In de greep van de clans

Niemand lijkt echt te weten hoe het probleem kan worden opgelost. ‘Waarom komt de politie niet?’

1. Tempelhofer Feld, Neukölln

Joggers, fietsers en wandelaars passeren elkaar bij een verwelkte moestuin. Kinderen spelen met skateboards, steps, vliegers of radiografisch bestuurbare auto’s. Op een hek staat dat er geen wapens mee naar binnen mogen worden genomen. Dit terrein was ooit vliegveld Berlin-Tempelhof. De landingsbaan is nu een plek waar toeristen en buurtbewoners de drukte en chaos van de beruchte wijk Neukölln kunnen ontlopen.

Op een zondag in de herfst van 2018 liep hier een Duits-Palestijnse man van 36 jaar die in Berlijn bekend was geworden als Mahmoud en als Nidal R.. Het was 17.20 uur, de zon scheen. Kinderen renden heen en weer. Vrienden en familie luisterden naar muziek. Mannen grilden kebab en aubergines op bakplaten.

Nidal Rabih stond naast zijn vrouw en hun twee kinderen om een ijsje te halen bij de sympathieke buurt-Italiaan Mario toen er een man op hem af rende. Hij loste acht schoten, rende richting de flats in de aangrenzende Oderstraße en stapte in bij twee of drie mannen in een Volkswagen Golf. Nidal Rabih was geraakt door vier kogels en lag bloedend op de grond. Een vrouw riep: ‘Allah! Allah!’ Anderen schreeuwden: ‘De kinderen moeten weg! Waarom komt de politie niet?!’ Mensen filmden hem met telefoons en zetten de beelden zo snel mogelijk op YouTube.

Nidal Rabih stierf in het ziekenhuis. Agenten ondervroegen tientallen getuigen op het Tempelhofer Feld. Bijna niemand durfde te praten. Nidals broers dreigden op Facebook met wraak en plaatsten foto’s van acht mannen die volgens hen bij de moord betrokken waren. Bild kopte:

‘Het clan-geweld in de hoofdstad escaleert.’ Bewonderaars schilderden een levensgroot portret van Rabih op een elektriciteitshuisje langs de rand van het Tempelhofer Feld. Hij droeg een baard en een Palestijnse sjaal en keek peinzend voor zich uit: een moderne revolutionair, strijder tegen onrecht, de Arabische Che Guevara.

Rabih was dit allemaal niet. Hij kwam in 1990 op zijn achtste naar Duitsland. Zijn ouders waren Palestijnen uit Beiroet en werden statenloos. In oktober 1992 kwam Rabih voor het eerst in de krant toen hij een jongetje het ziekenhuis insloeg. Kort erna stal hij een videogame in een warenhuis. Op zijn elfde pleegde hij zijn eerste roofoverval en mishandelde opnieuw een leeftijdsgenoot. Op zijn twaalfde stak hij voor de eerste keer iemand neer. Hij ging drugs dealen. Op zijn veertiende was hij twintig keer gearresteerd. Hij werd de bekendste Intensivtäter, draaideurcrimineel, van Berlijn. Journalisten wilden zijn echte naam niet gebruiken uit privacyoverwegingen en noemden hem Mahmoud. Onder deze naam werd hij een beroemdheid. Een journalist van Der Spiegel noemde hem ‘het prototype van de ethno-crimineel’. Door Vice werd hij omschreven als ‘een levende nachtmerrie voor ordelievende mensen’.

Mahmoud werd een onderwerp in talkshows. Was dit soort jongens nog te redden? Mochten agenten wijzen op zijn moslimachtergrond? Hadden media de taak zijn etniciteit te benoemen? Waren intensiefdaders zoals Mahmoud nog te redden? Moest daar geld en aandacht aan worden besteed? Arabische clans waren toen al sterk in opkomst. In Berlijn waren naar schatting twaalf misdaadclans actief. De leden hebben in het algemeen een Koerdische, Libanese of Palestijnse achtergrond. De meeste journalisten wisten dat rond 2005 nog niet. De criminelen uit de clans hielden zich op de achtergrond en probeerden openlijk geweld te vermijden.

