Vrijwillig vechten voor Oekraïne: 'De enige goede Rus is een dode Rus'

Dutchy

Dutchy is de militaire codenaam van een 39-jarige lasser uit Alkmaar. Hij vertrok aan het begin van dit jaar naar Oekraïne. Zijn training zit er inmiddels op. Vlak voor zijn vertrek naar het oostelijk front vertelde hij wat hij heeft geleerd op de oefenterreinen van het Internationale Legioen in de buurt van Lviv, een grensstad in het westen van Oekraïne.

Wat was voor jou de reden om naar Oekraïne te vertrekken?
‘Ik heb me jaren voorbereid op het Franse Vreemdelingenlegioen. Dat was mijn droom. Dat is uiteindelijk niet gelukt. Zodoende ben ik uiteindelijk naar het andere legioen gegaan. In principe is het hier hetzelfde. De kameraadschap, alles.’

Wat ging er niet goed bij het Franse Vreemdelingenlegioen?
‘Ik had een vergissing gemaakt bij de beeptest, waarbij je hard moet rennen. De eerste twee keer ging het niet goed, maar ik had nog een derde kans. Maar toen ik daar was, zeiden ze me dat ik kansloos was. Ik vind het nog steeds heel raar hoe dat toen gegaan is. Voor mijn gevoel wisten ze dat ik naar Oekraïne wilde en hebben ze dat daarom gezegd.’

Was er – behalve dat je bij het leger wilde – nog een andere reden om voor Oekraïne te gaan vechten?
‘De Russen zijn de oorlog begonnen. Het lijkt mij normaal om je dan gewoon aan te melden.’

Was de oorlog een gespreksthema voor jou en je collega’s in Alkmaar?
‘Nee, helemaal niet. Ik was daar gewoon zelf al heel lang mee bezig. Mijn collega’s wisten ook dat ik al jarenlang bij het Vreemdelingenlegioen wilde, dus ze waren niet echt gechoqueerd.’

Hoe verliep de aanmelding?
‘Ik heb me gewoon via een website aangemeld. Een paar maanden later hoorde ik dat ik welkom was. Ik kwam hier naar toe en kreeg een training. Vanmiddag word ik getransporteerd naar het oosten.’

Voor hoelang heb je getekend?
‘Voor drie jaar. Het is voor Oekraïne natuurlijk beter als de oorlog eerder voorbij is. Maar wat tijd betreft, loopt hier alles sowieso een beetje anders. We zouden vandaag opgehaald worden, maar het kan net zo goed overmorgen zijn.’

Dus met die Franse slag lijkt het wel een beetje op het Vreemdelingenlegioen?
‘Nou, nee, de Fransen zijn toch wat scherper. Hier zijn ze heel makkelijk. Maar je went eraan. Op een gegeven moment weet je niet beter.’

Ben je angstig voor wat er kan gebeuren aan het front?
‘Nee, totaal niet. Anders moet je hier niet naartoe gaan. Je moet er rekening mee houden dat je dood kunt gaan, natuurlijk. Het enige waar ik wel een beetje bang voor ben is dat we overmeesterd kunnen worden. ’s Nachts moet er een van ons de wacht houden en als diegene dan net in slaap valt, tja. Dat is al eens gebeurd, heb ik gehoord.’

Welke buitenlanders zitten er in je trainingseenheid?
‘Veel Brazilianen en Spanjaarden. In mijn team zit ook een Duitser. En dan zijn er veel Engelsen en Amerikanen. Eigenlijk komen de rekruten van over de hele wereld. De instructeurs zijn Oekraïners, maar er is ook een Zuid-Afrikaan, Priest heet die. En Mason, een Amerikaan. Daarnaast zijn er ook Mexicanen.’

Hoe reageren Oekraïners als ze weten dat je voor ze komt vechten?
‘Ze zijn hartstikke blij natuurlijk dat we voor hen willen vechten. We worden met open armen ontvangen. Op straat ook. We worden overal bedankt.’

