Bart Nijman: 'De meeste mainstream media zijn vergeten hoe je uit het raam van de realiteit kijkt'

Het is op de dag van schrijven 1 november 2023 en een klein weblogje in de onderstroom van de Nederlandse media is vandaag vijf jaar zelfstandig. GeenStijl, misschien kent u het wel. Dik vijf jaar terug werd het disfunctionele neefje door het Vlaamse mediakartel uit de Telegraaf-familie verstoten en roeiden we als redactie op eigen kracht verder. We zullen nooit ergens aan land komen, maar we drijven nog steeds – sneller en wendbaarder dan de logge olietankers van de corporate systeemplafondpers.

Op de dag dat deze column online gepubliceerd wordt door Revu, is het 2 november en de negentiende verjaardag van de islamitische slachtmoord op Theo van Gogh. Neergeschoten, de strot afgesneden, een dreigbrief aan Ayaan Hirsi Ali met een slagersmes in zijn borst gestoken. Midden in Amsterdam, bij daglicht. Een memorabele nachtmerrie die nagenoeg ongemerkt voorbij zal gaan. Negentien is geen mooi rond getal en vooral: het motief voor zijn dood staat gebeiteld in een ideologie die als een donker wordende wolk over het Westen hangt – maar dat is een somber weerbericht waar de meeste media over verzuimen te berichten omdat ze vergeten zijn, of überhaupt nooit geweten hebben, hoe je uit het raam van de realiteit kijkt.

Mainstream media waken namelijk zichtbaar over een wereld zoals zij die willen zien en ze verafschuwen het feit dat het internet de werkelijkheid heeft geëgaliseerd voor allen. GeenStijl is daarvan al ongeveer net zo lang als Theo dood is, zowel een levend symbool als doelwit van verbitterde ouwe mediaboomers als Hans Laroes, Hans Maarten van den Brink of Cees van der Laan – namen die u wellicht niets zeggen, van mannen die zichzelf ontzettend weldenkende poortwachters van fatsoen en ethiek vinden. Maar niet graag uit het raam van de realiteit kijken, want die komt hen niet uit.

Ik schrijf dit niet om een schouderklopje voor GeenStijl te forceren dat zij ons nooit zullen gunnen, want ik vind het vooral fijn dat het al jarenlang irrelevant verklaarde GeenStijl nog dagelijks de ergernis van ouwe omroepfossielen en dodebomendino’s wekt, maar vooral vind ik het meer dan spijtig dat een klierderig-satirisch weblog in de tweede helft van z’n ruim 20-jarige bestaan steeds vaker degene moet zijn die wél het raam openzet, naar buiten wijst en zegt: kijk, dat is de storm die er aan komt.

De storm die begon met een plaatselijke bui, stomtoevallig precies op de plek waar Theo van Gogh fietste. De storm die Geert Wilders al twintig jaar binnenshuis gebarricadeerd houdt. De storm die soms oplicht in flitsen en een donderklap, maar waarvan vooral de dreiging steeds verlamming opwekt. De storm waarvan je hoopt dat het mainstream weerbericht ernaast zit. Maar dat kan niet, als je eerlijk uit het raam kijkt.