De bekendste jeugdrechter van Duitsland, Kirsten Heisig, ging praten met Rabih om hem op het rechte pad te krijgen. Ze sprak ook met zijn familieleden en bestudeerde zijn misdaden. Ze omschreef hem als een ‘buitengewoon agressief mens’. Hij mishandelde zijn vriendin en het zou volgens de jeugdrechter ‘onmogelijk zijn hem in de maatschappij te laten integreren’.

Nidal Rabih ging na zijn achttiende inderdaad gewoon verder met zijn criminele loopbaan. Roofovervallen, diefstallen, vechtpartijen, messen in ribben of ruggen steken. Op zijn twintigste was hij tachtig keer gearresteerd. In meer dan driekwart van de zaken kreeg hij geen straf. Een politiebaas lekte Nidals dossier anoniem naar een journalist van het tijdschrift Kriminalistik. Er moest snel iets gebeuren, anders zouden draaideurcriminelen zoals hij doorgroeien tot Godfather-achtige misdaadbazen.

2. Urbanstraße, Kreuzberg

Het is 17.00 uur op een zaterdag in november 2019. Bar Lounge Colloseum in de Urbanstraße is desondanks gesloten. Volgens Bild komt dit doordat de Duitse politie de avond ervoor ‘Clan-Razzien’ (clan-razzia’s) in Neukölln en Kreuzberg heeft uitgevoerd. Dat gebeurde ook bij Bar Lounge Colloseum. De eigenaar moest mee naar het politiebureau. Achter een radiator werden steekwapens, illegale tabak, pistolen en munitie gevonden.

Bar Lounge Colloseum is het Stammlokal en ‘kantoor’ van de beroemdste en beruchtste clanbaas van Duitsland: Arafat Abou-Chaker. Zijn ouders moesten vluchten vanuit Palestina en woonden lang in een Libanees vluchtelingenkamp. Na het uitbreken van de burgeroorlog in de jaren 70 vluchtten de Abou-Chakers naar Duitsland. Ze kregen tien kinderen, zes van hen waren zoons. Met meer dan tweehonderd andere mannen van Arabische af komst vormen ze de Abou-Chaker-misdaadclan.

Arafat Abou-Chaker werd een Bekende Duitser toen hij bevriend raakte met de Tunesisch/Duitse rapper Bushido, een multimiljonair met een Ali B.-achtige status. Ze leerden elkaar in 2004 kennen in Neukölln. Bushido had onenigheid met zijn platenbaas. Hij wilde weg, maar dat kon niet. Abou-Chaker kwam langs op het kantoor met een paar broers. Bushido kon toch weg. Abou-Chaker stelde voor zijn nieuwe manager te worden. Waarom niet? De clanbaas wilde wel 50 procent van al zijn inkomsten.

Arafat Abou-Chaker handelt in illegale tabak, vluchtelingen, drugs, vrouwen en wapens. Hij perst winkeliers en ondernemers af en eist protectiegeld. Bushido zag toch de voordelen van een samenwerking. Door zijn omgang met Abou-Chaker werd hij zelf als gangster gezien en dat was goed voor zijn reputatie in wijken als Neukölln en Kreuzberg. Tabloids noemden hem Skandal-Rapper. Prima voor de platenverkoop.

Ze pronkten met elkaar. In oktober 2010 organiseerde een mannentijdschrift een show waarop prijzen werden uitgereikt. Bushido liep over de rode loper, hij droeg een smoking en een strikje. Een paar meter verderop stond een zwijgende man met een Arabisch uiterlijk. Hij werd herkend als Arafat Abou-Chaker. Een verslaggever van Der Spiegel-tv sprak hem aan. De clanbaas duwde de camera weg en siste: ‘Vermeld mijn naam niet.’

