Neerlands Hoop: Vic Willems

Deze week: muzikant Vic Willems (26).

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Ik ben op de kop af twaalf maanden geleden gestart met het maken van mijn debuutalbum, dus ik vermoed dat ik in die periode wel wat zinvolle knopen heb doorgehakt. Dat ik bijvoorbeeld heb getekend bij platenlabel Excelsior (onder meer bekend van Daryll-Ann, Spinvis en Triggerfinger, red.) en dat ik mijn plaat heb opgenomen in de studio van Frans Hagenaars (medeoprichter van Excelsior, huisproducent van het label en de man achter de knoppen bij Neder-klassiekers zoals Palomine van Bettie Serveert en Pergola van Johan, red.).’

Daar heb je lekker de tijd voor genomen. De Grote Prijs van Nederland won je in 2016. Je zou verwachten dat een muzikant daarna het ijzer smeedt als het heet is. 

‘Dat heeft een hoop verschillende redenen, die allemaal een beetje met elkaar samenhangen. Na de Grote Prijs heb ik een EP opgenomen, maar ook die is pas anderhalf jaar later uitgekomen. Ik maak ook muziek die niet per se de meeste hitpotentie heeft. Mijn liedjes hebben een bepaald soort basisaandacht nodig, ze moeten eerst even landen bij mensen, in plaats van dat ze meteen bij de eerste luisterbeurt denken: dit is geweldig. Ook de radio draait het tot nu toe nauwelijks, omdat het daar niet toegankelijk genoeg voor is. Dus ook daar zal het geen doorbraak beleven. Voor mij was het altijd wel duidelijk dat het een traag traject zou zijn, wat ik prima vind. Dus ik probeer ook de hele planning van platen en releases daarop te laten aansluiten.’

Maar dat verklaart toch niet waarom je vier jaar met dit album hebt gewacht? 

‘Ja, nee, ja... Ik wilde heel graag een album maken, maar pas als er ook daadwerkelijk iemand op zat te wachten behalve ikzelf. Nadat ik mijn eerste EP met vijf liedjes had uitgebracht, dacht ik: voor mijn volgende project – of het nou een single wordt of weer een EP of een heel album – wil ik dat het meer een eigen sound krijgt. Ik was blij hoor, met dat EP’tje, maar die was toch wel wat traditioneler qua instrumentatie. En ik merkte dat ik me meer aangetrokken voelde tot experimentele elektronica en modernere synthesizers. Ik wilde dat heel graag inbrengen in mijn muziek, om het meer weg te trekken van het standaard jongenmet-gitaar singer/songwriter-dingetje. Het heeft een tijdje geduurd om dat in mijn mini-studio in mijn woonkamertje goed uit te ontwikkelen. Ook wilde ik gewoon heel veel nummers schrijven. Bij mij is gebleken dat één op de vier songs een blijver is. Je hebt veel meer aan één liedje dat heel erg goed is dan aan drie die een beetje goed zijn. Dus ik dacht: als ik een plaat wil met tien liedjes, dan moet ik er veertig schrijven. Dat duurde effe. De hoop is ergens dat dat percentage met de jaren omhooggaat.’

Je hebt veel meer aan één liedje dat heel erg goed is dan aan drie die een beetje goed zijn

Wat typeert jou als liedjesschrijver? 

‘Ik probeer eerlijk en open te schrijven over onderwerpen waarvan ik het belangrijk vind dat ze bezongen worden. Elk liedje op mijn plaat gaat over niet zomaar iets. Voordat er een woord van een songtekst op papier staat, heb ik al een kantje vol gebrainstormd om voor mezelf helder te krijgen waar ik het nou eigenlijk over wil hebben. Ik probeer het ook te zingen zoals ik het zou zeggen, dus niet met ineens een heel ander stemgeluid of een andere woordkeuze.’

Je hebt ook psychologie gestudeerd. Helpt dat jou bij het liedjes schrijven?

‘Ik heb sterk de drang om dingen te begrijpen, en dan vooral mensen en hun gedrag. Daar heeft mijn studie heel erg bij geholpen. Het heeft me handvatten gegeven om na te denken over waarom mensen doen wat ze doen. Veel van mijn liedjes gaan daar ook over, of over waarom ik doe wat ik doe. Dat hangt allemaal met elkaar samen. Dat ik die studie ben gaan doen, en waarom ik liedjes ben gaan schrijven, komen beide voort uit die intrinsieke drang. Mensen, of mezelf, begrijpen lukt nooit helemaal, maar het is toch fijn om daar af en toe wat inzichten over te hebben.’

Je plaat heet Doemdenker/Wonderkind. Zijn dat twee typeringen die je al sinds je jeugd met je meedraagt? 

‘Het gaat vooral over opgevoed worden met het idee dat de wereld aan je voeten ligt en je alles kunt worden wat je maar wilt. Dat hebben ik en veel van mijn generatiegenoten van onze ouders gehoord, dat we zo bijzonder en talentvol zijn. Maar op een gegeven moment ga je ontdekken dat dat niet zo waar is als ze dachten. Je kunt veel, maar je kunt nooit alles wat je maar wilt. Ook al zeggen je ouders dat je het allerslimste en -getalenteerdste kind van de wereld bent. Dat ben je niet, want dat kan er maar eentje zijn. Met dat aspect heb ik lang geworsteld.’

Wat vond je de moeilijkste tekst om op papier te zetten? Waarvan je dacht: wil ik dit wel delen met iedereen? 

‘Dat gevoel ben ik inmiddels wel redelijk kwijt. De eerste paar keer dat je iets heel persoonlijks en belangrijks voor jezelf schrijft en zingt, is dat supermegaspannend. Maar in de afgelopen zeven jaar heb ik eigenlijk altijd de reactie gekregen: wat mooi dat je daar zo open over durft te schrijven. Dat gezegd hebbende, was Doemdenker/ Wonderkind de song waarvoor ik heel diep moest graven. Dat nummer heeft me heel erg geholpen om dingen die ik voelde op een rijtje te zetten. Al die gevoelens die erachter schuilen, hadden tijdens het schrijven nog niet echt een plek. Die zweefden een beetje doelloos en ongerelateerd rond. Sommige mensen zagen me zus, anderen zagen me zo... Wat is er nou waar? En wat vind ik zelf van dit alles? Echt een mini-identiteitscrisis waar ik even doorheen moest. Alle twijfels die ik daarover had, moesten eruit.’ 

Grote Prijs

Vic wint op zijn 23ste deze muziekwedstrijd, als singersongwriter die – aldus de jury – ‘je direct bij de keel grijpt, met een lach en een traan’.

Niks Om Je Voor Te Schamen

Kort daarna brengt hij zijn eerste EP met bovenstaande titel uit, eerder dit jaar speelt hij een sterke show op Noorderslag.

Doemdenker/ Wonderkind

Zo heet zijn debuutalbum, vol spannend gearrangeerde liedjes en droomteksten die traag onder je huid kruipen.