‘Ik ben een avonturier. Ik zie geen gevaren. Ik heb gewoon zin om met mijn kameraden te vechten voor de goede zaak’

Wat vind je zo aantrekkelijk aan het legioen?
‘Vriendschap. Maar ik wil ook gewoon steun bieden aan de mensen hier. En ik ben een avonturier. Ik zie geen gevaren. Ik heb gewoon zin om met mijn kameraden te vechten voor de goede zaak.’

Kun je een dag bij de trainingseenheid beschrijven?
‘Om vijf uur ’s morgens gaan de lichten aan. Dan moet je je douchen, je klaarmaken. Om kwart voor zes hebben we een training met een warming-up. Om zeven uur is er ontbijt. Na kwart over zeven mag je even wat voor jezelf doen. Om kwart voor negen moeten we ons in gelid opstellen langs de weg voor het volkslied. En dan krijgen we te horen wat we die dag moeten doen. Daarna begint de training.’

Ken je het Oekraïense volkslied al uit je hoofd?
‘Het is alleen de muziek. Die komt uit zo’n boxje. Dat duurt dan twee minuten. Het begint om negen uur precies. Dat is vooral om de doden te herdenken.’

En hoe ziet de dag er daarna uit?
‘We gaan naar het schietterrein. We lopen in formatie. EHBO doen we ook. Hoe je tourniquets moet aanbrengen, dat soort dingen. Hoe je iemand moet wegslepen die gewond is. Loopgraventraining. En we trainen ook stadsgevechten. Ze hebben hier huizen nagebouwd op het oefenterrein. Daar oefenen we dan met paintball. Ook worden we getraind op drones, op het herkennen van hun geluiden. Zodat we weten of die van ons is of van de Russen. Maar aan het front moet je natuurlijk gewoon geluk hebben, vaak is het verschil niet te merken.’

En hoe wordt zo’n dag afgesloten?
‘Om vijf uur gaan we terug naar de tenten. Vaak is er ’s avonds nog een extra theorieles van twee uur. Over wapens en tactieken. Ik zit in een klas met 31 man.’

Die les is in het Engels, neem ik aan. Hoe doen ze dat met Spaanstaligen?
‘Er is er altijd wel eentje bij die Engels verstaat. Die vertaalt dan voor de anderen.’

En waar overnachten jullie?
‘We slapen in twee van die grote Alaska-tenten. Er zit gewoon een kachel in, dus het is lekker warm binnen.’

Je hebt het gevoel dat je goed voorbereid naar het front gaat?
‘Ja, ik had me natuurlijk sowieso al goed voorbereid voordat ik hier naartoe kwam. Heel veel mensen hebben zich niet zo goed geprepareerd. Die vallen af. Een stuk of vijf van die 31 man hebben hun contract weer verbroken. Zelf ben ik hartstikke fit. Anders is het ook niet te doen. Er zijn ook mensen die zeven dagen ziek zijn geweest tijdens de opleiding. Die moesten dan de boel schoonhouden. Je hebt er ook wel een paar clowns bij...’

In wat voor zin?
‘Nou ja, mannen die gewoon niet geschikt waren. Die gaan nu naar huis. Ze waren alleen maar aan het klagen. Dat soort lui wil je niet in je team.’

Heb je tijd gehad om te gaan stappen in Lviv?
‘Ja, dat is een onwijs grote stad. Levendig, heel leuk. We mochten gewoon een hotel pakken daar.’

En dat is te doen met de soldij van het legioen?
‘Je krijgt pas na een maand betaald, natuurlijk. Als je hier naartoe komt, zou ik wel wat geld meenemen. Je moet een heleboel dingen zelf kopen. Je krijgt wel kleding, maar dat is heel weinig.’

Priest

‘Priest’ is de codenaam van een 47-jarige voormalige Zuid-Afrikaanse pastoor. Hij groeide op in de provincie Gauteng en vertrok in 2023 naar Oekraïne om zich aan te sluiten bij het Internationale Legioen. Dankzij zijn leger- en frontervaring werkt hij inmiddels als instructeur voor het vierde bataljon waar nieuwe rekruten worden opgeleid. Hij was een van de trainers van Dutchy.