Abou-Chaker wilde liever niet in de openbaarheid treden, maar hij raakte wel innig bevriend met Bushido. Dat was vooral omdat de schandaalrapper veel geld opleverde. Bushido verkocht meer dan drie miljoen albums, bracht een autobiografie uit die een bestseller werd en er werd een speelfilm gemaakt gebaseerd op zijn leven. Bushido gaf de helft van alle royalty’s zonder klagen aan Abou-Chaker. Andere rappers noemden hem ‘de hond van Abou-Chaker’. Dat leek een treffende omschrijving. Abou-Chaker zou hem later ook ‘mijn hond’ noemen.

De relatie werd minder goed toen Bushido een niet-islamitische vrouw genaamd Anna ontmoette. Ze droeg rokjes en veel make-up. Bushido trouwde met haar. Abou-Chaker was eerst nog aardig tegen Anna, maar dat veranderde toen ze Bushido’s vrouw was. Waarom rookte ze? Waarom hadden ze een Putzfrau en een nanny? Het verzorgen van de kinderen was toch haar taak? Waarom droeg ze eigenlijk rode nagellak? Een fatsoenlijke vrouw deed dit soort dingen niet. Abou-Chaker riep Bushido ter verantwoording. Hij had Anna niet in de hand. Was hij wel een echte man?

Bushido’s Tunesische vader overleed. Abou-Chaker wilde dat er een salafistische prediker op de begrafenis zou spreken. Anna verbood dat. Ze ergerde zich al veel langer aan de bemoeizucht van de clanbaas. Abou-Chaker was er altijd. Bushido sprak hem nooit tegen en hij zweeg als Anna tegen hem in ging. Abou-Chaker had volgens haar ook een sekteleider kunnen zijn. Bushido’s moeder overleed in 2013. Ze was een katholieke Duitse die zich had bekeerd tot de islam, maar nooit zwaar religieus was. Abou-Chaker bepaalde dat ze een streng-islamitische begrafenis kreeg en de mannen en de vrouwen moesten gescheiden naar haar graf. Anna kwam weer in opstand. Bushido’s moeder zou dit nooit hebben gewild. Abou-Chaker sprak met Bushido. De mannen en vrouwen bleven gescheiden. Volgens Anna stond ‘half Neukölln’ aan het graf van Bushido’s moeder. Daarmee bedoelde ze: criminele clanleden.

Na de dood van Bushido’s moeder werd Abou-Chakers invloed alleen maar groter. Hij vertelde hem welke keuken hij moest kopen, welke optredens hij moest doen en hoe hij zijn kinderen moest opvoeden. Bushido durfde vaak zijn mobiele telefoon niet op te pakken. Er kon altijd een bevel of eis van Abou-Chaker op staan. Hij kreeg er buikpijn van en raakte in een depressie. Op 21 maart 2018 kregen Anna en Bushido weer eens ruzie om Abou-Chaker. De clanbaas kwam langs. Anna belde de politie om te vertellen dat hij het huis uit moest. Binnen een kwartier stonden er tien zwaarbewapende agenten voor hun deur. Ze had twee kinderen op haar arm. Abou-Chaker probeerde haar toch aan te vallen en hij bedreigde haar. Ze deed aangifte. Bushido wilde dat verhinderen. Anna overwoog een scheiding en ging bij haar moeder wonen. Bushido wilde zijn huwelijk redden. Hij ging naar Abou-Chaker en bood een check van 2,5 miljoen euro om zich vrij te kopen. Abou-Chaker verfrommelde de check, smeet het in Bushido’s gezicht en zei: ‘Verpiss dich.’ Later deed hij toch een aanbod. Bushido moest nog vijftien jaar 50 procent van al zijn inkomsten aan hem geven. Daarna was hij vrij. Anna ging naar Bushido’s oudste broer. Ze wist dingen over de Abou-Chakers en zou dit aan de politie vertellen als ze haar man niet lieten gaan. Ook de broer wilde Bushido in hun bezit houden en Anna deed het ondenkbare: ze stapte naar de politie.

