‘PowNed kon van mij in de stront zakken’

Je was zo lekker brutaal bezig voor diverse media, en plotseling ben je eruit geknikkerd bij PowNed en Radio Veronica Inside. Klote?

‘Het zijn keuzes die ik bewust zelf heb gemaakt. Ik had anders kunnen beslissen, maar dan had ik mijn principes moeten verraden. En dat doe ik niet.’

Om bij PowNed te beginnen: kun je eens een korte schets geven van je opkomst en aftocht bij die omroep?

‘PowNed-oprichter Dominique Weesie zag het helemaal in mij zitten en haalde me in 2016 bij de omroep, waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben. Toen was er eind vorig jaar een campagne nodig om van 23.000 leden naar de noodzakelijke 50.000 leden te groeien om te mogen blijven bestaan als omroep. Weesie zei: “Jij hebt de meeste volgers op Instagram en jij haalt de hoogste kijkcijfers binnen, wil jij die hele campagne doen?” Ik werd een soort reclamemannetje van PowNed. Daar heb ik geen stuiver extra voor gekregen. Dat hoefde ik ook niet, want het was immers ook míjn werkgever en ik was goed met de baas. Dus samen vecht je ervoor. Ik heb echt gênante spotjes opgenomen in de trant van “Word lid, anders heb ik geen werk meer”. Maar het werkte: het doel werd gehaald. Toen moest ik in november op gesprek komen bij Weesie en directeur Lucas Goes. Ik kreeg te horen dat ze “op een andere manier” met me verder wilden: ik had al vier jaar een contract, maar dat werd niet verlengd. Ze wilden me nog wel één keer in de week inhuren, op freelancebasis. Geen vast moment, maar op een ogenblik dat het hun uitkwam. Dat wilde ik niet, want dan moet ik dus altijd beschikbaar zijn en kan ik verder niets aannemen. Mijn mond viel open van verbazing. Ik kreeg echt zo’n gevoel dat ik door PowNed werd afgeserveerd toen we de ledenlimiet hadden behaald. Sinds die dag ben ik niet meer gaan werken, ze konden van mijn part in de stront zakken. Mijn contract heb ik toen meteen laten ontbinden.’

Ik heb geen fijne jeugd gehad doordat mijn moeder me markeerde als een kind met wie van alles aan de hand was

Best veel lef voor iemand van 25 die nog niet zo razend veel tv-ervaring heeft, om tegen een groeiende jongerenomroep te zeggen: zoek het lekker uit.

‘Dat is het ook wel, maar ik ben hier gekomen door mezelf te zijn en ik blijf mezelf. Dus ook als er in mijn ogen onrechtvaardig wordt gehandeld. Ik ben niet krampachtig bezig om maar in de media te kunnen blijven werken. Je wilt met mij werken of je wil niet met mij werken, maar ik ga me niet aanpassen in dingen die buiten mijn grenzen liggen. Fuck it.’

Met Dominique Weesie had je naast een werkgeverwerknemerrelatie ook een vriendschappelijke band toch?

‘Ja man. Ik kwam bij hem thuis, ik haalde zijn kinderen weleens van judo, ik at mee en ik sliep er zelfs soms. Zeker in het begin, toen ik nog in Twente woonde. Ik was opgenomen in het gezin en dat was wel wat gek, want hij was mijn baas. We spraken trouwens nooit over werk als ik daar was. Toen van de ene op de andere dag een nieuwe directie kwam bij PowNed, is er denk ik ordinair gekozen voor de poen, met de gedachte van: we moeten volgens de mediawet straks fuseren met een bestaande omroep, we moeten leden hebben, we moeten de NPO te vriend houden en we gaan dus niet meer zoveel schoppen. In die nieuwe beeldvorming was het wellicht wat onhandig om Dennis Schouten binnen de gelederen te hebben.’

Voel je je verraden?

‘Ja. Best wel. Weesie heeft ooit GeenStijl voor veel geld verkocht en daarna een heel goede baan voor zichzelf bij een omroep geregeld. Ik weet dat daar veel kritiek op is, maar ik heb altijd gezegd dat hij een soort geniale gek is. Van de manier waarop hij in het leven staat, hou ik wel. We hadden een goede werkrelatie met elkaar, die zich verlengde tot in het privéleven. Om de omroep nog weer vijf jaar in de lucht te houden, is die hele omroep omgegooid en daarin voel ik me misbruikt. Want PowNed is geen PowNed meer. Katja Schuurman, Martijn Koning, Sander Schimmelpenninck, Ferry Doedens: kom óp zeg! Dat waren de gladde BN’ers waar Weesie zo’n hekel aan had. Juist die mensen vond hij verschrikkelijk en PowNed deed het lekker anders. Dat sprak mij wel aan, om het anders te doen. Terwijl die zojuist genoemde sterren bij de commerciëlen niet meer aan de bak komen, zijn ze nu bij PowNed welkom.’