Waarom heb je je aangesloten bij het Internationale Legioen?
‘Ik ben een alleenstaande vader. Mijn zoon was net zes toen de oorlog tegen Oekraïne begon. Ik zag op YouTube een video van een vader en een moeder in Oekraïne die met hun kinderen wegrenden voor een raketaanval. Hun zoontje kwam daarbij om het leven. De pijn en het verdriet die die ouders doormaakten, gaven voor mij de doorslag. Ik wilde absoluut iets doen om te helpen.’

En toen vertrok je?
‘Het duurde een jaar. Ik moest eerst alles regelen. Ik gaf mijn moeder de voogdij over mijn zoon, voor als er iets met me zou gebeuren.’

Was die video op YouTube de enige reden?
‘Het heeft ook een politieke achtergrond voor mij. Ik ben Afrikaan, een boer. Momenteel is er in Zuid-Afrika geen toekomst voor ons. Ik had altijd al iets met Oekraïne, al voor de oorlog. Mijn hoofdgedachte was hier naartoe te komen om te helpen. Ik heb een jaar gediend in het Zuid-Afrikaanse leger en dacht dat ik dankzij die ervaring iets zou kunnen bijdragen. Daarnaast koesterde ik de hoop dat als de oorlog voorbij is, ik hier met mijn zoon en mijn moeder een nieuw leven op zou kunnen bouwen. Ik hou van dit land. Het is geweldig. Ik had ook het geluk hier een hele toffe vrouw te ontmoeten. Ze heeft net als ik een zoon en was alleenstaand. Met haar ben ik inmiddels getrouwd. Twee weken geleden hebben we samen een huis gekocht.’

Was er voor jou ook een christelijke gedachte die meespeelde?
‘Jazeker, als pastoor was ik ermee vertrouwd om mensen te helpen en hoop en inspiratie te geven. Dat is een gedachte die me altijd begeleidt. Als christen koos ik bovendien direct partij voor de underdog, voor de partij die werd aangevallen. Ook wat dat betreft was het logisch Zuid-Afrika te verlaten en hierheen te komen.’

Als je het Oekraïense leger vergelijkt met het Zuid-Afrikaanse, wat voor verschillen zie je dan?
‘Het huidige Oekraïense leger is veel beter georganiseerd dan toen ik hier aankwam. Het is zeker geen zooitje ongeregeld. We beschikken over enorm veel ervaring. De commandanten zorgen ook zeer goed voor hun mensen. Mijn huidige commandant is iemand voor wie ik enorm veel respect heb. De kwaliteit van het Oekraïense leger – en dat van het Internationale Legioen in het bijzonder – is veel hoger dan dat van het huidige Zuid-Afrikaanse leger. We spelen het klaar stand te houden tegen een reus met een veel talrijker leger. Wij zijn in deze oorlog de underdog. Om dan stand te houden, moet je wel over uitstekende soldaten beschikken.’

Waar heb je gevochten voordat je instructeur werd?
‘Rondom Bachmoet. Ik was bij de speciale divisie “Ghost”, een onderdeel van het Internationale Legioen. Ghost was een Poolse divisie en is hier vrij beroemd. Sommigen van onze vrijwilligers hadden meer dan vierhonderd missies op hun naam staan. Helaas bestaat Ghost niet meer, omdat er zoveel van die jongens zijn gesneuveld of gewond geraakt.’

Is het moeilijk om als 47-jarige mee te lopen met al die jonge jongens?
‘Ik ga tot het uiterste. Mijn lichaam is er niet meer zo snel bovenop als dat van jongere soldaten. Wat wij doen is fysiek vreselijk zwaar. Je draagt vijftien magazijnen mee. Mijn geweer en zes tot tien raketten met ontsteking. En water en proviand in mijn rugzak. Het is een enorme lading om mee rond te sjouwen. Dat voel je goed na verloop van tijd.’

