'Zelden was iemand zo zelfvoldaan als Rutger Bregman'

Weet je wie ze ook eens ondersteboven in een toilet moeten hangen en achttien keer door moeten trekken met een spoelbak vol zwartepietenschmink? Rutger Bregman!

Hoor ik je denken: nou moe, wat een ad hominem, moet dat nou en heb je soms geen inhoudelijke respons op zijn pleidooien voor basisinkomens en hogere belastingstraffen voor rijke mensen? Welnu. Ten eerste is deze column daar te kort voor (ha, daar red ik me handig uit) en ten tweede berust dit hele betoog, ik kan het niet mooier maken dan het is, op zuivere feiten alsook ware gebeurtenissen.

Domineeszoon (het zijn altijd domineeszonen) Bregman groeide op als hoogopgeleide, well to do blanke elite met een internationaal netwerk dat hem toegang verschaft tot de hoogste podia van de sjiekste praathuizen, maar door de elite constant te verwijten elitair (en vooral: te rijk) te zijn, denkt hij dat iedereen dan gelooft dat hij zelf geen onderdeel is van de 1 procent. Helaas: zijn welhaast totalitaire zelfgenoegzaamheid verraadt hem steeds. Zelden was iemand zo zelfvoldaan als Rutger Bregman, linkspopulist in een tweedjasje die zichzelf ‘realist’ noemt en daarmee voorkomt dat alleen rechtspopulisten die term uithollen.

Niemand kan zo ongeloofwaardig zeggen: ‘Ik ben maar een doodgewone historicus uit Nederland’ als deze doodgewone historicus uit Nederland. Zijn eerste onbetaalde baan, op de middelbare school, was als voorzitter van de Club van Pedante Mensen. Hij was tevens het enige lid omdat niemand aan de standaarden van de voorzitter kon tippen, volgens de voorzitter. Daar kregen zijn ideeën voor een basisinkomen voor nutteloze mensen de eerste contouren van hun huidige vorm.

Meer persoonlijk is over Bregman bekend dat hij de enige vroegdertiger ter wereld is die baalt dat hij niet nóg sneller kaal wordt, want kaal is zo lekker éminence. Hij schijnt derhalve zijn eigen haar zelf uit te dunnen – met een pincet, wekelijks voor de spiegel, secuur werkend aan dat eilandje boven zijn kunstmatig opgehoogde voorhoofd. Daarna bleekt hij het lichtjes bij, voor een optisch nog dunner effect.

Maar veruit het allertreurigste feitje over Rutger Bregman, is dat hij al sinds groep drie van de basisschool niet meer op verjaardagen is uitgenodigd omdat hij zich steeds naast de bakken chips opstelt om extra btw te vragen aan dikke kinderen, om daarna alsnog hun chips af te pakken om aan dunne kindjes te geven. Dat werd destijds al helemaal verkeerd begrepen, en eigenlijk heeft hem dat nooit meer los gelaten.