Floris Schreuder: 'In thuisstaat South Carolina gaat presidentskandidaat Nikki Haley tot het uiterste'

Slow cooking is de sleutel naar succes. Het is een proces waarbij haast de grootste vijand is en geduld de meest trouwe bondgenoot. Wanneer de temperatuur te hoog oploopt, raakt de textuur onherstelbaar beschadigd. Bij Doc’s BBQ in het oerconservatieve South Carolina smeekt de pulled pork om genade, overmand door de intense rook en smeulende hitte.

Ik heb mijn toga en befje tijdelijk ingeruild voor een hoodie en een papieren servet. Even geen gebekvecht over de uitleg van overeenkomsten of gedreig met dagvaardingsprocedures. Al is de strijd in het Diepe Zuiden van Amerika even verbeten als op de Zuidas, helemaal in verkiezingstijd. Er kan maar één persoon de machtigste ter wereld worden. Maar daar waar twee honden vechten om het meest malse stuk been, gaat de derde er niet zelden mee heen. In haar thuisstaat gaat Nikki Haley tot het uiterste.

Bewonderenswaardig, omdat de zintuigen van aanwezigen tijdens de in allerijl opgetuigde meet-and-greet vooral zijn gericht op rechauds vol ondefinieerbaar etenswaar. Onder Haley’s bewind vestigde South Carolina naam als The Beast of the Southeast. Inmiddels is het beest getemd, net als de 49 andere wolven van de roedel.

Geduldig rolt ze in de bbq-joint haar agenda voor verandering uit. Met name de roep om termijnlimieten en mentale competentietests voor ambtsdragers kan op bijval rekenen van Republikeinen in bodywarmers en slangenleren schoenen. Als een handvol demonstranten luidkeels om erkenning voor de Palestijnse kwestie vraagt, klinkt bedaard gemurmel. De volgelingen van Haley beschouwen zichzelf als de belichaming van voornaamheid en decorum. Maar wat graag bestempelen ze de Trump-aanhang als ongepolijst en ruw.

Voor de voormalig gouverneur is het de komende weken erop of eronder. Zonder aansprekend resultaat in The Palmetto State kunnen de nucleaire codes zomaar weer in handen vallen van de man die een telraam nodig heeft om het aantal rechtszaken bij te houden. Of ze blijven in het bezit van Joe Biden, die ze net zo snel vergeet als zijn eigen verjaardag. Met een bewindvoerder die past op het Witte Huis ligt de winst voor het oprapen, toch proeven de Republikeinse uitdagers eerder het zuur dan het zoet van de overwinning. De ene kandidaat is op zijn best well done, de ander volledig doorbakken. Waar Haley een uphill battle tegen het brikettenleger van Trump vecht, vrezen de hete kolen op hun beurt voor de roestige pook van Biden.

Al die tijd ligt oud-senator Joe Manchin rustig op het vuur te sudderen. Hij is de surf and turf onder de politici: een combinatie van stevigheid uit het dieprode West Virginia met een twist van Democratische verfijning. Voor Manchin biedt het vacuüm de uitgelezen kans om als onafhankelijk kandidaat aan de verkiezingen mee te doen, ware het niet dat er één cruciaal ingrediënt ontbreekt. Campagne voeren kost een fortuin. Zo loopt zelfs de meest zorgvuldige garing vroeg of laat tegen zijn grenzen aan en ontbeert het recept de finishing touch die het eigenlijk verdient. Hoe mierzoet Haley het dessert ook serveert, in de BBQ-ring bezwijkt de banana pudding ogenblikkelijk onder de hitte. Wanneer de laatste kolen zijn gedoofd en de rook is opgetrokken, kan de balans worden opgemaakt. Wat resteert, is de verstikkende geur van oververhitting. Van links tot rechts.