Zuid-Afrika staat bekend om zijn privélegers. Waarom huurt Kiev niet gewoon een van die legers om een snelle doorbraak te forceren?
‘Om eerlijk te zijn hebben wij hier mariniers en elitesoldaten, onder meer uit het Franse Vreemdelingenlegioen. Als ze bij ons aan de training beginnen, liggen ze qua kennis en vaardigheden mijlenver achter op de doorsnee Oekraïense soldaat te velde. Als je zomaar huursoldaten zou inzetten, zouden ze waarschijnlijk direct sneuvelen. Ze kennen deze oorlog niet. Geen enkele militair heeft ooit zo’n oorlog als deze meegemaakt.’

Wat maakt deze oorlog zo anders?
‘De drones en de mijnen. Er liggen miljarden mijnen. Het is heel moeilijk een pad te vinden tussen al die mijnen. En terwijl je daarmee bezig bent, vliegen er vijf, zes drones boven je. En daarbij weet je nooit zeker welke van ons zijn en welke van de Russen. Bovendien zijn de frontgebieden volkomen ontbost. Als je op kaarten kijkt, staan er bomen. In werkelijk zijn die er allang niet meer. Je bent volkomen zichtbaar van alle kanten. Het is een heel moeilijke oorlog. Je kruipt van loopgraaf naar loopgraaf. Soms zitten er twintig meter verderop Russen. Als je hun positie hebt veroverd, is het nog uitkijken geblazen voor de vijandelijke artillerie. En helaas hebben we nog steeds veel minder artillerie dan de Russen, waardoor we slechter gedekt worden.’

‘Vooral in het oosten zitten veel collaborateurs. Onze soldaten kregen eens in een dorp van een paar oude dametjes soep waar gif in zat’

Zijn er ook inwoners die jullie proberen te verraden aan de Russen?
‘Vooral in het oosten zitten veel collaborateurs. Wij kregen eens soep van een paar oude dametjes in een dorp. Dat soort geschenken moet je dus nooit aannemen. Bij een groep soldaten die er voor ons waren, hadden die dametjes er vergif in gedaan. Niet iedereen in het oostelijk deel is pro-Oekraïens, vooral oude mensen zijn tegen ons.’

Heb je krijgsgevangenen gemaakt?
‘Er was eens zo’n gast die stond te pissen. We zeiden “Slava Oekraini” en hij antwoordde: “Rot op met je Oekraïne.” Toen wisten we dat hij een Rus was. (lacht) Daarna was hij vooral bang. We hebben hem geen pijn gedaan, maar netjes doorgegeven aan een andere eenheid. We kunnen ze inruilen tegen Oekraïense krijgsgevangenen. Maar om eerlijk te zijn, aan het front is de enige goede Rus is een dode Rus. Aan de andere kant: als we ze gevangen nemen, kunnen we onze eigen soldaten terugkrijgen, natuurlijk.’

Om terug te keren naar Zuid-Afrika, waarom is de huidig regering een bondgenoot van Rusland?
‘Daarvoor moeten we terug in de tijd. Het ANC van Nelson Mandela bestond voor de helft uit communisten. De banden met de Sovjet-Unie waren heel sterk. Ze leverden wapens en knowhow. Er waren ook Russen die daar tegen ons boeren vochten. Dat is de reden waarom de ANC’ers nog steeds pro-Russisch zijn. Mensen in Zuid-Afrika zijn blind. Ze zien wat het ANC er voor zootje van maakt, maar stemmen toch op ze, omdat ze eens voor hun vrijheid zouden hebben gezorgd. Maar het was niet het ANC dat ze heeft bevrijd. Dat kwam door een referendum van de toenmalige regering. Het is net als in Rusland. Daar gelooft de bevolking ook dat hun leger Oekraïne zou bevrijden van zogenaamde nazi’s. Hoe groter de leugens, des te beter ze werken.’

Is er een groot verschil met het Zuid-Afrika uit je kinderjaren?
‘Het is enorm. Natuurlijk was apartheid slecht. Het enige juiste dat erna kon gebeuren was dat Mandela president werd. Dat gebeurde in het jaar dat ik klaar was met school. Maar de problemen ontstonden na Mandela. De criminaliteit stijgt inmiddels de pan uit. Wij kunnen alleen nog achter hoge hekken leven met voortdurende bewaking. Op de autoruiten zitten speciale roosters, zodat ze niet kunnen worden ingeslagen. Voortdurend worden Afrikaner families vermoord.’