3. Flughafenstraße, Neukölln

De Dar-as-Salaam-moskee staat langs een drukke weg met veel dönerwinkels en Bäckereien. Het is een lichtbruin gebouw zonder zuilen dat niet direct te herkennen valt als moskee. Op de straatstenen voorbij de poort liggen tapijten om zacht op te kunnen bidden. Op de muur staat in witte letters: ‘Moschee und Kulturzentrum.’ De moskee was al omstreden vanwege vermeende salafistische sympathieën toen hier een rouwdienst werd gehouden voor de vermoorde Nidal Rabih. Zijn kist werd in de lucht gehouden door bebaarde mannen en er werd gehuild en geschreeuwd alsof hij een Palestijnse martelaar uit Hebron was. Soms klonk luid de roep om wraak. Bloed moest worden vergoten met bloed.

De kist werd in een auto getild en naar begraafplaats Neuer Zwölf-Apostel-Kirchhof gereden. Tweeduizend mensen namen daar afscheid van Rabih. Mannen en vrouwen moesten dat gescheiden doen. Een nabestaande riep: ‘Respect!’ naar een bezoekster die in zijn ogen te onzedig was gekleed. Sommige vrouwen droegen een boerka, dat beviel al beter.

HIJ WAS NIET ALLEEN EEN CRIMINEEL, MAAR OOK EEN VADER EN ZOON VAN MENSEN DIE NU TREUREN. EEN HELD MET STERKE ARMEN WERD IN NEUKÖLLN GEDOOD

Meer dan honderd agenten waren naar de begraafplaats gekomen om in kaart te brengen welke criminelen er waren. Ze herkenden leden van 101 clans uit heel Duitsland en zelfs uit Libanon en de Palestijnse gebieden. Er waren acht radicale islamieten en 27 Rockers: leden van motorbendes. Arafat Abou-Chaker was er natuurlijk ook. Rabih was in zijn laatste maanden op zijn voorwaarden een vriend van hem geworden. Het bewees dat Rabih op zijn 36ste inderdaad een grote jongen in de clanwereld was.

Speciaal getrainde agenten met honden moesten de veiligheid bewaken. Het was op de dag van Rabihs dood al bijna uit de hand gelopen. Hij moest onder politiebescherming naar de spoedafdeling van het ziekenhuis worden gebracht. Voor de ingang stonden rond de honderd clanleden en dertig vrouwen die journalisten en verplegers bedreigden en de omgeving rond het ziekenhuis moest worden afgezet.

Vrienden, familie en moskeegangers vertelde Arabische journalisten vriendelijke dingen over Rabih. Hij had het lichaam van een bodybuilder en beschermde de mensen in Neukölln. In een Libanese krant stond: ‘Hij was niet alleen een crimineel, maar ook een vader en zoon van mensen die nu treuren. Een held met sterke armen werd in Neukölln gedood.’

Duitse journalisten werden bespuugd en bedreigd. In een artikel stond: ‘In Berlijn was Nidal Rabih een grote, als je dat zeggen kunt.’ Hij was lange tijd ‘geen lid van een clan’, maar werd toch ‘het gezicht van de Arabische bendeoorlog in Berlijn’. De verslaggever van Stern maakte van een afstand stiekem aantekeningen. De begrafenis leek volgens hem ‘zo uit een maffiafilm te komen’ en het gaf maar weer eens aan hoe groot het probleem van de Arabische gangs in hun land was geworden.

4. Puderstraße, Treptow

Op de ramen van restaurant Papa Ari staat: ‘Distribueert versheid en kwaliteit’ en: ‘Pizza pasta. Orient food.’ Binnen drinken mannen zwijgend thee of Coca-Cola aan nette zwarte tafels, en ze eten broodjes lam met hummus, tabouleh of falafel-wraps. Iedereen weet wie de eigenaar van deze zaak is: Arafat Abou-Chaker. Bushido kwam er vaak tot de breuk: zijn studio zat in het pand van Papa Ari. In juni 2018 stond dat uitgebreid in Duitse tabloids. Dat kwam omdat het restaurant om 03.00 uur was beschoten. Vijftien kogels gingen door stoelen en de ijskastdeur. Een omwonende zag een man vluchten op een motor. Dat vertelde hij de politie. Abou-Chaker werd uit zijn bed gebeld. Hij zette een boodschap voor de dader op Instagram: ‘Jij straathond, ga nu naar je meester en zeg wat voor held je bent.’