Begrijp je de move van Weesie?

‘In het laatste half jaar dat ik bij PowNed werkte, hebben we geen woord meer gewisseld, waarschijnlijk omdat hij wist dat hij het roer om ging gooien en de bui al zag hangen voor mij. Tijdens het gesprek met de directie nam Lucas Goes het woord en heeft Weesie niks gezegd; ik denk dat hij zich er ongemakkelijk of schuldig over voelde. Kijk, uiteindelijk denkt Weesie ook aan zijn gezin en als hij nog vijf jaar lang 160.000 euro kan pakken... Ik snap het ergens wel, maar ik had het niet zo gedaan.’

Dat zal ook gelden voor de wijze waarop je er bij Radio Veronica Inside uit bent geflikkerd?

‘Ook daar ben ik zelf opgestapt. Kijk, het begon zo: ik kon goed opschieten met Wilfred Genee en had hem met een campagne geholpen de Gouden RadioRing te winnen. Ik kreeg een item in het radioprogramma Veronica Inside als verslaggever in de ochtend. Ik ging langs de deuren bij mensen in de actualiteit en de items werden vaak goed ontvangen, het was soms schurende en spannende radio. Ik had er ook lol in. Op een gegeven moment moest ik bij Paul Römer komen, de televisie- en radiodirecteur van Talpa Network. Het bleek dat het online-programma Roddelpraat dat ik met Jan Roos maak, niet paste in de wereld van Talpa. Römer gaf aan dat ze me leuk vinden, maar Jan Roos vinden ze een walgelijke man die op de zwarte lijst staat. Ik moest een keuze maken tussen Roddelpraat en Veronica. Römer keek me op een manier aan van: dan is de keuze natuurlijk makkelijk gemaakt, je stopt met Roddelpraat. Ik zei echter meteen dat ik dan stopte met Veronica Inside. Römer zei dat de Talpa-deur dan voorlopig dicht was voor mij, om indruk te maken. Maar ik laat me de mond niet snoeren, zo’n keus stellen is tegen mijn principes.’

Wat is er nog over?

‘Haha, dat is een goeie vraag. Alleen Roddelpraat is nog over, een programma waarin Jan Roos en ik verschillende actualiteiten en mensen op de hak nemen. Het is te volgen via YouTube en er kijken iedere week gemiddeld 250.000 mensen. Voor YouTube-begrippen is dat absurd veel. Ook bekend Nederland kijkt mee. Patty Brard heeft via via gevraagd of we alsjeblieft willen stoppen om haar te beledigen in onze vaste rubriek Patty, Patty, Patty. En dat we Gordon een bipolaire cokejunk noemden, vond hij ook niet zo heel denderend.’

Wat is jullie verdienmodel?

‘We zijn afhankelijk van donaties. Daar kunnen we momenteel van rondkomen, plus wat de verkoop van merchandise en adverteerders in de show zelf. De inkomsten verliepen eerst via YouTube-advertenties, maar dat heeft YouTube sinds kort stopgezet vanwege de content die we maken.’

Je wordt momenteel dus echt overal ‘uit’ gezet.

‘Tja, blijkbaar vindt men het nogal heftig wat we maken. We leven in een nieuwe wereld waarin bepaalde onderwerpen beslist niet aangeraakt mogen worden. Over mensen met een andere huidskleur mogen geen grappen worden gemaakt. Het is geen probleem als mensen een andere afkomst hebben, want grappen over provincialen, Duitsers en Belgen zijn allemaal prima. Maar zodra mensen een donker tintje hebben, mag je er absoluut geen grapjes over maken. Dat geldt ook voor grappen over homoseksuelen, lesbiennes of transseksuelen; daar staat zowat de doodstraf op. Ik vind dat als je laat zien dat je iedereen evenveel respecteert, je ook over iedereen grappen mag maken. Wij maken een satirische show waarin we grappen maken over iedereen. Niet over de één wel en over de ander niet. Gewoon over iedereen wél. Ik vind dat dat moet kunnen. Helemaal in Nederland, waar vrijheid van meningsuiting en zeggen wat je denkt zo hoog in het vaandel staan. Volgens de wet bestaat het, maar als je het daadwerkelijk doet, slaan alle deuren dicht en worden inkomstenbronnen dichtgedraaid. Daar ben ik het levende voorbeeld van. Ik kan me wel gaan aanpassen en aan een desk Lingo gaan presenteren, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil graag andere dingen maken.’

Stel dat je op een gegeven moment moet concluderen dat alle deuren echt dicht blijven? Knip je dan vacatures uit de krant?

