Bart Nijman: ‘Het fenomeen ‘geboren in een verkeerd lichaam’ bestaat, maar niet zó vaak'

Nou, verrassing. Het allereerste grootschalige onderzoek naar de medische praktijk achter geslachtsverandering exposeert dat genderbehandelingen, hormoonkuren en puberteitsblokkers op wetenschappelijk drijfzand rusten en meer kwaad dan goed doen.

Te weinig data, onderzoek en nazorg plus een giftige sfeer rond het onderwerp hebben van kinderen een voetbal in een ziek volwassen spel gemaakt. Wie het klinisch geschreven, maar schokkende feitenrelaas wil lezen, moet googelen op ‘Dr Hilary Cass report’ voor de bevindingen van het 4-jarige onderzoek dat de Britse kinderarts Cass op verzoek van de National Health Service uitvoerde.

De misdadigheid spat ervan af en dat allemaal vanwege geëscaleerde sociale besmettingen van modieus gemaakte puberpijntjes en mentale aandoeningen. Bijna iedereen zag het, maar het liet zich niet afstoppen.

In recente jaren, ongeveer parallel aan de opkomst van groen, rood en paars haar in het (digitale) straatbeeld, zijn we getuige geweest van een enorme toename in het aantal mensen dat zich non-binair of trans noemt. Meestal jonge pubers, vaak volwassen mannen met een seksueel afwijkende moraal (wat omfloerste taal is voor pedofiele neigingen en verkrachtersdriften).

Het begon nog lachwekkend, met het verzinnen van eigen voornaamwoorden (en het verketteren van eenieder die bij iedere ‘die/hen’ de wenkbrauwen optrok), het escaleerde naar mannen met lang haar en borstimplantaten die aan de startlijn van vrouwensporten verschenen (maar nooit andersom) en het werd botweg benauwend toen diverse landen mannelijke verkrachters in de vrouwenvleugel gingen opsluiten na het uitspreken van de magische toegangscode: ‘Ik ben een meisje.’

Daar hield de waanzin niet op. Progressieve politici grepen niet in, maar maakten een speerpunt van genderdysforie om hun ideologische strijd voor ‘inclusiviteit’ en ‘rechten van gemarginaliseerde groepen’ te benadrukken, en natuurlijk om conservatieve opponenten van haat, uitsluiting en transfobie te kunnen betichten.

Hollywoodsterren kwamen uit de kast met een ander geslacht dan ‘bij hun geboorte toegewezen’ (de transhype barst van dit soort modieuze zinnetjes, die de amorele en faux-biologische absurditeit aantonen), of paraderen plots langs paparazzi met hun kinderen, ‘die zich als non-binair identificeren’.

Het fenomeen ‘geboren in een verkeerd lichaam’ bestaat, dat geloof ik heus, maar het komt niet zo vaak voor als we de afgelopen jaren geacht werden te geloven. Of zelfs gedwongen – wie tegengas geeft, riskeert sociale stigma’s en uitsluiting. Freaks, heksen en zelfs kinderversnijdende kwakzalvers zijn heiliger gemaakt dan de redelijkheid, de kritische frons is een verdachte uiting die verkeerde gedachten suggereert en het vraagteken is al helemaal een symbool van haat.

Je kan praten over de aanpak van mentale vertroebeling bij de jeugd zoveel je wilt, maar als je antwoord het versnijden van kinderlichamen is, kom je geen stap dichter bij een antwoord. Gelukkig ligt er nu een doorwrocht rapport. Laat het leiden tot het einde van de transwaanzin – en tot medische tribunalen.