'Rutger Castricum wordt volkomen onterecht de koning van de afzeik-tv genoemd'

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. —

Hij werd geboren in Den Haag op 29 mei 1979, als zoon van Sjoerd Castricum, een fotograaf die zich specialiseerde in het kieken van oksels van vrouwelijke tennissers tijdens de opslag. Voor een harige oksel kreeg hij 5 piek, voor een kaalgeschoren oksel 7,5 piek. Castricums moeder was Sjaan Castricum-Van Pollevelde, die afgekeurde rijstkorrels uit Chinese restaurants verwijderde met een veegmachine.

Castricum wilde niet deugen op school. Als meester Wimpie hem vroeg: ‘Rutger, wil je eens aan m’n pikkie zuigen?’ zei hij: ‘Nee’, en als de meester hem vroeg: ‘Rutger, mag ik eens aan jouw pikkie zuigen?’ zei hij: ‘Ja’, enkel en alleen om meester Wimpie in verwarring te brengen. Zoals alle tegenkantige leeggangers ging hij op zoek naar iets in de media.

Hij begon bij TV Rijnmond als kabelsleper, en als je bij TV Rijnmond kabels sleept dan kun je daar net zo goed tv-programma’s presenteren, zoals Rutger Leert Stappen, waarin Castricum bepaalde volksgroepen ging bezoeken, zoals gabbers, mondschilders en mensen die na het kakken hun reet afvegen met een bos distels. Eventjes mocht hij voor een groter medium optreden, als co-presentator van de finale van het verschrikkelijke De Gouden Kooi, samen met Bridget Maasland, een koppel tieten met een soort vrouw eraan vast.

Van lieverlede belandde Castricum bij een clubje losers dat bekendheid probeerde te verwerven onder de belachelijke naam GeenStijl. Hij maakte reportages en deed interviews, met voetballers, soldaten, modderworstelaars, werkloze buizenfitters en mensen die na het kakken hun reet afvegen met een bos prei. Hij kreeg een of ander proces aan z’n broek, nadat hij onder de rokken van vrouwen had gefilmd. Dit proces werd geseponeerd omdat al die vrouwen toch maar hitsige sloeries waren, die zelf wilden dat hun flamoes in het zicht van de camera kwam.

Castricum stapte over naar een zijproject van GeenStijl, genaamd PowNed. Dat is als tv-zender het afvoerputje van alles wat met tv te maken heeft. Wie ervoor werkt, moet op het hoofd van zijn of haar oude moedertje zweren dat hij of zij alleen maar slechte, nietszeggende en ridicule reportages en interviews zal maken.

De techniek is als volgt: je steekt als reporter van PowNed een microfoon zo dicht mogelijk bij de pief van de geïnterviewde, stelt een riedel debiele vragen, en als de geïnterviewde boos wegloopt, loop je er met camera en heel de shit achteraan, en je blijft tijdens het rennen ondertussen debiele vragen afvuren, die verloren gaan in de wind. Dit wordt weleens ‘afzeik-tv’ genoemd, en Castricum wordt als de koning ervan beschouwd, hoewel hij van afzeiken zoveel verstand heeft als z’n vroege schoolmeester Wimpie van pikkiezuigen.