Is het voor je zoon en moeder gevaarlijker in Zuid-Afrika dan in Oekraïne?
‘In het westen van Oekraïne is het zelfs nu – tijdens de oorlog – veiliger voor mijn zoon en mijn moeder dan in Zuid-Afrika. Dat weet ik zeker. Als je bijvoorbeeld in Lviv bent, dan is alles bijna normaal. Dat kan dankzij de mannen aan het oostelijke front.’

Zijn Oekraïners anders dan Zuid-Afrikanen?
‘Veel Oekraïners zijn heel patriottisch. Ze zullen hun land onder geen beding verlaten. Die mensen vechten voor hun cultuur, hun tradities en hun eigen identiteit. Eigenlijk is het geen oorlog, maar een genocide van het Oekraïense volk door de Russen. Maar als mijn zoon eindelijk hier is, zal ik – hoewel het hier oorlog is – toch een stuk geruster zijn.’

Heeft hij al een paar woorden Oekraïens geleerd?
‘Ikzelf wel. Hij nog niet. Hij is nu zeven en zal eerst naar een internationale school gaan. De formaliteiten zijn nog niet helemaal rond. Het is natuurlijk niet zo dat je je aanmeldt bij het Internationale Legioen en je al direct een Oekraïens paspoort in je zak hebt. Er komen meer dingen bij kijken. Dankzij mijn huwelijk en het huis is het proces makkelijker. Mijn moeder en mijn zoon komen ons heel binnenkort bezoeken. Daar kijk ik heel erg naar uit. We gaan hier zeker allemaal blijven en worden één grote familie. Maar ik wil niets overhaasten. Eerst moet alles goed geregeld zijn, zodat we later niet voor verrassingen komen te staan.’

Is de Oekraïense of de Zuid-Afrikaanse corruptie erger?
‘Zuid-Afrika is duizendmaal corrupter. Iedereen klaagt over de corruptie in Oekraïne. Ik zeg dan: “Kom naar Zuid-Afrika, daar is pas corruptie.” Natuurlijk is er overal ter wereld corruptie, maar in Zuid-Afrika kun je zelfs een moord afkopen.” Lachend: “Kijk maar naar Oscar Pistorius.”

Mason

De 51-jarige Amerikaan met de militaire codenaam Mason is lid van de vrijmetselaarsloge. Na zijn training werd hij schutter van de infanterie van het Internationale Legioen aan het front in de Donbas. Na een verwonding ging hij werken als coördinator voor logistiek van de divisie in Koepjansk waar hij zich specialiseerde in zware wapens. Ook was de Amerikaanse ondernemer voor het derde bataljon actief in de medische evacuatie. Tegenwoordig werkt hij als instructeur van het vierde bataljon. Mason trainde de klas van Dutchy.

Was je in Oekraïne toen de oorlog begon?
‘Nee, ik arriveerde hier in mei 2022. Drie maanden nadat de oorlog was begonnen.’

Wat deed je daarvoor?
‘Ik had een eigen bedrijfje voor medicinale cannabis aan de westkust. Er werkten twee man voor me. Ik deed vooral consulterend werk voor andere bedrijven over de juiste aanbouw, dat soort dingen.’

En dat heb je opgegeven?
‘Ik heb alles ineens opgegeven. Ik heb de vrouw verlaten met wie ik toen samenwoonde. Mijn bedrijf en mijn auto’s heb ik achtergelaten. Ik wilde kijken wat ik kon doen om te helpen.’

En je hebt een militaire achtergrond?
‘Ik zat drie jaar bij het Amerikaanse leger.’

Heb je banden met Oekraïne?
‘De vrouw met wie ik in de VS samenwoonde is Russin. Naast familie in Rusland had ze een zus in Kiev die al op jonge leeftijd naar Oekraïne was vertrokken. Dat vormde voor mij de aanleiding. Haar gezin woonde in een buitenwijk en kwam vast te zitten in een kelder. Ik probeerde een manier te vinden om ze het land uit te krijgen. En tijdens dat denkproces voelde ik me te veel in veiligheid. Ik wilde meer doen. Meer dan geld sturen. Ik heb een militaire opleiding en ik dacht dat ik op die manier iets zou kunnen betekenen. Ze vroegen om hulp dus ik besloot erheen te gaan.’