‘Mijn vader heeft een kaashandel, hij heeft niks met de wereld waarin ik werk. Als ik er geen lol meer in heb en ik kan het financieel niet meer bolwerken, dan stop ik er resoluut mee. Ik heb niet heel erg mijn best hoeven doen om in dit wereldje terecht te komen, ik maakte gewoon wat video’s die opvielen en zo ben ik erin gerold. Er wordt me weleens gevraagd of ik mensen een stapje hogerop kan helpen in die richting, maar ik zou niet weten hoe of waarom. Ik heb nul vrienden in de influencersscene, ik voel die behoefte niet, ik wil er niet aan meedoen, ik vind het helemaal geen leuke wereld en ik vind die mensen niet leuk, die zijn vaak helemaal niet oprecht. Ze doen ontzettend hun best om zich omhoog te werken, ik heb dat nooit gehad. Als ik er geen plezier meer in heb, kap ik ermee. Misschien ga ik dan bij mijn vader in de kaaskraam staan.’

Heb je verstand van kaas?

‘Nee, weinig.’

Van welke kaas hou je?

‘Gewoon jong belegen. De meest standaard kaas.’

Had je vader gehoopt dat je in de zaak kwam?

‘Hij zag vanaf mijn zestiende wel aankomen dat kaas niet mijn interesse had en dat ik een andere kant op zou vliegen. Ik ben heel gemakzuchtig, ook wat kaas betreft. Soms kwam ik thuis met boodschappen en dan had ik in de supermarkt van die kant-en-klare, voorverpakte en voorgesneden plakken gekocht. Van die cheap ass kaas die eigenlijk helemaal niet zo lekker is. Dan was hij wel woest. Stond hij op de markt met de lekkerste kazen en zag hij thuis ineens andere kaas liggen, haha.’

Je hebt een uitstekende band met je vader. Helaas is dat anders met je moeder, met wie je geen contact meer hebt.

‘De opvoeding die zij me heeft gegeven, heeft me heel veel gekost, maar uiteindelijk ook heel veel opgeleverd. Ik heb geen fijne jeugd gehad doordat mijn moeder me markeerde als een kind met wie van alles aan de hand was. Maar ik ben altijd degene geweest die ik nu ook ben: ik ben een vrij normaal mens, met een randje. Maar zij besloot dat ik medicatie moest krijgen en ik heb echt héél veel gehad. Het begon met Ritalin, een zwaar paardenmiddel voor ADHD’ers. Daarna Concerta, ook wel bekend als methylfenidaat, een stimulerend medicijn. Het verbetert de aandacht en de stemming en wordt onder meer gebruikt bij ADHD en narcolepsie. Ik kreeg incidenteel zelfs een nieuw middel uit Amerika, waar ik nachten van wakker heb gelegen. Ik denk dat ik op mijn vijftiende aan de zwaarste speed ooit zat, want ik kon er gewoon niet van slapen. Ik werd naar een zorgschool gestuurd en uiteindelijk naar speciaal onderwijs. Toen gingen mijn ouders uit elkaar, maar ik had zo’n zwaar stempel gekregen wat betreft voogdij voor kinderen met een handicap, dat het allemaal heel ingewikkeld werd. Mijn moeder was zo rancuneus dat ze eiste dat ik met haar meeging. In de rechtbank heeft ze gelogen dat ik niet bij mijn vader kon wonen omdat hij alcoholist zou zijn; ze zat daar te huilen met leugens. En als ze niet kon krijgen wat ze wou, werd er ineens geld van mijn rekening gehaald. Had ik op m’n zestiende een nieuwe scooter, stond ik bij het tankstation, tankte ik voor twee tientjes en kon ik het niet betalen omdat mijn rekening was geplunderd door mijn eigen moeder. Die boos was omdat ik niet bij haar was, maar bij mijn vader. Eigenlijk heb ik een zwaar beledigende opvoeding gehad. Ik zat in de klas met gehandicapte kinderen die niet mee konden komen in de maatschappij; daardoor verloor ik al mijn zelfwaarde van mijn vijftiende tot mijn achttiende.’

Ging je er als kind ook zelf in geloven dat je niet zou deugen?

‘Op een gegeven moment wel. Het werd ook langzaam opgebouwd. Op mijn dertiende moest ik maar proberen naar school te gaan onder invloed van pilletjes. Op mijn veertiende ging het zogenaamd nog steeds niet goed; je eigen moeder geeft dat aan en van wie hou je nou meer dan van je moeder? Daar ga je in mee als kind, immers je moeder doet dat allemaal voor je “omdat het nodig is”. Maar toen ik 16 jaar werd, me meer ontwikkelde en het verschil zag tussen mijn klasgenoten en mij, begon ik in te zien wat pilletjes met me deden. Stiekem slikte ik ze een tijdje niet, en dan voelde ik me heel anders.’

Je bent door je moeder bewust klein gehouden tijdens je jeugd, misschien zelfs gedebiliseerd.

