Bart Nijman: 'Het minimale wangedrag van de Maccabi-supporters wordt maximaal uitvergroot'

Het duurde maar een paar dagen om de Jodenjacht door moslims in Amsterdam bij de Joden zelf in de schoenen te schuiven. De Maccabi-supporters hadden een vlag gevandaliseerd en leuzen geroepen. De wedstrijd had nooit mogen doorgaan. Alle Israëli’s hebben in de IDF gediend, dus liepen er kindermoordenaars en genocideplegers in Amsterdam. De gewelddadige moslims hebben ‘hun stad’ slechts verdedigd daartegen.

Dat valse, vuige en vooral moedeloos makende narratief sijpelde als vanzelf door de al zo diep geërodeerde en moreel gecoöpteerde media, via geschreven en gesproken columns, waar alle schuldvingers hun noorden kwijtraakten en de magneetkracht van de multiculturele droom die vingers als vanzelf richting Wilders, Yesilgöz, Schoof, ‘het populisme’, ‘de sociale media’ en ‘de intolerante samenleving’ deden wijzen. Het woord fascisme viel veelvuldig, maar meestal in de richting van degenen die in oplaaiende jodenhaat een vervaarlijk voorportaal willen aanwijzen.

Wetenschappers werden opgetrommeld om sociaal-economische ‘context’ aan te brengen bij de onvrede van Marokkaanse jongeren, die ook twee dagen na het vertrek van de supporters uit Tel Aviv nog trams in de fik staken, en aan talkshowtafels werd de homohaat van de Bijbelriem weer eens ingebracht als verlossend argument om de schuld van andermans gedrag ook een beetje op de eigen schouders te kunnen laden.

Zo is men er amper een week na de pogrom wel over uit: de Joden hebben het toch weer aan zichzelf te danken. Zelfs mensenrechtenclub Amnesty, dat één tweet wijdde aan het tribale antisemitisme, verontschuldigde zich later in vijf tweets dat ze dat misschien toch verkeerd gezien hebben. Wat waren de gekende wegkijkers dolgelukkig dat de Maccabi-supporters enig minimaal wangedrag hadden vertoond, dat maximaal kon worden uitvergroot.

Alleen De Telegraaf en vrije geesten op X bieden nog enig weerwoord, maar het is niet voldoende. ‘Joodjes,’ zei een NRC-columniste smalend. ‘Ik had meegedaan met de moslims,’ beweerde een papsmoeltje van de Volkskrant. Op Radio 1 mocht rapper en Parool-columnist Massih Hutak de politie ‘fascistisch’ noemen, en ‘witte Nederlanders’ toebijten dat ook zíj moeten integreren.

Integreren waarin, precies? Islamitische jodenhaat? Koranscholen? De hogere kunsten van het chronische slachtofferschap?

Uit ervaring weet ik dat ieder incident met hoge impact en landelijke ophef voor veel acute emoties zorgt, maar tegen de tijd dat deze column op papier in de schappen ligt, zal de woede wat bedaard zijn, de sentimenten weer gestild en zal een honger naar nieuwe ophef alweer rommelen. Het kan niet wegnemen dat deze weken ons een stapje verder in dat vervaarlijke voorportaal hebben gevoerd.

Degenen die het roer in handen hebben, zeilen op bekende winden van de laffe retoriek. ‘Aanpakken’. ‘Holocaustonderwijs’. ‘Integratie-eisen’. We zijn allemaal getuige van hoe de koers van een ooit zo weldadig welvarend, tolerant land wordt weggeven aan het toeval. We koersen af op storm.