Zijn er rekruteringsbureaus in de VS?
‘Nee, niet echt. Je moest toen nog contact opnemen met de ambassade van Oekraïne. Maar die ontmoedigen je juist. Je moet wachten na aanmelding tot ze contact met je opnemen. En je moet praten met een militair adviseur van het Amerikaanse leger. Die waarschuwt dan dat je alle extra’s, zoals medische verzekeringen die je als ex-soldaat hebt opgebouwd, kwijt bent zodra je voor een ander land gaat vechten. Ik heb de ambassade 637 keer opgebeld. Dat getal is me bijgebleven. (lacht) Ik kreeg uiteindelijk geen terugkoppeling, dus ben ik gewoon zelf gegaan.’

Hoe reageerde je Russische vriendin op je plan om te gaan vechten voor Oekraïne?
‘De hele oorlog interesseerde haar geen moer. Ze praatte ook nooit Russisch, ze was volkomen geassimileerd in de VS. Toen ik haar vertelde wat ik van plan was, raakte ze wel flink van streek. (lacht) Toen ik hier al een tijdje was, belde ik haar om te zeggen dat ik langer ging blijven. Daarop besloten we uit elkaar te gaan.’

Ben je naar haar zus gegaan toen je in Kiev arriveerde?
‘Toen ik in Polen aankwam met het vliegtuig was haar zus net met haar familie gevlucht uit Kiev. In de bus naar Oekraïne telefoneerde ik met een vriend uit de VS. Een man die naast me zat, hoorde ons gesprek. Hij had een nicht in Amerika die hij belde om voor hem te tolken, want hij sprak nauwelijks Engels. Hij was zeer onder de indruk dat ik speciaal was gekomen om voor hen te vechten. Hij nodigde me uit bij hem te wonen en hielp me bij de aanmelding. Hij wist de weg omdat hijzelf militair was. Ik heb een week bij hem gewoond. Ik was heel verrast over de manier waarop de mensen in Oekraïne leven. Het is compleet anders dan in de VS.’

Op wat voor manier?
‘Ik hou van mijn land, maar... De meeste mensen in de VS geven geen ruk om andere mensen. Ze zullen nooit zomaar iemand helpen. Alleen als ze er profijt van hebben. Het is hier een compleet andere wereld. In de VS zul je zelden iemand tegenkomen die belangeloos iemand anders helpt.’

De mensen zijn onverschilliger in de VS?
‘Jazeker, als in de VS een dakloze een hartaanval zou krijgen, zouden er 26 mensen omheen gaan staan om te filmen. Eén voorbijganger zou misschien kijken of hij kan helpen. Dat zou ik dan zijn. In Oekraïne is het veel meer een familie. Ze gaan samen eten, zelfs terwijl de bommen vallen. Ze gaan nog steeds naar de kerk, ze gaan naar de winkel. Het zijn zeer sterke mensen die hier zijn gebleven.’

Stel dat een ander land de VS zou binnenvallen, hoe zou dan de reactie van de bevolking zijn?
‘De meeste mensen zouden zich thuis opsluiten. Met hun eigen eten, hun eigen water. Ze zouden hamsteren. De rest zou mogen stikken. Eigenlijk precies zoals het tijdens covid ging. Het beeld over de Verenigde Staten dat via film en televisie wordt verspreid, klopt gewoon niet. Goed, New York is misschien een indrukwekkende stad, maar als je iets verder kijkt zijn er zoveel daklozen en junkies...’

