'Blijf mij maar gewoon die veels te linkse lul vinden die nodig eens naar de kapper moet'

Nog één keer over m’n gloednieuwe diabetes en dan houd ik er weer over op. Jullie moeten namelijk niet gaan denken dat ik uit ben op ziektewinst. Dat ik hier ietwat laconiek schrijf over de kwaaltjes die mij kwellen zodat jullie wel moeten denken: kijk hem eens de goede moed erin houden. Wat is die Hormone toch een bikkel. Nee, blijf mij maar gewoon die veels te linkse lul vinden die nodig eens naar de kapper moet. 

Anyway, ik heb een honds irritante bijwerking. Nu ik een week insuline spuit en m’n bloedwaarden weer een beetje beginnen te lijken op die van iemand zonder vertyfte pancreas, komen de overtollige suikers die zich de afgelopen tijd in m’n lichaam hebben vastgezet los. Ook in m’n ogen. En die suikers die dwarrelen zo’n beetje door m’n oogbolvocht, waardoor m’n zicht vertroebelt. Alles is vaag, danst, toont zich driedubbel. (Ik typ dit met het scherm op 300 procent en wens de eindredactie veel succes met alle tikfouten die ik over het hoofd zie.)

Ik voel me er een beetje bejaard door, maar misschien is dat ook weleens goed. Dat je je als relatieve jongeling een beetje in de oudjes kunt verplaatsen.

M’n oma bijvoorbeeld heeft het sinds een jaar ook aan d’r ogen. Ze was al een keer voor staar geopereerd, maar nu heeft ze iets van een lubberend hoornvlies of zo, waar niet al te veel meer aan gedaan kan worden. Ze ziet mistig en da’s vooral bij priegelwerk zoals breien/haken/naaien lastig en laten dat nou net d’r hobby’s zijn. Het gaat allemaal nog net, maar als het erger wordt, zal ze afscheid moeten nemen van d’r liefhebberij.

Afscheid nemen. Als oudje doe je niet anders. Afscheid nemen van scherp zicht. Afscheid nemen van gesprekken kunnen volgen, zelfs met je gehoorapparaat op tien. Afscheid nemen van lopen zonder rollator. Afscheid nemen van lopen met rollator. Afscheid nemen van erecties en je seksleven.

Je familie, vrienden en kennissen pleuren bij bosjes dood neer omdat ze ook allemaal stokoud zijn. De man of vrouw met wie je tig jaar getrouwd was sterft. Je hersens worden trager en trager, tot je met een kop vol aardbeienbavarois in bed ligt te niksen. Niks anders te doen hebt dan wachten tot definitief het licht uit gaat. ‘(…) He not busy being born is busy dying,’ kraste Bob Dylan. Op een gegeven moment wordt alles alleen maar minder. Het enige dat – hopelijk – toeneemt, is je acceptatievermogen.

Maar zover is het nog niet. Ik ben tenslotte 37, niet 73. De internist zegt dat het vanzelf weer over gaat, die belabberde ogen van me. Zodra alle overtollige suiker uit m’n lijf is losgeweekt en uitgezeken, heb ik als alles goed is weer 20/20-visie. Kan ik gewoon gaan breien/haken/naaien, mocht ik zin krijgen in een nieuwe hobby.