Was dit een boodschap aan zijn voormalige hond Bushido? Bushido had in maart 2018 op Facebook bevestigd dat hij niet langer lid was van de Abou-Chaker-clan. Hij bedankte ‘alle betrokkenen voor de jarenlange ondersteuning’, maar ze zouden ‘voortaan niet meer met mij over de rode loper lopen’. Hij sloot af met: ‘Daartoe behoort ook Arafat.’

Rechercheurs waren volgens Duitse tabloids in alarmmodus door de breuk. Volgens een journalist van Der Spiegel zou het tot een ‘Gangsterkrieg’ kunnen leiden en de situatie werd er niet beter op toen Bushido’s vrouw Anna een bericht op Instagram plaatste. Haar gezin was volgens haar door Abou-Chaker bedreigd. Ze noemde hem een ‘Abartiger Mensch’, een pervers mens, en schreef: ‘Je bent nog zieker dan ik dacht.’ In haar volgende post stond: ‘Wij zijn de ouders van vijf kinderen! Vergeet niet dat ik alles zal doen om ze te beschermen! Alles! Ik ben bereid je daar te brengen waar je thuishoort – ins Gefängnis!’

Bushido en Anna gaven een dubbelinterview aan twee journalisten van Stern. Anna herhaalde bang te zijn voor wraak. Haar man en zij konden elk moment worden neergeschoten. ‘Daar rekenen we eigenlijk elke dag op.’ Bushido bevestigde dit en hij vertelde meteen na de breuk zijn testament te hebben opgesteld.

WE HEBBEN GENOEG AANWIJZINGEN DAT ER ONRUST IS, DAT WE DE ZAKELIJKE WERKZAAMHEDEN VERSTOREN EN DAT DE BETROKKENEN ZICH GESTOORD VOELEN

Bushido en Anna gaven een dubbelinterview aan twee journalisten van Stern. Anna herhaalde bang te zijn voor wraak. Haar man en zij konden elk moment worden neergeschoten. ‘Daar rekenen we eigenlijk elke dag op.’ Bushido bevestigde dit en hij vertelde meteen na de breuk zijn testament te hebben opgesteld.

Bushido’s meest recente album Mythos verscheen 28 september 2018. Zou hij rappen over zijn nieuwe vijand? Dat durfde hij. In de track Mephisto beschreef hij de weg die naar zijn samenwerking met Abou-Ckaker leidde en hij rapte onder meer: ‘Er war nie ein wahrer Freund, nur ein rücksichtsloses Tier.’

Bushido was duidelijk niet meer Abou-Chakers hond en hij leek zich veilig te voelen door de bescherming van een andere beruchte clanbaas: Ashaf Rammo. Hij is de vijand van Abou-Chaker en zijn bende is met vijfhonderd leden twee keer zo groot. De journalisten van Stern hadden Bushido nog gevraagd of een nieuwe samenwerking met een clanbaas wel zo verstandig was. Ja, zei Bushido.

5. Oranienstraße, Kreuzberg

Toeristen lopen door de bekendste straat van Kreuzberg en blijven zo nu en dan stilstaan om te overleggen waar ze gaan lunchen. Dat kan bij Gaziantep Pizza, Saffraan of het Mexicaanse restaurant Santa Maria. Tot voor kort konden ze ook mierzoete thee drinken of lurken aan een waterpijp bij een shishabar die naast Santa Maria zat. In oktober 2018 werd die op last van de burgemeester voorgoed gesloten.

Het gebeurde een maand na de liquidatie van Nidal Rabih op het Tempelhofer Feld. Twee neven stapten om 04.30 uur met een hamer uit een Golf. Ze sloegen het glas in van de shishabar naast Santa Maria en gooiden een handgranaat naar binnen. De neven werden nog dezelfde ochtend mishandeld door gemaskerde clanleden. Ze ontsnapten uit het ziekenhuis, doken onder en kochten extra wapens. Ze werden gearresteerd.

