Paul Levitton

Deze keer: fotograaf Paul Levitton over het grapje waar kunstenaar Anton Heyboer niet om kon lachen.

Emigreren

‘Ik ben geboren in Engeland en heb in Londen fotografie gestudeerd aan wat destijds de Polytechnic of Central London heette. Maar ik wilde weg, dus begin jaren 80 ben ik op de bonnefooi naar Nederland vertrokken. Na twee jaar trok ik de stoute schoenen aan, want ik wilde zo graag aan de slag bij tijdschriftenuitgeverij VNU. Die gaven bladen uit als Margriet en Donald Duck, en dus ook Nieuwe Revu. Ik liep het redactiekantoor op de Stadhouderskade binnen met mijn showmappie en mocht eigenlijk meteen aan de slag. Ik vond het fantastisch. Het eerste jaar moest ik links en rechts geld lenen om mijn filmrolletjes te laten ontwikkelen, dat ging allemaal een beetje armoedig. Uiteindelijk heb ik bijna 35 jaar voor Revu gefotografeerd. Dat gaat op een gegeven moment in je bloed zitten, in je dna.’

Grootste blunder

‘Ik moest Anton Heyboer fotograferen, de kunstenaar die met zijn vier vrouwen leefde in een commune in Landsmeer. Dus ik bel aan op de afgesproken tijd, maar er gebeurt niks. Na vijf minuten gaat eindelijk de deur op een kiertje en steekt een vrouw haar hoofd om de hoek. Ik ben tegen die tijd een beetje recalcitrant geworden, dus ik denk: ik gooi er een grapje tegenaan. “Ik ben van de Jehova’s getuigen,” zeg ik, “ik kom met julie over Jezus praten.” Meneer Heyboer stond achter de deur mee te luisteren. En die wordt woedend. “Als het zo moet, dan hoeft het niet meer.” En hij trekt gewoon de deur dicht. Uiteindelijk hebben we een nieuwe afspraak gemaakt, maar hij was echt op zijn pik getrapt. De tweede keer werd ik hartelijk ontvangen. Ik kreeg zelfs een kopje thee.’

Beste foto

‘Wat ik het allerleukst vind aan fotografie, zijn de momenten dat je wordt verrast. Dat je ergens heen moet en niet weet hoe de persoon is en hoe de locatie eruitziet. En dat je dan terugkomt met een foto die je van tevoren niet had kunnen bedenken. Dat vind ik nou kicken. Die geluksmomentjes kunnen ’m in de kleinste dingen zitten. Ik moest naar Oostende om een foto van Kamagurka en Herr Seele te maken aan zee. Onderweg begon het te regenen. Ik dacht: shit, ik moet het strand op. Maar we liepen richting de kust en de zon brak ineens door. De mannen trokken alles uit behalve hun zwembroekje en begonnen naar de zee te rennen en gek te doen. Dat zijn zulke leuke foto’s geworden.’ 

CV

Paul Levitton (69)

Revu

Paul verruilt rond zijn dertigste druilerig Engeland voor druilerig Nederland en begint te werken als fotograaf voor Nieuwe Revu.

Uitgesproken

Zo heette jarenlang de vaste rubriek achterin het blad, waarvoor Paul wekelijks aanstormend talent fotografeerde.

Klas van ‘99

Verderop in dit blad (pagina’s 50 t/m 61) staat een bloemlezing van Uitgesproken-talenten van 1999, uiteraard met foto’s van Paul.