Hoe verliep je eigen training in 2022?
‘Ik denk dat ik geluk heb gehad. Mijn instructeur destijds was een 53-jarige Fransman van het Vreemdelingenlegioen. Hij had dertig jaar lang in allerlei brandhaarden gevochten. Hij was streng, maar zo moet het zijn als je mensen opleidt voor een oorlog. Bij andere eenheden was het anders. Sommigen konden na afloop niet eens een automatisch geweer bedienen. Het eerste grote probleem bij de opleiding was de taalbarrière. Het tweede probleem is dat de meeste instructeurs geen militaire achtergrond hadden. Er waren melkboeren, bakkers, chauffeurs... Ook de fysieke eisen waren toen nog minimaal, twintig keer opdrukken en dat konden sommigen niet eens. Die waren tussen de 20 en 25 jaar oud. Aan die mensen heb je niets op het slagveld. Als een kameraad gewond raakt, hoe wil je hem dan wegslepen als je er de kracht niet voor hebt? Ze komen met goede bedoelingen, maar weten niet waar ze aan beginnen. Dat wil niet zeggen dat ze geen andere dingen zouden kunnen doen. Er zijn monteurs nodig, chauffeurs, mensen voor de logistiek. En dat ziet de legerleiding hier helaas niet altijd. Ze denken: als iemand geen soldaat kan zijn, sturen we hem weer naar huis. Dat is een verkeerde instelling, want zo moeten de soldaten alles zelf doen.’

Wat voor nationaliteiten hadden de mannen van die trainingsklas?
‘Brazilianen, Peruanen, Canadezen, Fransen, Tsjechen, Slowaken, Amerikanen, Engelsen, Ieren, Zweden en Finnen. Er was zelfs een Chinees bij. Hij werkte in Oekraïne bij een luchtvaartmaatschappij voordat de oorlog begon. Hij zou zeker geëxecuteerd worden bij aankomst in China. Die man kan in ieder geval nooit meer terug naar zijn geboorteland.’

In welke regio’s heb je tot dusver gevochten?
‘In de districten Charkov, Loegansk en Donetsk.’

Hebben jullie krijgsgevangenen gemaakt?
‘Onze eenheid heeft er een paar gevangen.’

Hoe reageerden die op jullie als buitenlanders?
‘Er was geen reden om met ze te communiceren. We gaven ze direct door aan de Oekraïners. Om eerlijk te zijn zou ik ook niet met ze willen praten. Vijf minuten geleden wilden ze mij en mijn kameraden nog vermoorden. Het is de vijand. Ze zijn dit land binnengevallen. Dingen die ze met de burgerbevolking doen, gaan elk menselijk verstand te boven. Het zijn dingen die je niet op het nieuws ziet. Toen we een dorp hadden bevrijd, zag ik een tafel waarin spijkers waren geslagen. Ze hadden daar de bewoners op gefolterd. Ze hadden mensen aan muren vastgespijkerd, ook ouderen en kinderen. Ze dwingen burgers om onze hulp in te roepen. Als we dan komen, vliegt iedereen de lucht in, want de hele plek ligt vol mijnen. Ze dwingen bewoners van de bezette gebieden op paden te lopen waaronder mijnen liggen. Die mensen worden opgeblazen en op die manier kunnen ze zelf ongehinderd verder. Zo is de vijand waar we tegen vechten. Het zijn beesten. We moeten ze zo snel mogelijk buiten de deur zetten.’

‘De Russen hebben meer soldaten, meer uitrusting, meer munitie en meer van alles, maar bij ons ligt de kwaliteit vele malen hoger’

Denk je dat het op korte termijn zal lukken?
‘Het wordt een zeer zware zomer. Het zal er heet aan toe gaan. Aan beide kanten zullen veel levens verloren gaan. De zomer zou het keerpunt kunnen zijn voor wie deze oorlog gaat winnen... Maar alles is mogelijk. Andere landen kunnen zich ermee gaan bemoeien. Ook kan de rol van Rusland als agressor binnenkort uitgespeeld zijn. Dan draaien we de rollen om en worden zij aangevallen. De Russen hebben meer soldaten, meer uitrusting, meer munitie en meer van alles, maar bij ons ligt de kwaliteit vele malen hoger.’