Het proces was in mei 2019. Het ging weer veel over Rabih. In 2004 probeerde de Duitse overheid hem terug naar Libanon te sturen. Zijn geboorteland wilde hem niet en hij ging door met zijn criminele leven. Hij handelde in heroïne met Hells Angels en leden van Arabische clans. Hij wisselde soms om de week van loyaliteit en bedroog veel mensen. Tientallen jongeren van Arabische afkomst adoreerden hem als voetballers zoals Mesut Özil of Sami Khedira. Zijn bijnamen waren De Leeuw van Palestina en Panzer, Tank.

In 2010 waren zijn broer en hij beschoten vanuit een auto door een schutter van een Großfamilie (clan). Rabih kreeg twee kogels in zijn been en een in zijn hiel. Hij hinkte toen hij uit het ziekenhuis werd ontslagen. Hij had geen rijbewijs, maar stapte toch steeds in de auto. Op social media poseerde hij in een zilvergrijze Lamborghini en andere dure wagens. In 2014 zat hij weer eens dronken of high achter het stuur van een Porsche toen de politie de achtervolging inzette. Rabih racete door Berlijn. Hij reed de verkeerde baan op en botste op drie auto’s. Twee mensen raakten zwaargewond. Rabih ontdekte dat pas later, hij was gevlucht voor de politie. De buurt werd afgezet en hij ramde een politiewagen. De rechter veroordeelde de beroemde crimineel tot 3,5 jaar. Hij kwam begin 2018 vrij en ging meteen weer door waar hij was gebleven. Hij wisselde opnieuw van loyaliteit en werd een bondgenoot van Arafat Abou-Chaker. Dat maakte zijn leven nog gevaarlijker. Agenten namen hem apart en zeiden dat hij op een dodenlijst stond.

Twee dagen later was Rabih geliquideerd. De daders zijn nog niet gevonden. Een neef zei op zijn proces hoe vreemd ze dat vonden. Ze hadden nota bene de omertá verbroken door namen te noemen. Daar was niets mee gebeurd en de moordenaar en diens handlangers lopen nog steeds vrij rond. Hij was ‘woedend’ en voelde zich ‘onmachtig’ en had ‘een signaal’ willen afgeven door een handgranaat door de ruit van de shishabar te gooien. De mede-eigenaar van de shishabar was volgens geruchten op de straten van Neukölln de chauffeur van Rabihs moordenaar.

6. Centrum

Barbara Slowik, bazin van de Berlijnse politie, gaf op 2 januari 2020 een interview aan de Deutsche Presse-Agentur. Over haar strijd tegen de clans zei ze onder meer: ‘We hebben genoeg aanwijzingen dat er in elk geval onrust is, dat we de zakelijke werkzaamheden verstoren en dat de betrokkenen zich duidelijk gestoord voelen.’

Arafat Abou-Chaker is tot nu toe het bekendste clanlid van wie zijn zakelijke werkzaamheden zijn verstoord. Hij werd in januari 2019 voor het eerst in zijn leven veroordeeld. Hij bedreigde een fysiotherapeut in een Berlijns trappenhuis, stak zijn vingers in diens ogen en brak zijn neus. Hij kreeg tien maanden voor mishandeling en bedreiging. Daar komt hoogstwaarschijnlijk veel tijd bij, want Abou-Chaker kreeg in oktober 2019 in de gevangenis te horen dat hij zich binnenkort opnieuw voor de rechter moet verantwoorden. Hij is samen met drie broers aangeklaagd voor bedreiging, zware mishandeling, vrijheidsberoving en afpersing van Bushido. Ze zouden hem onder meer in een kantoor hebben opgesloten en met flessen hebben bekogeld. De ernstigste beschuldiging: vergevorderde plannen om Bushido’s vrouw Anna en hun kinderen te ontvoeren. 

Bronnen

Kirsten Heisig: Das Ende der Geduld.

Ralph Ghadban: Arabische Clans, die Unterschätzte Gefahr. Artikelen in Bild,
Der Spiegel, Stern en de Berliner Morgenpost.