralies en hij is nu een van de meest gewaardeerde auteurs van het genre gettofictie, of urban fiction.

Kwame Teague groeide op in het getto van de gevaarlijke stad Newark in New Jersey. Hij noemt het straatleven ‘The Life’ en vond het te moeilijk te weerstaan. ‘Vooral als je, zoals ik, je school niet hebt afgemaakt en geen enkel ander perspectief hebt,’ schrijft hij per brief vanuit de gevangenis. Teague dacht alleen als crackdealer geld te kunnen verdienen en hij werd inderdaad ineens welvarend. Hij verhuisde naar North Carolina om vijanden te ontlopen, raakte daar alleen maar dieper in de criminaliteit en kreeg twee vrienden met wie hij de dubbele moord pleegde. Het enige voordeel van zijn uitzichtloze gevangenisstraf: hij heeft voldoende tijd om over zijn straatervaringen te schrijven en Teague is de auteur van gettofictie-klassiekers met titels als Dutch, The Adventures of Ghetto Sam en The Glory of My Demise.

Op de achterkant van het boek Pimp staat: ‘Niemand op een pooier na had dit verhaal kunnen vertellen, en niemand deed dat…tot Iceberg Slim.’

Teague had naar eigen zeggen als dealer ‘al een grote liefde voor taal’. Toch probeerde hij dit lange tijd geheim te houden. Het getto is volgens hem ‘niet de beste plek om je dromen realiseren’. Want: ‘Je realiteit is een nachtmerrie en literatuur stond in mijn jeugd niet hoog in aanzien. De beste kunst komt gelukkig vaak voort uit de diepste pijn, dus als je het zo bekijkt is het getto juist wel een goede plek om kunstenaars voort te brengen.’ Zijn boeken kunnen troost en inzicht bieden en hij stelt: ‘Zwarte mensen vormen dertien procent van de Amerikaanse bevolking, maar de helft van alle gevangenen is zwart en meer dan vijftig procent van alle mensen die onder de armoedegrens leven, is zwart. Sociologische theorieën kunnen niet verklaren hoe het zover heeft kunnen komen, dat kan alleen worden gedaan door mensen die het zelf hebben meegemaakt.’

Teague wijst twee lang overleden zwarte schrijvers aan als zijn grote voorbeelden: Donald Goines en Iceberg Slim. Laatstgenoemde werd in de zomer van 1918 geboren als Robert Lee Maupin. Hij kreeg een beurs om in Milwaukee te studeren, maar hij zag op straat dat pooiers de duurste kleren droegen en in een luxe ‘Pimpmobile’ door het getto reden. Hij stopte met school, op zijn achttiende wierf Maupin zijn eerste prostituees. Hij hield zijn vrouwen veilig door met extreem geweld te dreigen jegens de klanten en kreeg in ruil voor de bescherming een percentage van hun geld. Robert Maupin was slank en bleef opmerkelijk kalm in noodsituaties. Een straatlegende gaf hem de bijnaam Iceberg Slim, zijn vrouwen noemden hem Daddy en Iceberg Slim reed in een Oldsmobile met open dak door de hood terwijl de gettosoul van Marvin Gaye, Donny Hathaway, Bobby Womack of Curtis Mayfield uit zijn luidsprekers dreunden.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest 't in de nieuwste Revu.