‘Het was een vreselijke opvoeding, maar van daaruit is misschien wel de bewijsdrang ontstaan om wat van mijn leven te maken. Ik heb naar een manier gezocht om ook aan haar te laten zien: ik kan wel wat. Daarom wilde ik in de media werken: zo kon ik zonder direct contact aan haar laten zien dat ik niet ben wie zij dacht en dat ik echt wel wat kan. Mijn tienerperiode was een vreselijke tijd en ik denk ook dat bepaalde acties of reacties van mij, een gevolg zijn van toen. Aan de andere kant heeft het me wel opgeleverd dat ik nu dit werk doe. En dat is voor weinig mensen uit de provincie weggelegd.’

Waarom dacht je moeder eigenlijk dat er van alles aan je mankeerde?

‘Dat weet ik niet. Ze is zelf op haar zestiende weggelopen bij haar ouders en ze zegt mishandeld te zijn. Daar mochten wij nooit iets van zien of weten. Ze is best een intelligente vrouw; dat ik goed kan praten, heb ik van haar. Mijn vader is niet echt een prater. Ik lijk in veel dingen op mijn moeder. Het is dus niet zo dat die vrouw gek is, maar ze had vreemde denkbeelden. Ze wilde heel rare dingen met haar kinderen. Toen ik me had losgemaakt en bij mijn vader ging wonen, begon ze hetzelfde te doen met mijn zusje. Aan iedereen mankeerde wat volgens haar. Ook aan mijn vader toen ze nog samen waren.’

Misschien de belangrijkste vraag in deze hele situatie: wat heeft ze zelf ?

‘Dat is voor haar nooit aan de orde geweest. Zij was goed, alleen de rest deugde niet.’

Ik zat in de klas met gehandicapte kinderen die niet mee konden in de maatschappij; daardoor verloor ik al mijn zelfwaarde

Haar obsessieve gedrag klinkt wel als een bekende persoonlijkheidsstoornis.

‘Natuurlijk ben ik weleens gaan zoeken en heb ik het er met mensen over gehad. De conclusie is dat het erg lijkt op het syndroom van Münchhausen by proxy. Als je dat googelt vind je: een psychiatrisch syndroom en een vorm van fysieke en/of psychische (kinder)mishandeling waarbij iemand herhaaldelijk medische hulp zoekt voor bewust gefingeerde stoornissen of ziektes bij een derde. Ook tref je dan aan dat sommige kinderen ernstig geestelijk beschadigd zijn geraakt door de jarenlange suggestie dat ze ziek zijn, de herhaalde gang naar artsen en ziekenhuizen, inclusief de belastende lichamelijke onderzoeken en behandelingen en door de sociale isolatie van vriendjes en school als gevolg van de hun aangeprate ziektes. Het MBP-syndroom houdt kort gezegd in dat iemand aandacht zoekt vanwege de ziekte van een ander. Daar leek het wel erg op bij mijn moeder; als we op verjaardagen waren, praatte ze over niks anders dan dat ik niet te houden was en dat we van psycholoog naar psycholoog gingen. Als mijn moeder aan andere mensen iets over mij had verteld, dachten die mensen dat ze iemand gingen ontmoeten die stápelgek was. En dan praatten ze even met me en konden ze niet anders concluderen dat ik een doodnormale jongen ben.’

Met een randje, zo zei je in het begin van ons gesprek. Wat is dat randje dan?

‘Dat slaat op mij als programmamaker. Ik ben voortdurend op zoek naar prikkelend entertainment, ik moet mezelf wel vermaken als ik aan het werk ben. Ik zoek altijd een bepaalde spanning. In een gesprek kan het dus zijn dat ik nog nét even die vraag stel die niemand anders zou stellen of nog nét even die grap maak die eigenlijk niet kan. Die donkere humor, niet iedereen vindt dat leuk. Maar ik heb er altijd wel veel lol in.’

NIEUWE REVU ONTMOET DENNIS SCHOUTEN

Waar?

In een hotelkamer van het Bastion Hotel in Almere.

Wanneer?

Ergens in april, als Schouten net zijn uit Duitsland geïmporteerde Mercedes CLA Orange Art Edition onder zijn kont heeft. Indrukwekkende bak, voor wie het iets kan schelen.

Nog iets genuttigd?

Er mag vanwege de coronaregels voor hotels volstrekt niets worden besteld of gebracht. Schouten ontdekt dat de minibar leeg is, maar improviseert toch een kop koffie via het gammele Nespresso-apparaat op de kamer. Gelukkig had uw verslaggever blikjes Coca-Cola Zero en gevulde koeken bij een tankstation langs de A6 gekocht.

Verder nog iets?

Foto’s maken we in de lobby, op de brandtrap, op de Defender van uw verslaggever en op het Almeerderstrand. De avonturen van Schouten met allerlei meiden op dit strand? Die houden we off the record