Is het voor de VS met al zijn geheime diensten en militaire specialisten niet het eenvoudigst Poetin doelgericht uit de weg te ruimen in plaats van miljarden te investeren in Oekraïne?
‘Ik weet niet of dat überhaupt iets zou opleveren. Ik denk dat na een geslaagde aanslag op Poetin de oorlog gewoon zou doorgaan. De oorlog zelf maakt de Russische economie op den duur kapot, daar bestaat geen twijfel over. Als ze de oorlog niet winnen, houden ze niets over. Daarom zullen ze doorgaan. Ik denk echter ook dat een heleboel landen veel geld verdienen aan deze oorlog. Ze hebben een prachtig oefenterrein voor nieuwe wapens in een echte strijd.’

Dus alleen Oekraïne heeft belang bij een snelle beëindiging van de oorlog?
‘Ik denk dat ook de buurlanden graag willen dat de oorlog stopt. Polen, de Baltische landen, Tsjechië, Slowakije. Wie zegt immers dat Rusland stopt zodra Oekraïne is overwonnen. Maar als landen van verder weg ook zouden willen dat de oorlog stopt, dan hadden de strijdkrachten van de NAVO hun laarzen al op Oekraïense bodem gezet. En was de oorlog allang voorbij geweest. Maar iedereen schijnt liever geld en wapens in dit land te willen pompen en ze verder in hun sop gaar te laten koken. Waarom weet ik niet...’

Hoeveel krijgen jullie betaald?
‘Eerst 14.000 grivna tijdens de eerste twee maanden van de opleiding. Dat is niet zoveel, zo’n 350 dollar. Na de training iets van 1000 dollar. Het meeste wordt betaald aan soldaten die aan het front vechten, dan is het per maand omgerekend 3000 dollar.’

En de betaling komt op tijd?
‘Het is geen perfect systeem. Sommige eenheden krijgen een paar maanden achtereen niet uitbetaald. Zelf had ik ook eens een maand niets ontvangen. Daar heb ik drie maanden achteraan moeten zitten. Maar over het algemeen is het in orde.’

En de overheid levert het benodigde materieel?
‘Helaas niet altijd. We zijn we als trainingseenheid ook afhankelijk van donaties die we rechtstreeks organiseren om te vermijden dat het ingezamelde geld in zakken van allerlei ambtenaren verdwijnt. We hebben bijvoorbeeld een superoude bus om de mannen van het ene naar het andere terrein te vervoeren. Die staat meer langs de weg dan dat hij rijdt, dus daar verliezen we enorm veel tijd mee. Andere dingen die we nodig hebben zijn persoonlijke EHBO-kits, oefengranaten, paintballmateriaal en elementaire zaken als kleding en schoenen.’

Je hebt al een aantal functies gehad binnen het legioen, wat was je beste baan?
‘Die ik nu heb. Mijn werk voor het vierde bataljon – het trainingsbataljon voor het hele legioen – is het meest dankbare. Ik werk met een geweldige groep instructeurs die allemaal hetzelfde doel nastreven en dezelfde instelling hebben. Ook onze Oekraïense commandanten zijn zonder uitzondering toffe lui, goede militairen die geven om de soldaten die ze trainen. Ze zijn oprecht bezorgd over alles. Het is voor mij een prachtig gevoel om elke dag wakker te worden en te weten dat ik dit werk mag doen.’

Ben je van plan in Oekraïne te blijven?
‘Zeker, ik heb hier een vrouw ontmoet. Ik ben met haar getrouwd. Ik wil hier blijven tot het einde van mijn leven. Hoelang dat ook zal zijn.’

Wat vond je van Dutchy?
‘Hij is net op de bus naar het front gestapt. In het begin hadden we – eerlijk gezegd – niet zo’n hoge pet op van hem. Naarmate de tijd verstreek en hij harder trainde, werd hij een stuk beter. Later was hij een van de besten van zijn klas. Hopelijk werpt de training die hij kreeg zijn vruchten af en kan hij zijn werk goed doen en daarbij in leven blijven. Hij leerde veel terwijl hij hier was. Over gevechtsvaardigheden, medische verzorging en oorlogsvoering in de loopgraven. Hij zou het daar uitstekend moeten doen. Dutchy is een goede vent. En een taaie soldaat die alle fysieke belastingen zonder problemen aankon. Ik wens hem het allerbeste.’