Floris Schreuder: 'Ik sluit het hoofdstuk Amerika af met een sprankje hoop'

Geruisloos overstijgt de grote trek de seizoenen. Amerika is het decor van een fascinerend schouwspel van beweging waarbij miljoenen paden elkaar kruisen. De kudde is grofweg in twee categorieën onder te verdelen: zij die het koude noorden verlaten, gedreven door de wil om te overleven, en hyena’s die de ruif van Californië en New York City kaal hebben gevroten en naarstig op zoek zijn naar een volgende prooi. Hebzucht kent geen grenzen. Het is een reis vol gevaren, over oneffen terrein, de belofte van Florida, South Carolina of Texas achterna.

Vergaarde rijkdom en liberaal gedachtegoed worden zorgvuldig de U-Haul in geladen. De verhuisservice voor de doe-het-zelver spint garen bij de migratiegolf. Zwaargewond likken achterblijvers hun wonden; het beloofde land van weleer kampt met criminaliteit en daklozen op elke straathoek. Bij de T-splitsing scheiden de wegen; lage lasten en optimaal aantal zonuren drijven gepensioneerde hyena’s naar Florida, de rest slaat linksaf. Onder gouverneur Ron DeSantis onderscheidt ‘The Sunshine State’ zich steeds nadrukkelijker als vrijstaat waar verzet tegen woke een voorwaarde voor acceptatie is.

De ‘ikke, ikke, ikke-mentaliteit’ vindt hier een vruchtbare bodem, klimaatcrisis en staatsschuld zijn het pakkie-an van millennials en Generatie Z. Beetje bij beetje verstevigen de hyena’s hun grip op de bewoonde wereld. Onderlinge spanningen over medisch-ethische kwesties en wapenbezit naderen het kookpunt, in het nieuwe habitat rijzen de prijzen de pan uit.

In Madison (Florida) geen alfagedrag in de strijd om dominantie, enkel stilte voor de storm. Waar de kustgebieden met overpopulatie kampen, houdt de dreiging van natuurgeweld hyena’s in landelijke contreien op afstand. Orkaan Idalia vuurde op 30 augustus 2023 een ongenadig schot hagel af. Wederopbouw verdwaalt in een labyrint van verwoeste huizen en omgevallen bomen. Incidenteel laat zich een roofdier bij daglicht ontwaren; teken dat het beest een ziekte onder de leden heeft.

Voorafgaand aan Pasen organiseert het samenwerkingsverband van kerken dagelijks rond lunchtijd een openluchtconcert in Four Freedoms Park, waar de sculptuur van Franklin D. Roosevelt vier essentiële vrijheden – meningsuiting, godsdienst, gebrek en vrees – symboliseert. Onwennig nemen bezoekers plaats in de zon, sommigen leunend tegen rollators, anderen neerstrijkend op zitjes, de blik op het paviljoen gericht. Zij aan zij luisteren Afro- én witte Amerikanen naar het evangelie, de monden wagenwijd open zodra keyboard en cello de herrijzenis uit de dood kracht bijzetten. Voor even doet huidskleur er niet toe. De sheriff, te herkennen aan het embleem op zijn vrijetijdshemd, revolver op de heup, glundert van trots. Religie staat zowaar aan de basis van eenheid, muziek vervolmaakt de samensmelting.

Ik sluit het hoofdstuk Amerika af met een sprankje hoop. Nota bene in het land dat maar niet van het negatieve imago verlost raakt, heeft het tanende vertrouwen in de goedheid van de mens een boost gekregen. Al die individuen die hun huiskamers openstelden en ver weg thuis lieten voelen, ben ik voor eeuwig dankbaar. Stuk voor stuk verdienen ze beter dan de twee namen die in november op het stembiljet prijken, de hyena’s incluis.

Laat Madison dienen als lichtend voorbeeld, en de rest van de wereld Amerikanen niet allemaal over één kam scheren, maar een eerlijke kans geven.