Bart Nijman: 'De aangifte van Wilders tegen Timmermans is onverstandig en zinloos'

Als een glanzend gepolijste bowlingbal gleed Frans Timmermans door de gangen van de Tweede Kamer. De aangifte tegen hem door Geert Wilders had hem uit de goot gehaald, terug op de baan gewipt en op een klein drafje stoof hij nu op de verzamelde perskegels af, klaar voor een strike.

‘Ik denk dat jullie allemaal weten dat het flauwekul is,’ verklaarde hij zelfverzekerd. Ik denk dat hij gelijk heeft. Hier stond een man die een domme, laakbare uitspraak (‘Mensen, onze taak is helder. Wij zullen niets nalaten om te voorkomen dat Wilders in dit land aan de macht komt’) tot een politiek winstpuntje om kon buigen en hij nam de gelegenheid dankbaar te baat.

De aangifte van Wilders tegen de uitspraak die hij op het GroenLinks-PvdA-congres deed, is onverstandig en zinloos. Dat is op de rechterflank geen populaire opvatting. Je weet toch dat Wilders al twintig jaar beveiligd wordt? Dat hij wekelijks aangifte doet van talloze doodsbedreigingen? Dat Pim Fortuyn werd uitgeschakeld na een hevige hetze tegen zijn persoon, aangejaagd en opgestuwd door linkse politici?

Allemaal waar. Maar juridisch gaat dit echt nergens heen. De aangifte zal niet ontvankelijk worden verklaard omdat de woorden in een democratische context (en met wat goede wil bij het OM) als partijpolitieke retoriek zullen worden geïnterpreteerd. Andersom had Wilders destijds nooit voor zijn minder minder-misser vervolgd moeten worden dus de ‘nu is het hun beurt’-retoriek is lelijk en een beetje hypocriet.

Vergeet ook niet dat vervolging al vergeefs geprobeerd is met uitspraken van Diederik Samsom dat Marokkanen een ‘etnisch monopolie op overlast’ hebben. Sommige mensen mogen nou eenmaal meer zeggen dan anderen en ja, dat is zeer dubieus maar nee, daar verandert deze casus niets aan.

Erger nog, deze aangifte is een cadeautje voor Frenske. Onder zijn gedwongen huwelijk van regenten-links met radicaal-links sluimert een vechtscheiding over de koers en de idealen, waar het vooral niet over mag gaan. Zelfs door voormalig PvdA-partijleider Hans Spekman is het in De Telegraaf ‘Noord-Koreaans communisme’ genoemd.

Het communistencongres werd opgeluisterd door enkele antisemitische oprispingen, waarvan eentje bijna op een handgemeen uitdraaide. Diverse prominenten spinden het als varianten op ‘verbinden in solidariteit’ die ‘hoort bij een ledenpartij’, maar de krampachtigheid die daarin doorklinkt, speelt Timmermans parten: het is laveren op een dunne lijn tussen bestuurspolitiek en ideologisch activisme. Logisch dat hij de boel bij elkaar houdt met een vijandbeeld jegens Wilders.

Dat beloonde zijn opponent gretig: in de media is het linkse schisma acuut verstoten door het aangiftecircus. Een makkelijker verhaal, met een betere boeman. Intern versterkt Wilders’ rechtsgang het gemeenschappelijke vijandsbeeld, wat helpt om onderlinge verschillen op links te verhullen. Wilders laat zelf niets na om te voorkomen dat hij aan de macht zal komen.